Η Ματίνα Ράπτη -Μιληλήέχει πτυχίο Κοινωνιολογιας και η πτυχιακή της εργασία ήταν πάνω στην κακοποίηση ανηλίκων. Γράφει μικρές ιστοριες που εχουν να κάνουν με το σήμερα και το χθες. Της αρέσει να παρατηρεί τους ανθρώπους γύρω της και να ακούει τις ιστορίες τους.

Από τα βράχια στα δεξιά μου κάνουν βουτιές ατρόμητοι πιτσιρικάδες και πιτσιρίκες. Στην μέση αμμουδερή παραλία, πέρα αριστερά το πέταλο κλείνει με άλλη μια σειρά από γυαλιστερά βραχάκια. Το τέλειο πέταλο, απόλυτα προστατευμένο από τους αέρηδες του Αιγαίου.  Αν ήμουν μικρούλα  θα ήμουν στα σίγουρα σε κάποιο βραχάκι. Χωρίς καπέλα γυαλιά κι αντηλιακά, χωρίς αυτά τα καινούργια μαγιό που καλύπτουν όλο το σώμα και κολυμπάς λες και φοράς τα πυτζαμάκια σου τα λουλουδάτα. Εκεί, εκεί, πάνω στα βράχια να ετοιμάζομαι να βουτήξω  ξανά και ξανά και ξανά μέχρι να με μαζέψει η μάνα μου φωνάζοντάς  ¨ βγες από την θάλασσα πια, λέπια θα βγάλεις ¨.  Λοιπόν αυτή την φαντασίωση κάπου μέσα μου βαθιά  θα την κουβαλούσα στο υποσυνείδητο, να ξυπνήσω ένα πρωί με ουρά και λέπια, ως άλλη Άριελ, ή έστω ως άλλος άνθρωπος από την Ατλαντίδα. Όλο και κάποιος θα  θυμάται κείνον τον μελαχρινό κούκλο με τα γαλάζια μάτια, τον Πάτρικ Ντάφι.  Άτσα μνημονικό! Έτσι, για να μην λένε μερικοί μερικοί …ξέρουν αυτοί.    

Και να΄μαι τώρα εγώ, αραχτή πάνω σε μια ξαπλώστρα, ξέρετε, αυτές του διαβόλου, στην πληρωμένη σκιά μου να χαζεύω την ατρόμητη πιτσιρικαρία, να ακούω τα τζιτζίκια στα ρείκια, να απολαμβάνω την θέα της θάλασσας και να ξεκουράζομαι.  ΄Ωσπου μέσα στην μεσημεριανή σχετική ησυχία…να΄σου και   σκάνε δύο ζευγάρια με τα καρεκλάκια τους να ψάχνουν πού θα καθίσουν. Περιφέρονται για λίγη ώρα πέρα δώθε, πάνω από τα κεφάλια μας,  δεξιά παραλία …δεν τους αρέσει. Αριστερή παραλία. Ούτε αυτή τους  αρέσει. Αποφασίζουν πως το πιο βολικό είναι να καθίσουν πίσω από τις ξαπλώστρες που καθόμαστε εμείς.  Γιατί;;; ρωτάνε και απαντάνε μόνοι τους. Απαγορεύεται; Ας ΈΡΘΟΥΝ ΝΑ ΜΟΥ ΠΟΥΝΕ ΠΟΎ ΘΑ ΚΑΘΙΣΩ… ΟΡΙΣΤΕ ΜΑΣ. 

Τι κι αν πρόκειται για τον νοητό διάδρομο που πάει στην παραλία. Τι κι αν έχει εκεί μία ξαπλώστρα που δείχνει τα όρια του μπαρ; Την μετακινούν χωρίς δεύτερη σκέψη και βολεύονται μια χαρά…ακριβώς πίσω μας. Αλλά πολύ κοντά μας. Είναι εκεί που λες, 5 στρέμματα παραλία σε μένα έτυχε;    Και αρχίζουν της ξαπλώστρας τον εξάψαλμο. Που μας πιάσανε τις παραλίες( εντωμεταξύ η ελεύθερη παραλία εκεί και δεξιά και αριστερά ένα όνειρο για τους εξοπλισμένους). Αλλά είχε παιδάκια και τους ενοχλούσε. 

Τα κεφάλια μας να απέχουν δύο μέτρα, πάνω κάτω, και τα δύο ζευγάρια να μιλάνε λες και είναι μόνοι τους, στην παραλία, στο νησί στο σύμπαν μη σας πω, απίστευτα δυνατά να σχολιάζουν εμάς λες και είμασταν αόρατοι, εμάς που καθόμασταν ήσυχα ήσυχα και δεν ενοχλούσαμε ούτε τις μύγες της παραλίας! 

