Επίλογος

Πέρασαν, μήνες, ίσως και χρόνια. Το μικρό σπίτι έχει πια ρημάξει και γκρεμνιστεί και φυτρώνουν χορτάρια στα θεμέλιά του. Σε λίγο ίσως δεν μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα. Θα το  λένε χάλασμα και οι  γειτόνοι θα ρίχνουν τα σκουπίδια τους μέσα σ΄αυτό, Τα μικρά παιδιά θα βγάλουν παραμύθια για φαντάσματα και θα  παραφυλάνε τα βράδια χωρίς φεγγάρι να δουν σκιές ή κάποια λάμψη από λάμπα πετρελαίου να σκίζει το σκοτάδι.

Έτσι έσβησε μαζί με την ανάμνηση του Άγγελου τό σπίτι της Μαριγούλας κι έγινε χάλασμα. Μάδησε πέτρα προς πέτρα ως τα θεμέλια  και φύτρωσαν χορτάρια επάνω του, κι έγινε τόπος για τα σκουπίδια και για να παίζουν μέσα  στον κήπο του τις ιστορίες για βρουκόλακες και φαντάσματα τα παιδιά με τα σκισμένα παντελόνια και τα κόκκινα μάγουλα.  Η μάντρα του σκούριασε, οι σοβάδες ξέφτισαν, οι τριανταφυλλιές του κήπου μαράθηκαν, τα τζάμια έχουν σπάσει, τα ρόδια, τα κυδώνια, τα λεμονάκια πέφτουν και σαπίζουν.

Τις νύχτες το χάλασμα της Μαριγούλας ήταν βουβό.  Σαν περνούσαν τότε από κει οι ψαράδες κάναν το σταυρό τους και λέγανε “Ιησούς Χριστός νικά”, και τραγουδούσανε φωναχτά για να πιστέψουν  πως δεν φοβούνται.

Μέσα στο χάλασμα σε ένα σκεπασμένο από την σκόνη κουτσό  ξύλινο στρογγυλό τραπέζι της κουζίνας παρατημένο ένα πήλινο μικρό αραχνιασμένο κανάτι. Και στον πάτο του ακουμπισμένο, βυθισμένο στην σιωπή, κρυμμένο από τα μάτια των ανθρώπων, το χρυσό Της δακτυλίδι.

Τα διηγήματα της σιωπής, αποτελέσματα πράξεων που δεν τολμήθηκαν, μιας ζωής που δεν κύλησε.

Το δακτυλίδι της Θεάς

Ένα τυχαίο περιστατικό, μια “αυτόκλητη” απονομή δικαιοσύνης και μια  ίσως δίκαιη λύτρωση. Οι ιστορίες της ζωής μπορεί να μην  έχουν συγκεκριμένο τόπο και χρόνο αλλά έχουν πάντα   μια κοινή εμμονή: την αναζήτηση ενός θεόσταλτου θησαυρού που θα προσφέρει τις  πολυπόθητες υπηρεσίες του σε ταλαιπωρημένες ψυχές.

Ένας καθημερινός άνθρωπος με τα μυστικά του, τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες του και τα λάθη του από  ένα τυχαίο γεγονός, βρίσκεται αντιμέτωπος  με την ίδια του τη μοίρα  και προσπαθεί να εκπληρώσει το απωθημένο του. Η  ευκαιρία που όλοι θα θέλαμε  να είχαμε ως άνθρωποι, να φτιάξουμε τη ζωή μας όπως επιθυμούμε και να μην είμαστε τόσο αφημένοι στα τυχαία γεγονότα.  Όμως η ζωή είναι γεμάτη από αστάθμητους παράγοντες που αδυνατούμε να ελέγξουμε οι ίδιοι και μας εμποδίζουν  να κατευθύνουμε τα ηνία της ζωής μας.

Πληροφορία: Το Διήγημα του Νίκου Βασιλειάδη πρωτοδημοσιεύθηκε στο περιοδικό ποικίλης ύλης iPorta.gr το καλοκαίρι του 2018 και διατίθεται σε ηλεκτρονική έκδοση pdf σε όσους το ζητήσουν μέσω e-mail στο iPorta.gr ή στο messenger του συγγραφέα εδώ. Ευχαριστούμε θερμά τον συγγραφέα-συνεργάτη μας για την εμπιστοσύνη και τους φίλους της “iΠόρτας” για την ανάγνωση.

Εδώ   τα κεφάλαια.

Νίκος Βασιλειάδης