Ο κ. Βασίλειος Μαστρογιάννης είναι Διδάκτωρ Δημοσίου- Διοικητικού Δικαίου.

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ

Οι εναλλαγές στην ατζέντα της καθημερινότητας με το ένα σκάνδαλο να προσπερνά στο φίνις το προηγούμενο και ο επικοινωνιακός βομβαρδισμός με πληροφορίες, παρα-ειδήσεις, αποκλειστικά, καταγγελίες και αφορισμούς, σε όλα τα μέσα ενημέρωσης, δεν αφήνουν τον πολίτη να επεξεργαστεί το κάθε γεγονός ξεχωριστά, αλλά κυρίως να ασχοληθεί με τα σοβαρότερα προβλήματα που έχουν να κάνουν με τη δική του καθημερινότητα.

Ο μονοθεματικός σκανδαλοθηρικός λόγος,  λειτουργεί εμμέσως ως ΄΄κάθαρση΄΄ και υποβάθμιση των δικών του προβλημάτων, ΄΄αφού κοίτα τι γίνεται στον κόσμο, υπάρχουν και χειρότερα΄΄

Δεν υπάρχει πιο επικίνδυνος συμβιβασμός από τον εφησυχασμό και τις άστοχες συγκρίσεις της ζωής μας με τις ζωές των άλλων και τα νέα της κλειδαρότρυπας.

Αυτή η παρακολούθηση των ΄΄στιγμών΄΄ των άλλων ( επιτυχημένων ή αποτυχημένων) δίνει μια πρόσκαιρη διέξοδο στα αδιέξοδα που βιώνει ο καθένας, αλλά δεν τα λύνει. Την επόμενη στιγμή, την επόμενη μέρα, όλα όσα αποφεύγει να δει θα είναι ξανά μπροστά του.

Η αντιδημοκρατική λειτουργία ( παρακολουθήσεις), η αναξιοκρατία ( δημιουργία σωρείας θέσεων στην εξουσιαστική αλυσίδα για να προλάβουν να γευτούν΄΄ τα δικά μας παιδιά΄΄ λίγα οφέλη από τον κρατικό κορβανά), η ακρίβεια, ο πληθωρισμός και η αύξηση επιτοκίων, τα τραγικά λάθη στην εξωτερική πολιτική που μακροπρόθεσμα θα τα βρούμε μπροστά μας, η ενεργειακή κρίση και τόσα άλλα, είναι μονίμως στο πίσω ράφι των ειδήσεων.

Η λογική της ‘πανοπτικής εξουσίας’, όπου οι λίγοι παρακολουθούσαν ( και παρακολουθούν)  τους πολλούς, αλλά και η νέα λογική των reality shows που έχει υιοθετηθεί με το μοντέλο της ‘συνοπτικής κοινωνίας’, όπου οι πολλοί παρακολουθούν τους λίγους, είναι το μεταφερόμενο και εισαγόμενο μοντέλο της μετα-δημοκρατίας ή και παρα-δημοκρατίας,  για τον έλεγχο των ΄΄μαζών΄΄ και τον αποπροσανατολισμό τους.

Σε καμία περίπτωση δεν υποτιμώ τα σοβαρά γεγονότα που μονοπωλούν την επικαιρότητα ( περίπτωση Κολωνού, Κιβωτός, Πετράλωνα, Πάτρα κλπ) αλλά και αυτά είναι δείγματα της κοινωνικής σήψης αφενός, αλλά και της ανικανότητας της Πολιτείας να δημιουργήσει όρους ασφάλειας δικαιοσύνης, ελέγχου ( γιατί τόσα χρόνια- κράτος, εκκλησία, δικαιοσύνη, ΑΑΔΕ δεν ήλεγξαν την Κιβωτό;), αλλά  και παιδείας, κοινωνικής ευαισθησίας και αλληλεγγύης. 

Στη σημερινή συγκυρία και όσο ακόμα είναι καιρός πρέπει να αναλάβουν όλοι το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί και με υπευθυνότητα ο καθένας να πάρει τις αποφάσεις του. Να ερωτηθεί τελικά ο λαός ξεκάθαρα και ν’ αποφασίσει ως προς το ποιό μοντέλο διακυβέρνησης προτιμάει, αλλά κυρίως ως προς το σε ποιούς πολιτικούς έχει εμπιστοσύνη.

Με απόλυτη ευθύνη του πολιτικού συστήματος καθίσταται απολύτως αναγκαίο να ξαναγίνει ο ΄΄ψηφοφόρος΄΄, ενεργός ΄΄πολίτης΄΄ και να μετράει ουσιαστικά ο λόγος του 

Ο κόσμος  δείχνει ζαλισμένος και ως  χώρα ζούμε εκτός τόπου και χρόνου με τα συμβαίνοντα στο σύγχρονο κόσμο των ανατροπών, της ανασφάλειας και της παγκοσμιοποίησης των κινδύνων.

Οπότε δεν είναι καιρός να συνεχίσουμε τους εσωτερικούς εμφυλίους για να δούμε ποιός θα είναι ο νικητής στα μικρά, αφού το διακύβευμα  και το ερώτημα που μπαίνει για το λαό με επιτακτικό τρόπο, είναι  πως θα κερδίσουμε στις μεγάλες προκλήσεις του καιρού μας.