Μιλάνε για τα οικογενειακά τους, παιδιά, σκυλιά, εξοχικά. Μιλάνε για το παιδί της κουμπάρας  που έπιασε 14000 μόρια και πέρασε Λάρισα τελικά, ΛΆΡΙΣΑ ΛΈΜΕ, αλλά  πρέπει να πάει η κουμπάρα να βρει σπίτι κτλ κτλ, άστα η καημένη, μεγάλη ταλαιπωρία, και σκέψου, δεν πέρασε καν εκεί που ήθελε η Καιτούλα της, αλλά καλά να πάθει, όλο έλεγε για τα ξένα παιδιά… Η κατάρα είναι γαιδάρα χρυσό μου κτλ κτλ.

 Μιλάνε για το μαγιό του ενός συζύγου που είναι πανάκριβο, Χίλφιγερ, Χίλφιγερ λέμε, για το νησί που είχανε πάει πριν, την Νάξο και εκεί ήταν δωρεάν οι ξαπλώστρες! Έλα Παναγία μου! Πού; Στην Νάξο λέμε, ΚΑΛΕ ΚΟΥΦΗ ΕΙΣΑΙ. 

Επίσης  μάθαμε για το μυστικό του κοκκινιστού της μίας κυρίας, μετά για την μυωπία της άλλης, για την πρεσβυωπία της μαμάς της και τον καινούργιο της γοφό, αυτό το τελευταίο με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, και μετά η συζήτηση τσουκου τσούκου πάλι στις κακές ξαπλώστρες και τους φιγουρατζήδες που την αράζουν κάτω από τις παράνομες σκιές. Σα δε ντρέπονται. 

ΚΑΛΕ για μας λέει;! ΑΠΑΠΑ…για μας λέει. Τώρα φταίω εγώ να σηκωθώ να πιαστούμε μαλλί με μαλλί καλοκαιριάτικα; Ψυχραιμίιιια. 

 Μετά ακούσαμε όλη την συζήτηση για το πού θα πάνε για φαγητό, σε αυτό το σημείο  υπήρχαν κάποιες διαφωνίες  επί του θέματος και κάποιες παρανοήσεις καθότι οι κυρίες ήταν πίσω μας ενώ οι σύζυγοι κολυμπούσαν… Παρανοήσεις  όταν λέμε, μην φανταστείτε τίποτα τραγικό… 

Κυρία Α.:ΓΙΑΑΑΝΝΗ ΤΙ ΩΡΑ ΝΑ ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΦΑΓΗΤΌ; Γιάννης από τα ρηχά:ΕΕΕΕΕΕΕ;

Κυρία Β.:Δεν ακούει, μην φωνάζεις, περίμενε να βγει να κανονίσουμε 

Κυρία Α:Λες; ΓΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΝΝΗΗΗΗΗΗΗΗ ΘΑ ΠΆΜΕ ΓΙΑ ΑΣΤΑΚΟΜΑΚΑΡΟΝΑΑΑΑΑΔΑΑ; Γιάννης: ΕΕΕΕ, ΤΙ ΛΕΣ; ΔΕΝ ΑΚΟΥΩ.

Κυρίες Α και Β εν χορώ: ΑΣΤΑΚΟΜΑΚΑΡΟΝΑΑΑΑΑΑΔΑΑΑΑΑΑ 

Κάποια στιγμή επιτέλους ο Γιάννης βγήκε στην στεριά και συννενοήθηκαν αφού έμαθε όλη η νότια πλευρά του νησιού  το μενού της ταβέρνας που θα πήγαιναν μετά για ΑΣΤΑΚΟΜΑΚΑΡΟΝΑΑΑΑΑΔΑΑΑΑΑ… 

Όλη αυτήν την ώρα εμείς, οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας,  κάναμε πως λαγοκοιμόμασταν, κάναμε το μπάνιο μας,  εγώ έριχνα καμιά άγρια ματιά έτσι για το ονόρε, μουρμούραγα από μέσα μου και μόλις είδα το παλικαράκι που μας εξυπηρετούσε του έκανα νόημα να έρθει…

Ήρθε που λέτε το παιδί, με το χαμόγελο στα χείλη, ευγενέστατος, μας θυμήθηκε και από την προηγούμενη μέρα που πήγαμε στην ίδια παραλία, του παραγγείλαμε και εκεί που ήταν να φύγει του λένε οι πισινοί μας… ¨Παιδί, δεν μας φέρνεις και μας δυο καφεδάκια, θες και συ Ελένη; Εσύ; Ρε πάρε κάτι. Οκ. 4φρέντο εσπρέσο; Μέτριοι; Τι; Α, τους δύο με γάλα  και κανα νεράκι;¨ Ο νεαρός τους λέει ευγενικά πως δεν μπορεί να εξυπηρετήσει αν δεν είναι πελάτες του  beach bar. Αν θέλετε, τους εξηγεί, μπορείτε να  πάτε στο μπαρ. Εκτός αν θέλετε ξαπλώστρες. Δεν, το τονίζω, δεν τους κάνει παρατήρηση για το συγκεκριμένο σημειο που κάθησαν και την μετακίνηση του ορίου.  Η ομίγυρης έξαλλη για την μη εξυπηρέτηση  βάζει τις φωνές. Μα είναι πράγματα αυτά, που πάτε και κλείνετε όλες  τις παραλίες μας και δεν μπορεί ο κοσμάκης να κάνει το μπάνιο του, ο φτωχός λαός, που είστε παράνομοι, που χρεώνετε ένα σωρό λεφτά χωρίς λόγο, που που που  και πόσο έχουν οι δύο ξαπλώστρες εδώ δηλαδή; Δεκαπέντε ευρώ, τους λέει ο νεαρός. ΔΕΚΑΠΈΝΤΕ ΕΥΡΏ;;; Δεν είμαστε καλά! Στην Νάξο άμα παράγγελνες καφέ ήταν δωρεάν η ξαπλώστρα! Θυμάσαι Γιάννη; ΄Ακου εκεί να μην μας φέρνει δυο καφέδες! 

Το παληκάρι φεύγει χωρίς να πει κουβέντα. Την κουβέντα που ήθελα  να γυρίσω να τους πω εγώ αλλά είπα μέσα μου …πες ότι σε λένε Αντωνάκη και άιντε λόγω της ημέρας, έχει και ζέστη,ένα μεσημέρι είναι, πού θα πάει θα περάσει,  εδώ είμαστε να ξεκουραστούμε και να ηρεμήσουμε, λογω της ημέραααας…Και δεν μίλησα… Μέχρι να έρθει η δική μας παραγγελία το γκρουπάκι ευτυχώς είχε πάει να συναντήσει  την ΑΣΤΑΚΟΜΑΚΑΡΟΝΑΔΑΑΑΑΑΑ ΤΟΥ. Καλή χώνεψη στους αχώνευτους, σκέφτηκα,  που πήραν μαζί τους και το παραλλήρημα φιγούρας,  μπουρδολογίας,  κουτσομπολιού και αγένειας! Α, δεν σας είπα πως  πριν φύγουν, όλοι τους  έκαναν  τα ντουζάκια τους και άλλαξαν στις εγκαταστάσεις του ¨σατανικού¨ beach bar που είχε το θράσσος να μην κάνει τους εργαζόμενους του  ντελίβερι για όλη την παραλία… απαράδεκτο κουμπάρα. 

Εννοείται πως υποστηρίζω το κίνημα της πετσέτας αλλά όχι μόνο. Είμαι υπέρ του να έχω επιλογή για το πού και πως θα κάνω το μπάνιο μου. Είμαι υπέρ της νομιμότητας και κατά της υπερβολής. Είμαι υπέρ του πολιτισμού και του μέτρου.  Υπέρ του να υπάρχουν παντού ναυαγοσώστες. Κατά της ρύπανσης των παραλιών και των θαλασσών μας με αποτσίγαρα από θεριακλήδες που θεωρούν τασάκι την άμμο και τα βότσαλα και σκουπιδότοπο την θάλασσα που κολυμπάνε. Είμαι υπέρ της παιδείας, της ευγένειας και  της καθαριότητας. 

Έφτασε απόγευμα. Η πιτσιρικαρία είχε αποσυρθεί από ώρα και η παραλία είχε γαληνέψει. Μόνο τα τζιτζίκια δεν έλεγαν να ησυχάσουν. Μια τελευταία αποχαιρετιστήρια βουτιά, δυό φωτογραφίες ακόμα για την ανάμνηση,  πληρωμή  στον υπομονετικό νεαρό και μικρός σχολιασμός της συμπεριφορά των… πισινών μας λίγο πριν.  Εκείνος χαμογέλασε και τοποθέτησε στην αρχική θέση  την ξαπλώστρα που είχαν μετακινήσει για να απλωθούν, έσκυψε να μαζέψει  κάτι σκουπιδάκια εκεί γύρω και δυο πλαστικά μπουκάλια που είχαν αφήσει πίσω τους οι καρεκλοφόροι πισινοί μας και μας είπε πως  συμβαίνουν συχνά τέτοια… Μας ρώτησε αν θα ερχόμασταν και  την επόμενη μέρα για να μας κρατήσει το ίδιο σημείο που μας άρεσε πολύ, του είπαμε πως ήταν η τελευταία μέρα μας στο νησί,  μας αποχαιρέτησε και μας  ευχήθηκε καλή επιστροφή και καλό καλοκαίρι. Η ευγένεια είναι μεγάλο προσόν. 

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού σε όλους και προσοχή, όχι πλαστικά, όχι σκουπίδια σε θάλασσες και ακτές, παν μέτρον άριστον και μακριά από φωνακλάδες που διαλαλούν το φαγητό τους, την τιμή του επώνυμου μαγιό τους και τα μόρια της κόρης των κουμπάρων τους.