Αλέξανδρος Μπέμπης  

Μάρτιος 1976 ήταν που σε ξεκρέμασα από το μανταλάκι.

Φεβρουάριος 2017 είναι που κλείνω σαράντα ένα χρόνια μέσα σε λίγα ψωροστιχάκια ποιητικής συμφοράς, ψυχικής όμως ομορφιάς.

Για ό,τι μας γοητεύει κι’ ας μας παιδεύει.

Είμαστε πολλοί εμείς
του ’70 οι εκδρομείς
με το όχημα του Κώστα
φτιάξαμε δικά μας πόστα.
Παιδιά του Κώστα Καββαθά
σιχαινόμαστε το ”θα”.

Είμαστε παιδιά του ”πρέπει”
του ”μπορώ” και του ”δεν θέλω”
να μας βγάζουν το καπέλο
να μας λένε ”ζήτω” ”μπράβο”
και από πίσω να γελούν
για όσα κόβω και όσα ράβω
ή την πλάτη να χτυπούν.

Tη γνώμη λέμε ευθαρσώς
ενάντια σε κάθε καθεστώς
από αυτά που δεν ακούν
και παντού αναζητούν
άσχετους,τσανακογλείφτες
οσφυοκάμπτες και αγύρτες.

Τη φαντασία μας σαν θα πούμε
για το μέλλον πώς θα ζούμε
με αφασία μας απαντούν
αόρατη γιατί τη θεωρούν.

Φραπόγαλο δεν πίνουμε
στον τοίχο ακουμπησμένοι,
συνέντευξη δεν δίνουμε
ποιός ζει και ποιός πεθαίνει
το ”είναι” μόνο πίνουμε
για το αύριο μεθυσμένοι.

Και να ξέρεις teacher Κώστα
όταν μετά από πολλά
(σου εύχομαι)
ευτυχισμένα χρόνια
που μονάχος θα πετάς
στου Φαέθωνα τ’ αλώνια
θα φυλάττουμε τα πόστα
και για σένα θα μαθαίνουνε
κόρες, γιοί κι’ εγγόνια.

Υ.Γ. Μη εξάπτεσαι Κώστα αγαπημένε όταν οι γνωστοί άγνωστοι ορατοί σε αντιμετωπίζουν σαν αόρατο.

Με εμπνέουν να σου γράφω στιχάκια που-γράψε γράψε-μπορεί κάποια μέρα να γίνουν ποιήματα και να βρεθώ με…Νόμπελ.

Άλλωστε όποιος θέλει να μετρήσει τις δυνάμεις του πρέπει να κυνηγά το αδύνατο.

Για να δει την πραγματικότητα, να ψάχνει μέσα στην ουτοπία.

Απαύγασμα.

 * Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr