Τον βρήκα στο ξέφωτο του χωριού .

Με το δεξί του χέρι σηκωμένο πάνω από το μέτωπο αγνάντευε μακριά, μακριά όσο έφταναν οι θύμησες τόσων χρόνων τώρα που κουβαλά στη ράχη του .

Πριν λίγο καιρό επέλεγε και από μια νέα διαδρομή. Άλλοτε ξεκινούσε από τα περιβόλια που είχε κάποτε, ανέβαινε την πλαγιά του βουνού, διερχόταν από τα πηγάδια όπου παλιά έπλεναν οι γυναίκες του χωριού και καθρεφτίζονταν οι νύφες στο βυθό τους, κι άλλοτε ξεκινούσε από τα αμπέλια του, διέσχιζε το δάσος, ανέβαινε την κορυφή του Αη Λιά όπου και προσευχόταν .

Τώρα τελευταία, επειδή και το άσθμα τον έχει καταβάλει, κάνει μερικά μέτρα, στέκεται ακίνητος, σηκώνει το κεφάλι, κοιτά τριγύρω με παράπονο και ξανά συνεχίζει . ‘’Αποχαιρετά ‘’ μου είπε κάποια στιγμή . Έκτοτε δεν τον ρώτησα τι ακριβώς είναι αυτό που κάνει και γιατί το κάνει .

Όμορφη που ‘ναι η μπαμπέσα η ζωή, τόσο που στα ενενήντα έξι σου να μη χορταίνεις να τη σεργιανάς και να την αποχαιρετάς γνωρίζοντας ότι σε λίγο θα στερηθείς όλες αυτές τις ομορφιές ή να ψάχνεις διαρκώς λόγους και περπατησιές για να κρατηθείς λίγους μήνες ακόμα, κάποια χρονάκια παραπάνω …

Δημήτρης Κατσούλας

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr