Αλεξάνδρα Καρακοπούλου

Επέστρεψα. Ναι, αλήθεια πάνε δυόμισι χρόνια πια και πάω στον τρίτο. Δύσκολους καιρούς επέλεξα να κάνω τις ριζικές αυτές «αλλαγές», το γνωρίζω καλά, αλλά ο κορωνοιός και η παγκόσμια αυτή κρίση, έτσι με βρήκε εμένα. Με μια τσάντα στο χέρι, δέκα βρακιά και τρεις μπλούζες, δυο κολάν και το λάπτοπ. Όταν έκλεισα την πόρτα πίσω μου, αποχαιρετώντας τον γάτο μου, αφήνοντας τα δεύτερα κλειδιά στην γειτόνισσα και μπαίνοντας στο τρένο για το αεροδρόμιο της Βιέννης, ποιος να μου το έλεγε πως δεν θα ξαναγύριζα, πως θα μετακόμιζα μόνιμα στην μικρή γαλάζια πατρίδα. Πραγματικά δεν το είχα καν φανταστεί, ούτε στο πιο τρελό μου όνειρο, πως το μόνο που θα χρειαζόταν θα ήταν μια «κοσμική κλοτσιά», μια πανδημία, η θάλασσα και το αγόρι μου *τώρα σύζυγός μου πια, να με πείσουν πως «εδώ είναι καλύτερα για σένα Αλεξάνδρα, τον έκανες τον κύκλο σου εκεί στα κρύα μέρη». 

Δύσκολος ο επαναπατρισμός. Όσο τυφλός κι αν είναι ο έρωτας και ο ενθουσιασμός, η ελληνική πραγματικότητα δεν μοιάζει με καμία άλλη της κεντρικής Ευρώπης, και πιστέψτε με, έχω ταξιδέψει και συναναστραφεί αρκετά με τις υπόλοιπες κουλτούρες. 

Εδώ τα πάντα έχουν το δικό τους «χρώμα» και όταν λέω τα πάντα, το εννοώ. Από τον τρόπο που περπατούν οι άνθρωποι στον δρόμο, την οδήγηση (αυτή την μάστιγα), τον τρόπο που ψωνίζουν τα καθημερινά τους, τον τρόπο που κανονίζουν τις δουλειές, τις συναντήσεις, το πρόγραμμα που δεν υπάρχει πουθενά παρά μόνο στα λόγια… όλα πολύχρωμα, «άναρχα», με πάθος και με άποψη… ναι, σημαντικό, ο καθένας έχει την άποψή του και συνήθως προσπαθεί με νύχια και με δόντια να στην επιβάλλει. 

Έχει σημαντική διαφορά να τα βλέπεις όλα «απ’ έξω», σαν τουρίστας, σαν παρατηρητής. Έχει άλλη νοστιμάδα να φεύγεις και να έρχεσαι, να μην σε ενδιαφέρουν τα φορολογικά σου, ο μισθός, η δουλειά σου, το μέλλον του τόπου που επισκέπτεσαι, αλλά να είναι πάραυτα οι ρίζες σου, κάπου εκεί και να σου μιλάνε στην καρδιά σου, πάντα. Δεν σταματάει να σε ενδιαφέρει ποτέ άλλωστε και εκεί αρχίζουν τα δύσκολα, όταν αποφασίζεις να γυρίσεις.

Άντε να πείσεις τους γύρω σου πως δεν είσαι τουρίστας. Άντε να τους δώσεις να καταλάβουν πως δεν τα ξέρεις όλα, αλλά έχεις όλη την καλή διάθεση να τα μάθεις με τον χρόνο, σιγά σιγά, αφού είσαι σαν το μικρό παιδάκι που μόλις έχει ξεκινήσει να περπατάει και να ανακαλύπτει τον κόσμο γύρω του, κάνοντας αργά, αλλά μικρά βηματάκια. 

Καμιά φορά παρακολουθώ τις συζητήσεις και δεν μπορώ να μπω βαθιά μέσα στο νόημα, αφού αρκετά από αυτά δεν τα νιώθω τόσο στο πετσί μου για ευνόητους λόγους. Δεν θα πω δε το γέλιο που κάνω όταν δεν μου έρχονται οι λέξεις και τα οι παροιμίες σωστά. Όταν κανονίζουμε να βρεθούμε με φίλους, ακόμη στο μυαλό μου επικρατεί μια σχετική «σύγχυση», αφού όταν στην Ελλάδα σε καλούν το βράδυ για ένα κρασί εννοούν πως θα έχει και κάτι να τσιμπήσουμε μαζί βρε αδερφέ! 

Έχω πολλά να μάθω ακόμη, να γνωρίσω πιο καλά την μεγάλη μου μπλε αγάπη. Να ακούσω τους ανθρώπους της και να τους καταλάβω *όσο γίνεται, να δω τι θα κρατήσω και τι θα αφήσω. 

Επιμένω πάντως να αγαπάω την πατρίδα μου, ότι και να μου λένε, όσο και να την μειώνουν οι εκάστοτε «καλοθελητές», όλοι αυτοί που την θέλουν να έχει «ξεπουληθεί», χρόνια τώρα. 

Αλλά ξεχνούν το πιο σημαντικό… έχει ένα φως που δεν μοιάζει με κανένα άλλο, και ένα μπλε χρώμα που σου ανοίγει την ψυχή. Αυτό και μόνο, μου φτάνει και μου περισσεύει.-