Τζίνα Δαβιλά

“Δε χωρά στο αυτοκίνητο μου ο Κραουνάκης. Δε χωρά σε κανένα αυτοκίνητο. Θα βρεις τρόπο να τον μεταφέρεις από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο;”.

“Αμέ… Πες πως έγινε”.

…

‘Χρήστο… δεν ξέχασες σήμερα την πτήση του Κραουνάκη…”.

“Είμαι στο αεροδρόμιο εδώ και μισή ώρα, πριν από την πτήση του..”

Αυτός ήταν ο Χρήστος. Ο άνθρωπος που έδινε πάντα γρήγορες και πρακτικές λύσεις.

Αυτός που εμπιστευόσουν για ό,τι σου υποσχόταν ή αναλάμβανε.

Αυτός που γνώριζε τις πιο βαθιές λεπτομέρειες των γεγονότων που σήμερα αποτελούν ψιλά γράμματα για την πλειονότητα των πολιτών.

Αυτός που αγαπούσε υπέρμετρα την Πατρίδα και την Εθνική Ασφάλεια.

Αυτός που βοηθούσε με κάθε τρόπο.

Αυτός που το ναι ήταν ναι, και το όχι ήταν όχι. 

Αυτός που φωτογράφιζε άριστα μετά μανίας.

Αυτός που διαχειριζόταν ζητήματα υψηλού επιπέδου που ούτε ο νους μας βάζει.

Αυτός που εμπιστευόσουν αν σου υποσχόταν κάτι.

Αυτός που υπήρξε εξ αγχιστείας αδελφός, ο κατ’επιλογή εκλεκτός συγγενής του Αντώνη Καμπουράκη. 

Συνηθίζουμε να εκφωνούμε επικήδειους στο φευγιό των ανθρώπων. Κι όμως … λαθεύουμε. Γιατί ό,τι έχουμε να πούμε πρέπει να το λέμε όσο είναι ζωντανοί.

Όσο οι άλλοι άνθρωποι ακούν εμάς τους άλλους ανθρώπους. Χανόμαστε στο “άλλο” και το θυμόμαστε όταν χτυπά η πόρτα του “άλλου κόσμου” ή του κάτω κόσμου ή των αστεριών στους άχρονες και άπειρους γαλαξίες.     

Ίσως η Τότα η αδελφή του και ο Αντώνης Καμπουράκης  –  ο νυν Δήμαρχος Ρόδου  –  μπορούν να μιλήσουν με βαθιά γνώση για το ποιος ήταν  ο Χρήστος Ζαβοριανός. Οι λοιποί γνωρίσαμε αρκετές πλευρές του, μα για μένα θα πω, δεν μπόρεσα να τον κατατάξω κάπου. Ο Χρήστος ήταν πράος, προσήνης, ευγενής, χαμογελαστός, μα το μυαλό του έπαιρνε στροφές κινητήρα διαστημόπλοιου ακόμη και στον ύπνο. Και το κυριότερο: δεν είχε την ανάγκη να δείξει σε κάποιον το παραμικρό. Αδιαφορούσε να επιδείξει δύναμη, γνωριμίες, απόψεις. Απαντούσε πολύ συγκεκριμένα και κοφτά σε σοβαρές ερωτήσεις και αστειευόταν με την παραμικρή αφορμή.

Πάντα πίστευα για τον Χρήστο ότι δεν γνώριζα απολύτως τίποτα γι’αυτόν, την ίδια στιγμή που ο ίδιος ήταν ολάνοιχτο βιβλίο.

Όταν αναλάμβανα τη διεξαγωγή και καλλιτεχνική διεύθυνση σημαντικών συναυλιών στη Ρόδο, τον   απασχολούσα σε ελάχιστες περιπτώσεις που έβλεπα ότι η ιδανικότερη λύση θα ερχόταν με την αρωγή του Χρήστου . Ενώ δεν ήθελα να τον επιφορτίζω και με τα δικά μου, εκείνος επαναλάμβανε “Πες άλλο… αυτό έγινε”.

Κι όμως … ο πάντα ζωντανός και “ετοιμοπόλεμος” Ζαβοριανός έσβησε με τον πιο γλυκό τρόπο. Στον ύπνο του, στο χώρο που αγαπούσε και που ένοιωθε οικογένεια και σπίτι του.     

Λυπάμαι βαθιά γιατί ήταν μόνο 57 χρόνων, γιατί η απουσία του από τους δικούς τους ανθρώπους θα είναι αναντικατάστατη, γιατί η διακριτική και ταυτόχρονα δυναμικά ισχυρή παρουσία του θα αναζητείται στο νησί,  γιατί σαν να βρεθήκαμε σε αντίπαλα στρατόπεδα την τελευταία διετία ή και λιγότερο, χάσαμε την αυθόρμητη, εγκάρδια επικοινωνία των τυχαίων συναντήσεών μας. Και με τον Χρήστο δεν είχαμε τίποτα να χωρίσουμε, απεναντίας ενωμένοι πράτταμε όμορφα και ειρηνικά πράγματα.

Τι κρίμα… Προτού μεταβούμε στην άλλη διάσταση να ξεχνάμε, παρ’όλη την οξύνοια και τη μόρφωσή μας ότι “σαν λουλούδι κάποιο χέρι θα μας κόψει μιαν αυγή…”.

Βαθιά και ειλικρινή συλλυπητήρια στους οικείους του, εξ αίματος και εξ αγχιστείας.

Πληροφορία: Η εξόδιος ακολουθία του Χρήστου Ζαβοριανού θα τελεστεί την Τετάρτη 10/6/2020 στις 12:00 στον Ιερό Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Σαν ψέμα…

10.06.2020

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr