Πάνος Μπιτσαξής

Τον Γιώργο Παπανδρέου τον σέβομαι και τον τιμώ. Το λέω με απόλυτη ειλικρίνεια και χωρίς περιστροφές. Οχι γιατί είναι γιος του Αντρέα. Αυτό ουδόλως θα με ενδιέφερε. Αλλά γιατί τον δεινό εκείνο Μάιο του 2010 έσωσε τη παρτίδα και τη χώρα από τη βέβαιη καταστροφή.

Το πρώτο μνημόνιο ήταν ένα μεγάλο τεχνικό και απιθάνως δύσκολο εγχείρημα που κράτησε την Ελλάδα στις ράγες απέναντι στη δημοσιονομική λαίλαπα την οποία είχε προκαλέσει η κυβέρνηση Καραμανλή. Η ιστορία όμως είναι μια βιτσιόζα κυρία. Ο Κώστας Καραμανλής ανακαλύπτοντας την αξία της βουδιστικής σιωπής έμεινε στο απυρόβλητο παρά την τρισάθλια διακυβέρνηση του. Ο Παπανδρέου πλήρωσε τη νύφη των επιπτώσεων του μνημονίου. Έγινε ο εύκολος στόχος. Στην ελληνική προχειράντζα κανείς βεβαίως δεν σκέφτηκε τη πείνα και τη κατάρρευση αν η χώρα είχε οδηγηθεί στην ασύντακτη χρεοκοπία. Ο Παπανδρέου θα επιβίωνε πολιτικά ρίχνοντας τις ευθύνες στην επάρατη δεξιά και ο ΣΥΡΙΖΑ θα μάζευε ερείπια και όχι προβλήματα.Αληθινή και όχι στα λόγια ανθρωπιστική καταστροφή. Αν εκείνο το καταραμένο πρώτο μνημόνιο είχε εφαρμοσθεί δεν θα χρειαζόταν δεύτερο και τρίτο. Αλλα ο Σαμαράς το έσκιζε στο Ζάππειο σελίδα σελίδα και ο Τσίπρας και ο Καμένος θα το καταργούσαν με ένα νόμο και ένα άρθρο.

Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Τις μεγάλες τομές εκείνης της δύσμοιρης διετίας στην οποία βρέθηκα κι εγώ παρών τις αφήνω στην άκρη. Γράφω μόνο για το βασικό. Η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και τα του Καίσαρος τω Καίσαρι για εκείνη τη περίοδο κάποτε πρέπει να υπάρξει. Ήρεμα χωρίς προκαταλήψεις και χωρίς δοξολογίες αλλά και χωρίς ψέμματα και μυστικά.

Στη πολιτική όπως και στη δικηγορία δυστυχώς για τα πρόσωπα η ευθύνη δεν απονέμεται μόνο για ότι κάνεις. Έχεις ευθύνη και για τη κακή τύχη να βρεθείς στο τιμόνι τη λάθος ώρα.

Η απότομη πτώση ζάλισε το Γιώργο Παπανδρέου. Έκανε επιλογές χωρίς ειρμό . Μπαινόβγαινε στο ΠΑΣΟΚ και η μετέπειτα παρουσία του ήταν χλωμή και μετέωρη. Σήμερα με αφορμή το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις διάβασα πως απέναντι στη σφοδρή κριτική για τη διάσπαση της κομματικής πειθαρχίας είπε «έχω τις απόψεις μου». Δυστυχώς όμως τις απόψεις αυτές όποιες και αν είναι και αν υφίστανται με κάποια βασική συγκρότηση τις ξέρει μόνο ο ίδιος για τον απλό λόγο ότι δεν τις έχει εκφράσει. Επομένως οφείλει τουλάχιστον στον εαυτό του αλλά και στους ανθρώπους που τον ακολουθούν αν έχει απόψεις να τις πει. Άλλως ας σιωπήσει και ας γράψει τα απομνημονεύματα του τα οποία θα είναι πολύ χρήσιμα για την ιστορία.

Η ζωή συνεχίζεται φίλε Γιώργο απτόητη και χωρίς εμάς.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr