Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ

Έχοντας χάσει επτά κρισιμότατους μήνες κωλυσιεργώντας και φορτώνοντας προβλήματα κι ευθύνες στους προηγούμενους, σήμερα η κυβέρνηση κάνει επιτέλους το σωστό στο λεγόμενο μεταναστευτικό. Κι ας έχει ως τροχοπέδη στις ενέργειες της τύπους σαν τον Μηταράκη ή τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη. Δηλαδή θωρακίζει κατά το δυνατόν τα σύνορα της, ζητεί από τους μηχανισμούς της ΕΕ να θέσουν σε συναγερμό τα προβλεπόμενα μέτρα, την Frontex κλπ. και χωρίς πανικό δείχνει προς πάσα κατεύθυνση ότι υπάρχουν κόκκινες γραμμές. Κι αυτό χωρίς θεατρινισμούς ή δραματικές υπερβολές. Αυτό δηλαδή που ισχύει στην άλλη πλευρά. Κατά τ’ άλλα είναι προφανές πως είμαστε μόνοι μας, πάλι, ενώ αντιμετωπίζουμε εδώ και χρόνια έναν ακήρυκτο μεν αλλά μεθοδικά κλιμακούμενο πόλεμο. Σε βαθμό ώστε το, συκοφαντημένο, τείχος Σαμαρά να μην ήταν “φασιστική” επιλογή.

Κατά τ’ άλλα οι Γερμανοί αποδεικνύονται, για μία εισέτι φορά, η πληγή της Ευρώπης. Η τιμωρία της ιστορίας της Δύσης. Με το πολιτικό και θρησκευτικό ισλάμ να διασκεδάζει με τον χατζηαβατισμό του Βερολίνου. Η κυβέρνηση λοιπόν, δεν διστάζω να το πω, παρά τα λάθη της ή τις ελλείψεις, βρίσκεται στον σωστό δρόμο. Ακόμη και η απόφαση της για τις κλειστές δομές είναι ορθή παρότι άργησε και παρότι αποτέλεσε ένα επικοινωνιακό φιάσκο. Οι κλειστές δομές εξασφαλίζουν περισσότερο τους ακρίτες μας, παρά η Μόρια ή οι ΜΚΟ. Το φράγμα, το “δίχτυ” που όλοι οι “ειδικοί” των social media χλεύασαν, μπορεί να αποδειχθεί αποτελεσματικότερο από τα ευχολόγια ή τις ρηματικές διαμαρτυρίες.

Ένα τέλος είναι βέβαιο: Η κατάσταση θα επιδεινωθεί επειδή αυτή είναι η μόνη διέξοδος στα αδιέξοδα του Ερντογάν. Με ΗΠΑ και Ρωσία να παίζουν μάς καθημερινά, ανάλογα με τη συγκυρία. Γι’αυτό και εμείς δεν έχουμε άλλη επιλογή από την εθνική συσπείρωση και την απόφαση για άμυνα. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να αμφισβητηθεί ούτε κόκκος γης μας, ούτε βότσαλο των θαλασσών μας. Συμφωνία με όσα μάς επεδίκασαν οι διεθνές συνθήκες και διεκδίκησε το αίμα των προγόνων μας. Διάβολε, δεν φοβόμαστε!

Έχοντας εμπιστοσύνη στις ένοπλες δυνάμεις μας που και φρόνημα και εκπαίδευση και τσαμπουκά διαθέτουν (αρκεί να μην τους υποχρεώνουν πολιτικοί τύπου Κατρούγκαλου σε ήττες χωρίς μάχη και σε διπλωματικά Βατερλώ). Ούτε είναι τώρα ώρα να καταγγείλουμε το ΝΑΤΟ, τον ΟΗΕ, την ΕΕ κλπ. Η Ελλάδα χρειάζεται στήριξη από όπου μπορεί να εξασφαλιστεί. Κυρίως χρειάζεται αρραγές, εσωτερικό μέτωπο κι όχι παραίτηση, εφησυχασμό ή κατατονία. Όχι κομματικές σκιαμαχίες.

