Κλείσε την πόρτα,

κλείσε τα φώτα,

θα περιμένω στο σκοτάδι,

αυτό που σε κάνει να νιώθεις ο εαυτός σου,

αυτός που δεν αρνήθηκες για μια στιγμή

για μένα

και στις πιο μαύρες αποχρώσεις της ψυχής σου

κρύφτηκες.

Αλήθεια ή ψέμα,

ψάχνω ακόμη να βρω, μα δεν το θες

πραγματικά

μισές κουβέντες

και ο χτύπος της καρδιάς σου μακριά μου.

Κλείσε μου τα μάτια,

δεν θέλω να βλέπω,

με πονάς.

Κόκκινα τα δάκρυα και εσύ δεν έχεις που να πας,

δεν σε χωράει το τόπος,

να λυτρωθεί η ψυχή σου δεν σου έμελλε

μα η ζωή δεν σταματάει εδώ.

Στα δίχτυα της,

τυφλός

σκλάβος

σαν από όνειρο,

δεν ξύπνησες ποτέ

και πήρες και εμένα στον λαιμό σου.

Ποια μοίρα σε σημάδεψε,

ποιος άνεμος σε σκόρπισε,

ο ρόλος του ερημίτη δεν σου ταίριαξε ποτέ.

Αγάπη που έχασες σε μια νύχτα

και η άδεια υπόσχεση που έδωσες,

παρηγοριά σε μια ψυχή που ακόμη νιώθει.

Λίγες οι φορές εκείνες, οι πιο σημαντικές,

αυτές που σταματούν τον χρόνο

και σου θυμίζουν πως ένιωθες παιδί,

καθρέφτης του εαυτού σου στα άγουρά σου νιάτα,

φωτοβολίδες στα λιμάνια

κάποια πρωτοχρονιά.

Ποια τύχη γύρισε,

ποιος ουρανός δεν χάρισε ηλιαχτίδες

μονάχα σύννεφα και μπόλικη βροχή,

για να ξεπλύνει όλη την λύπη.

Αύριο θα ξημερώσει μια άλλη μέρα,

άλλη ζωή,

άλλο ζευγάρι χέρια,

θα σκουπίσει το πρόσωπό σου

και ίσως τότε καταλάβεις,

πως ήμουν κάποτε εκεί.

Να μην βαλθείς ποτέ να με γυρέψεις,

κράτα το μυστικό,

ακόμη και από εμένα.

Τα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού και της καρδιάς

οδηγούν πάντα εκεί,

που σε πονάει πιο πολύ

και αυτό αξίζει.

Αλεξάνδρα Καρακοπούλου

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  Το άρθρο δηημοσιεύεται και στο liberal.gr

The article expresses the views of the author

iPorta.gr