Ο Αλέξανδρος Μπέμπης είναι επιχειρηματίας.

”Where is my lovely Κως?”

…έλεγε και ξανάλεγε ο Ολλανδός τουρίστας που τα κουτσοπίναμε-τι κουτσοπίναμε δηλαδή είχαμε κατεβάσει το μισό Αιγαίο- σε παραθαλάσσιο ταβερνάκι του νησιού, κάποιο καλοκαίρι τέλη του ’70.

Μου είχε κινήσει την περιέργεια και του ζήτησα να καθίσω μαζί του για να μου πει τι τον βασάνιζε και μονολογούσε μονότονα έχοντας καμιά δεκαριά μπουκάλια μπύρας στο τραπέζι του που δεν άργησαν με τη συμμετοχή μου να γίνουν είκοσι!

Τρεις γουλιές το μπουκάλι το πηγαίναμε!

Γουλιά και…”where is my lovely Κως”…κουνώντας κάθε φορά το γκριζόξανθο κεφάλι του με περίσκεψη, που δεν άργησε να γίνει απελπισία.

Μέχρι που έβγαλε εσώψυχη την οργή του.

Η τουριστική ανάπτυξη αλλοίωνε χρόνο με τον χρόνο την παρθένα ομορφιά του νησιού όπως την είχε ερωτευθεί δεκαπέντε χρόνια πριν, όταν την είχε πρωτοεπισκεφθεί. Αυτό ήταν λοιπόν το μαράζι του. Άντε να του δώσεις στα αγγλικά να καταλάβει τη λέξη στη κυριολεξία.

Ελπίζω να ζει-θα έχει περάσει τα ενενήντα-και πολύ θα ήθελα να είχα πάλι δίπλα μου τον Ολλανδό φίλο, τώρα που η αλλοίωση της ομορφιάς πέρασε σε άλλη διάσταση.

Τώρα που σε εκείνο το παραθαλάσσιο ταβερνάκι το κύμα θα ξέβραζε στην ακτή ανθρώπινα σώματα σε προχωρημένη αποσύνθεση.

Κάθε ηλικίας. Τι θα έλεγε αντικρύζοντας μια τέτοια φρικιαστική εικόνα.

Μια εικόνα που δεν επαρκούν χίλιες λέξεις για να την περιγράψεις. Ούτε δύο χιλιάδες για να βγάλεις την οργή σου.

Όταν πριν μερικά χρόνια έγινε το εφιαλτικό για τους ανθρώπους ναυάγιο στο Φαρμακονήσι κάποιοι-δημοσιογράφοι και σχολιαστές-στο protagon έσπευσαν να καταλογίσουν την ευθύνη στη χώρα μας.

Τότε είχα στείλει σχόλιο λέγοντας ότι αυτό είναι λάθος. Ότι το πρόβλημα είναι αποκλειστικά και μόνο ευρωπαϊκό και ότι η Ευρώπη που διαρρηγνύει τα ιμάτιά της ακόμη και για τις επουσιώδεις καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των δικών της πολιτών-και καλά κάνει- θα έπρεπε να λάβει άμεσα και αποτελεσματικά μέτρα. Ό, τι άλλο θα είναι υποκρισία και αμετροέπεια.

Η χώρα μας δεν έχει τη δυνατότητα και δεν πρέπει να σηκώσει μόνη της το βάρος μιας τέτοιας κρίσης.

Κατ’ αρχήν διότι δεν ευθύνεται για τη δημιουργία της και δευτερευόντως διότι ο σκοπός όλων αυτών των ανθρώπων δεν είναι να έρθουν στην Ελλάδα αλλά στην Ευρώπη. Απλά η χώρα μας είναι το κατώφλι της.

Τέλος, επειδή δεν τρέφω την παραμικρή ελπίδα ότι οι ταγοί της Ευρώπης θα κάνουν αυτό που πρέπει εναπόθεσα τις ελπίδες μου στους ευρωπαίους συμπολίτες μου ότι θα συγκινηθούν και θα αντιδράσουν όταν θα έρχονται για διακοπές στη χώρα μας και η θάλασσα θα ξεβράζει πνιγμένους ανθρώπους. ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ και όχι ”πτώματα σε αποσύνθεση”, όπως διαβάζουμε και ακούμε στις ειδήσεις, έκφραση που φανερώνει περίτρανα ότι σε αλλοίωση και αποσύνθεση είναι πλέον η ανθρώπινη συνείδηση και αξιοπρέπεια σε σημείο που η αλλοίωση της παρθένας ομορφιάς που εξόργισε τον Ολλανδό φίλο να φαντάζει πταίσμα.

Δέκα σχεδόν χρόνια μετά τα πρώτα ναυάγια.

Έτσι επιτυγχάνεται η ανοσία της αγέλης. Με την στάγδην δηλητηρίαση και όταν σου δώσουν όλο το μπουκάλι λες απλά…”where is my lovely”…και κλαις. Μόνο κλαις.