Καθοριστικές πρωτοβουλίες ήδη παίρνονται, έστω κι αν δεν ανακοινώνονται, σχετικά με την ΑΟΖ, την Κύπρο, με το Ισραήλ, τον Αγωγό East Med κλπ. Επειδή οι καιροί ου μενετοί. Όπως επίσης ποικίλα παιχνίδια γεωπολιτικής και διπλωματίας παίζονται εν ου παικτοίς. Με τα διεθνή μήντια και την εσωτερική, πέμπτη φάλαγγα να πρωτοστατούν. Δηλαδή όλους αυτούς που αφού πρώτα σκηνοθέτησαν όχι μόνο την πτώχευση αλλά και τον εξευτελισμό της χώρας μας, τώρα ζητούν από την Ελλάδα να προστατεύσει την Ευρώπη από την “μεγάλη μετανάστευση των λαών” όχι στην ύστερη, ρωμαιοκρατία αλλά στον 21ο αιώνα. Δηλαδή σήμερα και τώρα. Επειδή όποιος διαβάζει το παρελθόν ιδεολογικοποιημένα, το ξαναζεί στο μέλλον ως εφιάλτη.

ΥΓ. Επισκέφθηκα χτές το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης το οποίο επιτέλους λειτουργεί και μάλιστα με άψογο τρόπο και δωρεάν είσοδο! Πάρα τις όποιες ενστάσεις λοιπόν ή και πικρίες οφείλει κανείς να συγχαρεί εκείνους που το άνοιξαν μετά από τόσες κωμικοτραγικές, απαράδεκτα κομματικοκομραδόρικες καθυστερήσεις.

Πρόκειται πραγματικά για μίαν εντυπωσιακή εμπειρία η οποία μάς κάνει περήφανους αφού, επιτέλους, δίπλα στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης, μπορούμε να παρουσιάσουμε προς το εγχώριο και το διεθνές κοινό ότι υπάρχει στην Ελλάδα και σύγχρονος πολιτισμός. Κι αυτό είναι πάρα πολύ σπουδαίο.

Πρόκειται για ένα μουσείο που ξεφεύγει από τον τυποποιημένο κανόνα αλλά και την ανία των ανάλογων, δυτικοευρωπαϊκών ή αμερικανικών μουσείων και συνδυάζει – επιτυχημένα σε μεγάλο βαθμό – την ελληνική αβάν γκάρντ με τη διεθνή.

Κατά τα άλλα πρόκειται για ένα μουσείο άκρως ιδεολογικοποιημένο και μονομερές – η ζωγραφική έχει εξοβελιστεί πλην ελαχίστων “μαυρόασπρων” εξαιρέσεων, ο Μπάϊκας, ο Θεοφυλακτόπουλος ή ο Απόστολος Γεωργίου κλπ. μάλλον θα περιμένουν πολύ – ακριβώς όπως το ήθελε η πρώτη και ουσιαστική του διευθύντρια Άννα Καφέτση. Διερωτώμαι μάλιστα γιατί δεν παρέμεινε αυτή στην ηγεσία του Μουσείου έτσι ώστε να έχει και τη χαρά της παρουσίασης αλλά και την ευθύνη ως προς την κριτική.

Πρόκειται θα έλεγα για ένα “αριστερό” μουσείο που, προς τιμήν της, εγκαινίασε μία δεξιά κυβέρνηση. Ελπίζω πάντως κάποτε το Υπουργείο Πολιτισμού να απαλλαγεί από την μάλλον θλιβερή σκιά της προηγούμενης, ιδεοληπτικής υπουργού Μυρσίνης Ζορμπά ώστε να αρθρώσει ένα λόγο διαφορετικό από την πεπατημένη. Αυτής που αφού προκήρυξε την θέση του διευθυντή, άφησε το μουσείο ακέφαλο επειδή δεν της άρεσαν οι υποψήφιοι! Όμως τα μουσεία τα εμψυχώνουν οι κατάλληλοι διευθυντές κι όχι οι κομματικές γραφειοκρατίες. Κι ο πολιτισμός δεν μπορεί να είναι το διακύβευμα πολιτικών συναλλαγών.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr