Ο Ηλίας Καραβόλιας είναι Οικονομολόγος  με ειδίκευση Γενικής Θεωρίας και Οικονομικής Πολιτικής. Κατέχει Master of Arts από το European Institute of Philosophical  Anthropology.

Κάθε υπερχρεωμένο ακίνητο στην Ελλάδα (και σε πολλές άλλες χώρες) δανειοδοτήθηκε, με την έλευση του ευρώ, μέχρι και τρεις φορές: «μια στον αρχικό αγοραστή που δεν πλήρωνε, μια δεύτερη στη εταιρεία που το διαχειρίστηκε ως κόκκινο δάνειο, και μια στο νέο ενδιαφερόμενο για να πλειοδοτήσει στην απόκτηση του»( βλ. Ν. Χριστοδουλάκης, Βήμα 6/11, σελ.14)

Αυτή η παράλογη και χωρίς δημιουργική προνοητικότητα χορήγηση κεφαλαίων σε δανειολήπτες, εταιρείες διαχείρισης απαιτήσεων αλλά και σε κοράκια στους πλειστηριασμούς, για το ίδιο περιουσιακό στοιχείο,  καταδεικνύει το μέγεθος της στρέβλωσης στην οικονομία από τις ανορθολογικές στρατηγικές του τραπεζικού τομέα.

Δομήθηκε – τόσο πριν τα μνημόνια αλλά και όταν ανακεφαλαιοποιήθηκαν οι τράπεζες- ένα οικοσύστημα κερδοσκοπίας πάνω στον μύχιο εθνικό μας πόθο : το ιδιόκτητο και ακριβό σπίτι.

Το σπίτι όμως στην Ελλάδα απέκτησε περιουσιακή αξία λόγω του κτητικού συνδρόμου και της μανίας για ιδιοκτησία που μας χαρακτήριζε ανέκαθεν.

Εννοείται ότι οι τιμές των ακινήτων εκτοξεύθηκαν μεταπολιτευτικά λόγω του πολυετούς πληθωρισμού (ανεβάζει το γενικό επίπεδο τιμών).

Το όνειρο αυτό του νεοέλληνα για μεγάλη πολυτελή κατοικία έγινε πραγματικότητα με τον εύκολο δανεισμό βάση των υψηλών εισοδημάτων πριν την κρίση.

Αλλά αυτός δεν είχε ασφάλιστρο κινδύνου : καμία τράπεζα  δεν προέβλεψε να συνδέσει το ύψος των δόσεων με τον ρυθμό μεταβολής του ΑΕΠ ή ακόμα καλύτερα του διαθέσιμου εισοδήματος.

Το μάθημα από την στεγαστική κρίση του 2007/8 στις ΗΠΑ δεν το διδάχθηκαν πολλά ευρωπαϊκά κράτη : η οικοδόμηση κατοικιών με δανεικά δεν είναι μόνο ατμομηχανή αλλά και οδοστρωτήρας για την οικονομία.

Οι διοικήσεις των τραπεζών αντί να ρυθμίσουν έγκαιρα τις οφειλές όσων αφελών δανείστηκαν υπέρογκα, αρκούνται στο να ασκούν δημιουργική λογιστική με τις τιτλοποιήσεις στους ισολογισμούς τους και με λογιστικοποίηση τόκων στα ληξιπρόθεσμα ποσά.

Και με εταιρείες μεσάζοντες μπήκαν σε μια δήθεν δευτερογενή αγορά ώστε να γίνει υποτίθεται η απομόχλευση και να αυτορυθμιστούν οι τιμές και οι αξίες, τόσο των οφειλών όσο και των ακινήτων.

Για ακόμη μια φορά όμως η θεωρία των αποτελεσματικών αγορών δεν επαληθεύτηκε.

Και τώρα που οι μεγάλοι φύλακες του κεφαλαίου (κεντρικές τράπεζες) εξαπατούν τις μάζες, αυξάνοντας τα επιτόκια (δήθεν κατά του πληθωρισμού) οι δόσεις θα ξεφύγουν και θα γεννιέται μια μόνιμη αλυσίδα ληξιπρόθεσμων οφειλών.

Και έτσι το κεφάλαιο-χρέος θα συνεχίσει να είναι το νέο «διηνεκές ομόλογο» των περίφημων αυτορυθμιζόμενων αγορών…