Όσο ήθελε να φύγει άλλο τόσο φοβόταν. Είχε ακούσει πολλές ιστορίες για το πάθαιναν τα άλλα ποντικάκια που επιθυμούσαν να φύγουν. Η ιστορία περιελάμβανε μια τεράστια μαύρη γάτα, ουρλιαχτά και αίματα. Όταν ήταν μικρό το ποντικάκι και άκουγε την ιστορία αυτή κοιμόταν με το φως ανοιχτό για μέρες.

Υπήρχε όμως και άλλη μια ιστορία – λιγότερο δημοφιλής ειδικά στους κύκλους των μεγάλων- που έλεγε ότι η μαύρη γάτα ήταν μια καλοταϊσμένη παιχνιδιάρα ψυχή που περίμενε πως και πως τα ποντικάκια που έβγαιναν από την αυλή για να παίξει μαζί τους και να μοιραστεί την εμπειρία της για τη ζωή.

Το ποντικάκι μας στεκόταν ανάμεσα στο οικείο και το άγνωστο. Ανάμεσα στους δύο κόσμους. Αυτόν που ήξερε και αυτόν που ήθελε να γνωρίσει. Η καρδιά του χτύπαγε δυνατά. Μέσα του πήρε την απόφαση. Ήξερε ότι αν δεν έκανε αυτό που ήθελε δεν θα ησύχαζε ποτέ. Η πιο τρομακτική ιστορία που θα είχε να διηγηθεί τελικά θα ήταν αυτή της προδοσίας του εαυτού.

Κοίταξε πίσω του. Έγνεψε αντίο. Πήρε μια βαθιά ανάσα και έκανε το βήμα.