Ο Γιώργος Χατζηδιάκος είναι Σύμβουλος Ανθρώπινου Δυναμικού και Οργάνωσης Εταιρειών

Το κάστρο της πόλης,  με τη σιωπηλή του γοητεία,
προσπαθεί να διακρίνει μέσα από τη πρωινή ομίχλη.
Είναι η  ίδια ομίχλη  που σαν ξωτικό, του χαϊδεύει το πρόσωπο,

θέλοντας να του αποσπάσει τη προσοχή, από το υπόλοιπο θολό τοπίο.
Του αρέσει αυτή σιωπή, και ας του προσθέτει ένα συναίσθημα αγωνίας.

Πού είναι η προβλήτα, και πού η θάλασσα;
Το ερώτημα το ξεδιαλύνει, το ευδιάκριτο φως του Φάρου, που δεσπόζει επιβλητικά,  ιπποτικά, απέναντι του.
Μια εγκεφαλική, διαστολή και συστολή των αγγείων, του προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα.
Τι είναι τελικά η δικιά του ελευθερία
Είναι κάτι που ζηλεύεις;
Κάτι που μοιάζει με τον αέρα που αναπνέεις;
Και όμως, αυτή η ελευθερία σε μπερδεύει με την θλίψη.
Σε προκαλεί να δεις, τι έχεις και τι δεν έχεις.
Μια αέναη ζυγαριά των κρυφών συναισθημάτων
Είναι εδώ αλλά δεν είναι εκεί.
Έχει και δεν έχεις.
Εκεί που, τον χρειάζονται, θα ήθελε να είναι.
Και  δεν είναι, εκεί που δεν τον χρειάζονται, αλλά τον  θέλουν για να είναι.
Μπορεί να γράψει  άπειρες ιστορίες
Αληθινές ή ψεύτικες
Να μπερδεύει τη θλίψη με τη χαρά
Την ζήλεια με τον έρωτα.
Το φεγγάρι με τον ήλιο
Να τον συνθλίβει η παλίρροια, της μοναχικότητας ή της μοναξιάς.
Βαρετός να γίνεται επαναλαμβάνοντας τα ίδια και τα ίδια.

Κάπου στο βάθος,  περιμένει να τον ξεσηκώσει,
ηχώντας  η αγέννητη μουσική.
Το ξημέρωμα, του καθαρού λόγου.
Η αβεβαιότητα  του προκαλεί συγκρούσεις και απώλειες
Παρόλα αυτά η  Ελπίδα είναι ένα όνειρο που τον  ξεσηκώνει, που του προκαλεί έμπνευση
Μπορεί να τη βρει, σε μια απλή σελίδα,  σε ένα χάρτη που ξεδίπλωσε για  να σημειώσει, μια πορεία ένα ταξίδι που θα ήθελε να κάνει, και θα το κάνει.
Είναι μια γεμάτη κιβωτός, και ας είναι κάτι εντελώς ευαίσθητο, και  απροσδιόριστα  αόριστο.
Η ουσία είναι μέσα του
Και ας είναι μπερδεμένη ανάμεσα στη ψυχή και την καρδιά

Η ομίχλη, καθάρισε
το ταξίδι εδώ τέλειωσε
Καιρός να επιστρέψει , στο σήμερα