Δημήτρης Κατσούλας

Αρκετά ταλαιπωρήσαμε το κορμί της θάλασσας κι αυτό το καλοκαίρι, νομίζω πως ήρθε η στιγμή να την αφήσουμε ν΄ ανασάνει τόσο αυτή όσο και την πολύβουη παραλία της, έχουν χειμώνα εμπρός τους ν’ αντιμετωπίσουν. Μάζεψε λοιπόν την  καλοκαιρινή μας περιουσία που απλώσαμε στα πόδια τους προτού καταφθάσουν τα κύματα κι αρχίσουν να σηκώνονται όρθια, όσο ακόμα είναι καιρός και μπορούμε να τα υποτιμήσουμε. Πόσο πια ν΄ αντέξει κι αυτή η κατάξανθη άμμος να μετρά τα βήματα των γυμνών μας ποδιών, κουράστηκε πια εξ αιτίας μας με τις καθημερινές διαφορετικές διαδρομές μας αδιαφορώντας εμείς για τις χαραγμένες πορείες κι ακολουθώντας τις δικές μας σε μια προσπάθεια να τα κοροϊδέψουμε όλα, να τα αλλάξουμε όλα.

Να φύγουμε όσο είναι νωρίς και πάντως πριν αρχίσουν να μικραίνουν και να σκοτεινιάζουν ταυτόχρονα οι μέρες. Λέω να είμαστε εμείς εκείνοι οι οποίοι θα την εγκαταλείψουμε πρώτοι, να μη μας προλάβουν κι άλλες τρικυμίες, να μην επιζήσουμε – λέω – κι από άλλα, καινούργια ναυάγια, να μην έχει κανένας το δικαίωμα να πει ότι τάχα μας έσωσε.

Απορώ γιατί με κοιτάς ακόμα προβληματισμένη με αυτά που σου λέω. Ό, τι είχε να σου δώσει αγάπη μου αυτό το καλοκαίρι σου το έχει ήδη δώσει, είναι στο κόκκινο  χρώμα που σου χάρισε απλόχερα, είναι η κολλημένη άμμος στα αθλητικά σου παπούτσια, είναι το φως που κρέμεται από τα μαλλιά σου, είναι ο θόρυβος των σπασμένων κοχυλιών που ακούγεται μέσα στην τσάντα σου και γύρω από τον λαιμό σου που είναι κρεμασμένα.

Αν προσέξεις λίγο παραπάνω προς την απλωσιά της θάλασσας, σίγουρα θα αντικρύσεις και το πρώτο κύμα που άρχισε να αποκτά όγκο. Σε παρακαλώ, μη λες τέτοιες λέξεις. Μη λες, γιατί τόσο πολύ αγαπιόμαστε. Τη σιωπή έχουμε ανάγκη τώρα.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr