Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Ψες αργά είπα να βράσω ένα αυγουλάκι να το φάω με μιά ντομάτα ορφανή -καταραμένη  δίαιτα, μου έφαγες τα νιάτα- και ξέχασα το μπρικάκι στο μάτι και έγινε το μπρικάκι σύσκατο…το αυγό δε έγινε σαν εύρημα του Ιντιάνα Τζόουνς…μόνο που έζεχνε κι από πάνω! Όλο το σπίτι έζεχνε καμμένη αυγουλίλα για δύο ώρες, τουλάχιστον! Ψέκασα όλη μου την κολώνια κι ακόμα αναγούλιαζα. Καταλαβαίνετε… έμπλεξε η αυγουλίλα με τoν Nαρκίσο Ροντρίγκεζςςςς και το μικροκλίμα του σπιτιού έπαθε κολάπσους.

Το κακό δεν ήταν που εγώ είπα να φάω κάτι υγιεινό, ούτε που το μπρίκι πήγε χωματερή. (έτσι χάλια που ήτανε δεν το έστειλα ανακύκλωση γιατί θα μου το έστελναν πίσω με σημείωμα που θα έγραφε ¨Είστε σοβαρή κυρία μου;!¨ ) Το κακό ήταν που το ξέχασα εντελώς!

Η αλήθεια είναι πως είχα καιρό να βράσω αυγά, από το Πάσχα για την ακρίβεια, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ξέχασα την απλούστερη συνταγή του κόσμου μέσα σε λίγους μήνες! Το πρώτο σκαλί της μαγειρικής τέχνης, την δοκιμασία της κάθε υποψήφιας πεθεράς για την υποψήφια νύφη… Υπάρχει βέβαια και το «Αυτή θα σε αφήσει να πεθάνεις από την πείνα γιέ μου, ούτε νερό δεν ξέρει να βράζει», αλλά ας  μην τρομάζουμε περισσότερο.

Έφυγα από την κουζίνα και βγήκα στην βεράντα με το τσιμπιδάκι των φρυδιών και το καθρεφτάκι με τα χίλια ζουμ που κάνει το μπιμπικάκι Βεζούβιο και όλο το πρόσωπο σαν την επιφάνεια της Σελήνης –έχει καλό φως έξω-  πήρα και τον καφέ μου μαζί, έβαλα και στο κινητό μουσικούλα ( ωραία ατμόσφαιρα για να βγάλεις τα φρύδια σου, ε;) ενώσο στην κουζίνα μου ένα αθώο, απονήρευτο φρεσκότατο αυγό ελευθέρας βοσκής συναντούσε τον δημιουργό του μετά από ένα αργό,  βασανιστικό, εφιαλτικά ατελείωτο βρασμό!

Το αυγό έγινε τα μέσα έξω, τύφλα να έχει το Αλιεν ομελέτα  και αν δεν με έπαιρνε μιά παράξενη μυρωδιά από τα μέσα δεν θα σηκωνόμουν από την πολυθρόνα της βεράντας ακόμα κι αν τελείωναν όλες οι τρίχες στα φρύδια μου!

Η πρώτη  μου σκέψη ήταν πως κάτι καιγόταν. Σωστό ως σκέψη. Κάτι άσχημο μύριζε…κάτι σαν τα λουτρά της Υπάτης, σαν την χωματερή των Άνω Λιοσίων, σίγουρα όχι κάποιο πευκοδάσος εντός της οικίας μου!

Μπήκα μέσα με μιά δόση απορίας. Τί ναι τούτο΄πάλι; Να πάει το μυαλό μου στο αυγό ούτε λόγος, πράγμα πολύ παράξενο γιατί μιά ώρα πριν πέθαινα της πείνας και μπήκα στον πειρασμό να το φάω ωμό με ζάχαρη και κακάο, αλα παλαιά, αλλά τελευταία στιγμή πρυτάνεψε η λογική η ζυγαριά κι ένα σφράγισμα που παραπαίει.

