Δημήτρης Κατσούλας

Αναρωτιέμαι, τι θα γίνει μετά όταν έρθει το τέλος κι αυτών των ιστοριών. Οι λέξεις δεν πρέπει να πεθάνουν, πρέπει να βρουν νέους τρόπους προκειμένου να επιβιώσουν, να εκφραστούν και να εκφερθούν. Πρέπει να ψάξουν να βρουν ή να κατασκευάσουν νέες αναγνωστικές συμβάσεις για να συνεχίσουν, όχι απλά την ύπαρξη τους, αλλά το άκουσμά τους όπου είναι και το ζητούμενο. Φοβούμαι, φοβούμαι πολύ και τρέμω στην ιδέα της σιωπής.

Εδώ και χρόνια, ξεζουμίζω το μυαλό μου, το στύβω σαν λεμονόκουπα, στην προσπάθειά μου να παρέχω λόγο στις λέξεις και να βάζω φωνή στο στόμα των σιωπών μου.

Μοιάζω με τη γιαγιά γειτόνισσά μου, όπου λίγο πριν πέσει ο ήλιος αρχίζει να στριφογυρνά σαν αλαφιασμένη, να παίρνει την ανηφόρα για τον μπαξέ της ψάχνοντας εργαλεία και μποστάνια, να μονολογεί, κι εγώ να κάθομαι να την ακούω: «Πού στο καλό, σε ποια βραγιά, σε ποια πεζούλα φύτεψα το προηγούμενο απόγευμα τις ντομάτες;», «Στο σημείο αυτό, αφού… το θυμάμαι πολύ καλά ότι χθες το απόγευμα παράτησα το ξινάρι εδώ», «Είναι καιρός να ξεχορταριάσω κι αυτές τις φασολιές που ανεβαίνουν προς τα πάνω στα καλάμια τους γιατί τις έπνιξαν τα αγριόχορτα», «Τούτα εδώ τα λάχανα σαν να άρχισαν να  μαραίνονται μου φαίνεται, σίγουρα χρειάζονται πότισμα».

Περνώντας μάλιστα ένα απόγευμα από το επάνω σημείο του περιβολιού της, σ’ εκείνο το δρομάκι κι ανάμεσα από κάτι μικρά πουρνάρια, κοντοστάθηκα, και στην αρχή υπέθεσα ότι μιλούσε σε μένα. Κάνα δυο φορές μάλιστα, της απάντησα κιόλας. Έκτοτε άρχισα να πιστεύω ότι μάλλον της σάλεψε. Μετά, αφού το ξανασκέφτηκα για καλά και έπειτα από πολλές διεργασίες μες στο μυαλό μου που έκανα, μπορώ να πω πλέον με βεβαιότητα  γιατί το έκανε. Ναι, ναι, ξέρω πολύ καλά γιατί το έκανε. Εξ άλλου, κι εγώ το ίδιο πράγμα κάνω με τούτα ‘δω τα γραφτά. Εγώ λοιπόν, δεν αφηγούμαι ιστορίες. Μόνο λέξεις ιστορώ, για να μη τις πλακώνει η βουβαμάρα και να μη τις κυριεύει η σιωπή.

Γιατί, δεν πρέπει ποτέ να σωπαίνουν.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr