Γέλιο. Το φλερτ του ανθρώπου με το σύμπαν

«Αχ… Και πώς θα σοβαρευτώ έτσι και μείνω χήρα…»

Πριν από χρόνια άκουσα αυτή τη φράση από μια γυναίκα, συγγένισσα· σε παρέα παρόντος του συζύγου της. Ακόμα γελάω…

Όλο το απρόβλεπτο της ζωής μέσα σε μια φράση.

Από μια γυναίκα φημισμένη, σε φίλους και συγγενείς, για το χιούμορ, την ευφυία της και την ικανότητά της να συνυπάρχει αρμονικά με όλων των ειδών τους ανθρώπους.

Ένας άνθρωπος που μπορεί να διεισδύει στις απροσδιοριστίες τής πραγματικότητας με αποτελεσματικότητα, επάρκεια και στωική θυμοσοφία.

Ένας άνθρωπος διαζευγμένος, σχεδόν εκ γενετής, με την γκρίνια.

Ένας άνθρωπος τόσο σοβαρός που δεν μπορούσε να μη γελάει με τον εαυτό του και με τους άλλους. Χωρίς ποτέ να χάνει το μέτρο ή να ολισθαίνει στη γελοιότητα.

Πάω αλλού τώρα…

Στις βλοσυρές φάτσες κάποιων που νομίζουν ότι έχουν συλλάβει τα βαθιά μυστήρια του σύμπαντος, τις κρυφές αλήθειες της κοινωνίας και της τέχνης και είναι σε θέση να σερβίρουν ―με το βάρος της αναπόδεικτης σοφίας τους― τις μοναδικές κι απαρασάλευτες αλήθειες τις οποίες με σθένος διακονούν εναντίων όλων των διαφωνούντων με αυτούς.

Βλέπω ανθρώπους με το ευπρεπές προσωπείο του αγέλαστου να κρύβει την ανικανότητά τους να προσεγγίσουν με χάρη την αβεβαιότητα του κόσμου μας.

Γνωρίζω ότι δεν μπορείς να διορθώνεις τη σόλα ενός φθαρμένου παπουτσιού και να γελάς σαν χαζός αλλά δεν μιλάω γι’ αυτό.

Μιλάω για το επαναστατικό χαμόγελο ανθρώπων που είναι επαναστάτες κι όχι εξεγερμένοι μουντρούχοι, έτοιμοι να βανδαλίσουν κάθε ―κατά τους ίδιους― εχθρική πραγματικότητα χωρίς να έχουν τίποτα καλό να βάλουν στη θέση των ερειπίων.

Δεν μπορώ να μη θυμηθώ τον Λεωνίδα Κύρκο που όπου στεκόταν κι όπου βρισκόταν διακήρυττε τη χαρά της ζωής ως ελπίδα και ζητούμενο κάθε επανάστασης ή πολιτικής αλλαγής.

Από τη σημερινή πολιτική πραγματικότητα δεν παίρνω το γέλιο αλλά το γελοίο που ―κατ’ εμέ― αφθονεί σ’ αυτήν. Τεράστια η απόσταση των δυο ομόηχων σχεδόν λέξεων.

Κάθε απόπειρα αλλαγής των κακώς κειμένων και κάθε εξαγγελία, από όλες σχεδόν τις παρατάξεις, έχει μια πένθιμη χροιά ανάλογη με τον σχεδιασμό κενοταφίου κάποιου συγγενούς τού οποίου αγνοείται η τύχη αλλά και που δεν μπορεί να θεωρείται ζωντανός μετά από διακόσια σχεδόν χρόνια.

Μου λείπει η χαρά του ελπιδοφόρου σχεδιασμού, με επίγνωση της αβεβαιότητας του κόσμου.

Ζητούμενο για μένα: γέλιο και χαρά. Ό,τι σχεδιάζεται, αν του λείπουν αυτά, θα είναι λειψό κι απελπισμένο.

Πιστεύω ότι το γέλιο είναι το φλερτ του ανθρώπου προς το σύμπαν.

Με στόχο όχι τόσο την κατανόηση όσο την αποδοχή και την αγάπη για μια πραγματικότητα που δομικά μας υπερβαίνει.

Μπορεί να μην κατάφερα να φτιάξω ένα εύθυμο κείμενο αλλά αν ήθελα κάτι αστείο να πω, θα σας έλεγα για εκείνο το άλογο που έμπαινε στο μπαρ και ζητούσε να πιει χωρίς να χαιρετήσει. Κάτι που προκαλούσε μεγάλη πίκρα στον μπάρμαν.

03 Ιουλίου 2018

Κωστής Μακρής

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr