Ποιος είπε ότι τα ηφαίστεια τα οποία ευρίσκονται εν υπνώσει παραμένουν πάντα ανενεργά; Σε μένα πάντως, και ειδικά τις νύχτες, ξεχύνουν τη λάβα τους στο μυαλό μου, το καψαλίζουν και ζητώ εναγωνίως διέξοδο σε ορμητικά ποτάμια για να σβήσω την πύρινη λάβα τους. Η Θήρα, η Αίτνα, ο Βεζούβιος βρυχώνται και αναζητούν νέες Πομπηίες.

Και, δεν είναι μόνο το μυαλό μου που φλέγεται, είναι και το ότι οι φλόγες τους έφθασαν μέχρι την άκρη του κρεβατιού μου και απειλούν να το μετατρέψουν σε αποκαΐδια.

Να, να βλέπω ήδη τις πύρινες γλώσσες τους να προβάλλουν στην άκρη του ξύλινου σαρακοφαγωμένου πατώματος μου και με μαθηματική ακρίβεια απλώνονται σε όλο το σπίτι: από τη βιβλιοθήκη μέχρι πάνω εκεί στο ταβάνι.

Προς το παρόν παραμένω ψύχραιμος. Τακτοποιώ τα κλινοσκεπάσματα μου σε άψογη θέση, τεντωμένα όπως στον στρατό. Πρέπει όμως να βιαστώ, έχω να κουβαλήσω κι αυτό το καρβουνιασμένο σαρκίο μου.

Ρίχνω μια γρήγορη ματιά στον άλλο μου εαυτό – τον καθρέφτη – ισιώνω τη χωρίστρα μου γιατί πρέπει να είμαι όμορφος, και θέτοντας τον υπηρεσιακό μου φάκελο υπό μάλης, κατευθύνομαι προς το γραφείο.

Δημήτρης Κατσούλας

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr