Έτσι λοιπόν κάποιοι πήραν την απόφαση, δίχως …βαλίτσες στο χέρι, μπήκαν σε έναν ακόμη αγώνα, αναζητώντας τις χαμένες μνήμες του Μάη του 68, τις χαμένες αγάπες, τις απαντήσεις για την ζωή τους. Στο 2018 ίσως τίποτα δεν θα αλλάξει μα αυτοί θα έχουν γράψει την δική τους προσωπική και συλλογική ιστορία. Όσο πιο κοντά φτάνεις στις μνήμες σου τόσο πιο κοντά φτάνεις στο παρόν σου, αφού το παρελθόν πάντα εκφράζεται μέσα απ’ το παρόν. Κάθε στιγμή που περνάει η μνήμη ταξιδεύει μέσα μας μέχρι να εμφανιστεί στον επόμενο σταθμό μας, στην επόμενη στιγμή μας. Γιατί κανείς δε μπορεί να αποκοπεί απ’ τις μνήμες του, αυτές ορίζουν τη ζωή του, αυτές τον στιγματίζουν, αυτές τον χαρακώνουν. Σαν ένα δάκρυ που κυλάει στο μάγουλο, και μπορεί να απέχει απ’ το μάτι όσο ο χρόνος απ’ το γεγονός. Όμως οι ανάσες μας είναι τα ίχνη της μνήμης μας, τα μονοπάτια του παρελθόντος που κουβαλάμε, σαν φορείς ιού. Σε αυτή τη διαδρομή που κανείς δε γυρίζει πίσω, ίσως τελικά τα πάντα να παραμείνουν αδιάλλακτα, μα για μια ακόμη φορά θα στοιβαχτούν χιλιάδες εκατομμύρια ψυχές, μαζί και οι δικές μας, αλλά αυτό που θα μείνει είναι να αισθανθούμε για μια ακόμη φορά την σκοτεινή διαδρομή μας…ένας ξέφρενος διαλεκτικός πανζουρλισμός, που τσουγκρίζει, ενώνει και συνουσιάζει το μόρφωμα της “αλήθειας” σε στάχτη, καπνό, φωτιά και αέρα.. Μπορεί να είναι Χριστούγεννα μα…έξω μυρίζει Μάης.

Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr