Ο Ηλίας Καραβόλιας είναι Οικονομολόγος  με ειδίκευση Γενικής Θεωρίας και Οικονομικής Πολιτικής. Κατέχει Master of Arts από το European Institute of Philosophical  Anthropology.

Ο άνθρωπος που είναι βυθισμένος στην άβυσσο της ψυχής και στα αβαθή  του νου, ο άνθρωπος που πάσχει επειδή υπάρχει και δεν ζει αλλά επιβιώνει ως υποκείμενο- του- πόνου, πολλές φορές είναι ανάμεσά μας, δίπλα μας.

Και ίσως είναι πλέον «μέσα μας», ίσως έχει γίνει ο «άλλος μας εαυτός», το «έτερον εγώ». Η ψυχική νόσος γεμίζει τον πλανήτη ανθρώπους- σκιές του εαυτού τους. Και επειδή η έξαρση της εγκληματικότητας είναι τεράστια, η βολική συσχέτιση είναι εντελώς λανθασμένη.

Ο ψυχασθενής δεν είναι οιονεί εγκληματίας, δεν είναι επικίνδυνος – είναι ασθενής. Θέλει φροντίδα και ενσυναίσθηση, χρειάζεται θεραπεία και παρέμβαση.

Ζούμε στις οθόνες του παγκόσμιου matrix και βυθίσαμε το βλέμμα μας στον καθρέφτη του αλλόκοτου, του παράλογου κόσμου. Και δεν θέλουμε να χωρέσουμε στο βλέμμα μας εκείνον που πονάει μέσα του.

Ούτε να σκεφτούμε γιατί άρχισαν και «νεκρώνουν» οι ψυχές, γιατί παγώνουν τα βλέμματα των εφήβων που στριμώχνονται στα social, γιατί μοιάζουν σιωπηλά πλάσματα οι μαθητές που επικοινωνούν μόνο με οθόνες και όχι με σώματα και στόματα.

Ας είμαστε ειλικρινείς : ο ψυχικός πόνος δεν είναι μόνο τραύματα και καταθλιπτικές σκηνές αρχέγονου δράματος ή φοβικών ένστικτων και ορμέμφυτων.

Σήμερα φτιάχνουμε άθελα μας «ψυχές μόνες». Φτιάχνουμε «παθητικούς θεατές» των πραγμάτων και του αληθινού βίου, της πραγματικής ζωής

Είναι πολλές οι οικογένειες που εν άγνοια τους μερικές φορές, περιθωριοποιούν- ψυχικά και κοινωνικά – τα παιδιά τους όταν τα φορτώνουν στόχους, προσπάθεια, διακρίσεις, ανταγωνισμό, προσπέραση των άλλων.

Γονείς που δεν ξέρουν ότι «νεκρώνουν» τα μικρά τους, όταν βολικά τα παρκάρουν στην οθόνη του smartphone και στα παιδικά βίντεο, στο χαρούμενο θέαμα, δήθεν αυτά για να «παίξουν» (και να συνεχίσει απρόσκοπτα το σκρολάρισμα των ενηλίκων στις οθόνες)

Δομείται σιωπηλή και απομονωμένη κοινωνία. Χτίζεται μεθοδικά ο άνθρωπος του εαυτού του – ο απομονωμένος στην οθόνη του άρα και στην «οθόνη» του νου του. Και αυτό το pseudosocial mirroring εγκαθίσταται μέσα μας.

Αλλά δεν είναι social – είναι συστημικός τρόπος ατομικής θέασης των «προβλημάτων» της ζωής – οι influencers και τα selfies αυτό κάνουν, μετατοπίζουν το μυαλό από αυτό που είσαι σε αυτό που φαίνεται στον «πετυχημένο» άλλο ή στο προσωπείο της πόζας σου.

Έγραψε σωστά το editorial του Sarajevo Magazine, τ.102  ότι « η ζωή είναι στα όρια της θραύσης και πρέπει να κλέψουμε τη βάση των «ψυχολογικών» προβλημάτων απ’ την αρμοδιότητα των διαχωρισμένων ειδικών -και να τα επιστρέψουμε εκεί που ανήκουν : στην πολιτική οικονομία του σύγχρονου καπιταλισμού και στη διαχείριση των καθημερινών κοινωνικών σχέσεων κάτω απ’ τις νόρμες του»

Να δούμε – προσθέτω εγώ – τις επιθυμητικές μηχανές του Deleuze  και του Guatari στο « Ο Αντί-Οιδίπους» γραμμένο το 1971. Να σταματήσουμε το βολικό οιδιπόδειο ως πηγή και αιτία των βάσανων – παρά τα γονεϊκά λάθη που προανέφερα των σύγχρονων κουρασμένων νέων γονιών.

Ενώ τα «ψυχολογικά προβλήματα» βιώνονται σαν ατομικά, σχεδόν πάντα είναι εντελώς κοινωνικά, απόλυτα συστημικά.

Ο πόνος έρχεσαι απ έξω, μέσα μας – είναι λέξεις των πολιτικών και των διαφημίσεων που πλάθουν φόβο, υποσχέσεις και πλαστές επιθυμίες, απατηλές προσδοκίες.

Είναι η «τεχνητή νοημοσύνη» της υπερβολικής ζωής και της υπερβολικής απόλαυσης που γεννά την μεγάλη πτώση και την ψυχική καθίζηση : το hype και οι υπερταχύτητες των νευροερεθσμάτων στην πληκτρολόγηση και στο σκρολάρισμα είναι το ναρκωτικό της εποχής.

Και ας δούμε επιτέλους τις αιτιακές ρίζες των νευρώσεων και των ψυχώσεων, όχι μόνο ως προς τις αφετηρίες τους αλλά και ως προς την εξέλιξή τους.

Το «άγχος» είναι πίσω από τον πόνο – το άγχος του νοητικού λογιστηρίου και των χαμένων κόπων ή των ευνουχισμών ονείρων, επειδή συνειδητοποιεί  το υποκείμενο ότι «δεν χωράμε όλοι παντού» και δεν ψωνίζουμε αυτά που επιθυμούμε σε μια κοινωνία εκθεσιακής αξίας και βιτρίνας στην παλάμη μας.

Η ψυχική ασθένεια είναι ένα σύνθετο ψυχοκοινωνικό φαινόμενο που μοιράζεται και εσωτερίκευται σε εκατομμύρια ατομικές μερίδες.

Και που μετατρέπει τις ψυχές σε στατιστικές μονάδες, σε βιοπολιτικά σώματα φαρμακοθεραπείας και εγκλεισμού στο κελί του παγκόσμιου ψηφιακού σύμπαντος. Ο «τρελός του χωριού» μπορεί να είναι στο Facebook πλέον και όχι κατ ανάγκη σε σωφρονιστικό ίδρυμα.

Η μεγάλη κλινική άλλωστε βρέθηκε – δεν την πρόλαβε ο Μισελ Φουκω : είναι τα social media και τα chat rooms. Εκεί που είσαι με άλλους, νιώθεις εγγύτητα, αλλά μετά πονάς( όταν δεις ότι τελικά δεν ήταν μαζί σου – δεν ήταν δίπλα σου…)