Το σπίτι είχε γεμίσει καπνούς. Από την κουζίνα είχαμε και ηχητικά εφέ…μιάς και είχε σωθεί το νερό και το μπρίκι αυτοσχεδίαζε με ενθουσιασμό! Μύκονοοοος!!!

Τέλος πάντων, άνοιξα όλα τα παράθυρα, άνοιξα τους ανεμιστήρες, τον αποροφητήρα, φύσαγε, έφυγαν όλες οι χαρτοπετσέτες, έφυγαν και δυο κουρτίνες -από την χαρά τους- ψέκασα κολώνια σαν να ήμουν καναντέρ, έβγαλα έξω τα σκουπίδια με το ημιαπολιθωμένο, ημιαποδομημένο πρώην αυγό που έζεχνε σαν το πυρ της κολάσεως… Έκανα πολλά, μην σας κουράζω. Ευτυχώς κάποια στιγμή…πολύυυ αργότερα ξεμύρισε λίγο και έμεινα εγώ να κλαίω ένα μπρίκι, μισό πακέτο χαρτοπετσέτες, από τις καλές, δυό κουρτινάκια και την Ναρκίσο Ροντρίγκεζςςςςς που σας έλεγα. Την Her…χαίρε και ξαναχαίρε!

Αλλά αυτό που με στεναχώρησε πιό πολύ ήταν που ξέχασα πως είχα το μάτι αναμμένο και πάνω ένα αυγό…έκθετο.

Ανησυχώ. Ανησυχώ μήπως πρέπει να αρχίσω να λέω τα  χαίρε και στο μυαλό μου… Γιατί δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος, ένα μυαλό κι αυτό περμαναντ, τί νομίζετε; Κατά καιρούς χάνω κλειδιά, τα γυαλιά μου μέρα παρά μέρα, ξεχνάω πολλές φορές που πάρκαρα το αυτοκίνητό μου, την ομπρέλα μου, το κινητό μου εννίοτε, δυο τρεις φορές  ξέχασα και την τοστιέρα λίγο πριν το ολοκαύτωμα του τοστ και αν ο φούρνος μου δεν είχε χρονοδιακόπτη…μπορεί και να μην μιλούσαμε τώρα!

Οι φίλοι μου μου λένε να μην ανησυχώ τόσο πολύ… συμβαίνουν αυτά, λένε, και σε κείνους συμβαίνουν. (Σιγά, σας πιστέψαμε). Να πίνω νερά, μου λένε, να τρώω καρύδια με μέλι και να λύνω σουντόκου, μου λένε, πολλά σουντόκου.

Είναι βέβαια και το ζώδιο…Ιχθύς. Ονειροπαρμένο ζώδιο. Ρωτήστε όποιον αστρολόγο θέλετε να σας πει τα χαϊρια μας. Τρεις λαλούν και δυό χορεύουν. Ζώδιο αφηρημένο εκ φύσεως! Ρωτήστε την κομμωτριά μου. Όχι, αλήθεια τώρα, ρωτήστε την Δόμνα. Δόμνα, έχω έρθει ποτέ στην ώρα μου στο ραντεβού μου; Πες παιδί μου. Και να πεις πως το κάνω επίτηδες;

Είναι που έχω και πολλά στο κεφάλι μου. Και τα σκέφτομαι όλα μαζί. Είμαι και αγχώδης τύπος. Ε, μπουκώνει το σύστημα.  Έτσι λένε.  Και ίσως να έχουν δίκιο.  Αλλά για την περίπτωση που δεν έχουν δίκιο και αρχίζω να ρετάρω από  τώρα, χάρηκα πολύ που σας γνώρισα όλους και επίσης να αρχίζω να κρύβω σοκολάτες μέσα στο σπίτι για να ξεχνάω που τις έχω και να κάνω χαρά όταν τις ανακαλύπτω! Γιούπι!!!

Μόνο στη Ρόδο-Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr