Απασχολημένος με διάφορα πολιτικά ή μή σχόλια αυτές τις μέρες λησμόνησα να γράψω δυο γραμμές για τα γενέθλια ενός αγαπημένου φίλου, ενός φίλους μιας ζωής που δεν έχει σταματήσει να βρίσκεται κοντά μου από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι σήμερα. Τα γενέθλια του πιο διάσημου ποντικιού στον κόσμο, του Μίκυ που έγινε πριν από λίγες μέρες 90 χρονών όταν πρωτοεμφανιζόταν το 1928 στον κινηματογράφο με το φίλμ Steam Boat Willie, το πρώτο φίλμ που συνδύαζε ταυτόχρονα εικόνα και ήχο.

Αξίζει να αφιερώσω για χάρη του δυο λόγια, ταπεινά ανάμεσα στις αμέτρητες συζητήσεις για το τι αντιπροσωπεύει, ποια είναι η ιδεολογία του και πια η επίδρασή του πάνω στα παιδιά. Ποτέ δεν ενστερνίστηκα την άποψη πως o Μίκυ αυτό το πρόσωπο αθωότητας, μπορεί να υποκρύπτει αυτή την τάση του παγκόσμιου καπιταλισμού να μετατρέπει τα παιδικά όνειρα σε εμπόρευμα. Σίγουρα ο Μίκυ για να φθάσει στο παιδικό μας κρεββάτι και να μας συντροφεύσει ατέλειωτες στιγμές έμαθε με τα χρόνια να μιλάει την διεθνή γλώσσα του εμπορίου και του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού. Αλλά πώς αλλιώς θα τον γνωρίζαμε άλλωστε; Ναι το παραδέχομαι. Μπορεί να είναι ένας εκνευριστικά εξυπνάκιας, πολύ κυριλέ και πολύ μικρο-αστός σε σύγκριση με τον αδελφικό του φίλο Γκούφη, αλλά ποιος δεν σκέφτηκε μεγαλώνοντας πως γέννημά θρέμμα μιας πολύ πουριτανικής χώρας όπως η Αμερική έσπασε πολλά από τα παραδοσιακά της μοντέλα όπως η συμβίωσή του εκτός γάμου με την Μίνι και σίγουρα δεν είχε ποτέ μια σταθερή εργασία χωρίς όμως να δείχνει πως έχει πρόβλημα επιβίωσης.

Εμένα πάντως πάντα μου έκανε φοβερή εντύπωση αυτό το δαιμόνιο αστυνομικό του ταλέντο που σε κάθε ευκαιρία λειτουργούσε λυτρωτικά υπέρ του δικαίου προβάλλοντας τον άνθρωπο άτρωτο με επιχείρημα την ανθρώπινη ικανότητα αγάπης εκεί που η δικαιοσύνη και η βία παντρεύεται με την αυτοδικία. Οι περισσότερες ιστορίες του στην ουσία είναι οι διαφορετικές πτυχές της ίδιας ιστορίας, και φωτίζουν πολύπλευρα φαινόμενα όπως διαφθορά, η εξουσία, η φιλαργυρία, η μοναχικότητα, περιθωριακοί ήρωες, αιχμηρά κοινωνικά μηνύματα, φαινόμενα του πραγματικού κόσμου των μεγάλων που με έναν αθώο και απλουστευτικό τρόπο εισάγουν την παιδική ψυχή στην πραγματικότητα που θα αντιμετωπίσει μεγαλώνοντας. Το κοινωνικό μήνυμα κάθε φορά είναι αισθητό. Και αφορά την περιγραφή μιας παραπέουσας κοινωνίας με συγκεκαλυμμένα σημάδια πτώσης των ηθικών αξιών κυρίως λόγω του πόθου κάποιων .. ισχυρών που θέλουν να χαλιναγωγήσουν την μάζα και να δοξαστούν μέσω της παρανομίας.

Και εδώ έρχεται ο Μίκυ ως ο μη φυσιολογικός, ο διαφορετικός μπροστά στην ψευδαίσθηση του συνηθισμένου για να ανατρέψει την φυσιολογική φορά και να αποκαταστήσει την ηθική ισορροπία. Ένας χαρακτήρας με τελείως διαφορετικές στάσεις για την ζωή με μια αναπτυγμένη ευφυΐα αλλά και πολυδιάστατη προσωπικότητα του τον κάνουν ξεχωριστό μέσα σε κάθε σύνολο, που αδιαφορώντας ουσιαστικά για το πώς, είναι αφοσιωμένος στο να πετύχει αυτό που θέλει. Ζητά απλά το δίκαιο, κουβαλώντας ουσιαστικά στις πλάτες του τις τύχες όλων. χωρίς να ζητάει καμία δόξα για τις πράξεις του. Αυτός εν ολίγοις είναι ο Μίκυ, ο Μίκυ Μάους με τα μάτια ενός μεγάλου πια και όχι ενός παιδιού που κοιμόταν στον καναπέ με τις περιπέτειές του αγκαλιά. Χρόνια πολλά Μίκυ…

Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr