Πόρτα στον Κόσμο

Το αιώνιο σπιράλ του συστήματος, του Ηλία Καραβόλια 

Spread the love

Ο Ηλίας Καραβόλιας είναι Οικονομολόγος  μεειδίκευση Γενικής Θεωρίας και Οικονομικής Πολιτικής. Κατέχει Master of Arts από το European Institute of Philosophical  Anthropology

όλα τα συγγραφικά έσοδα θα διατεθούν σε οικογένειες με παιδικό καρκίνο.

Θα το βρείτε: σε “Πολιτεία”, “Πρωτοπορία” Αθήνας-Θεσσαλονίκης-Πάτρας, “Ιανός” Αθήνας και Θεσσαλονίκης, και σε όλα τα βιβλιοπωλεία της Ελλάδας και του εξωτερικού που θα ζητηθεί σε 2-5 ημέρες. β) ΗΠΑ μέσω του “Εθνικού Κήρυκα”. γ)στις εκδόσεις Φίλντισι  on line, με μειλ ή τηλεφωνικά

«Όταν κοιμάσαι άλλος γράφει ιστορία» λέει ο στίχος (για την ακρίβεια δεν κοιμόμαστε αλλά είμαστε σε περιορισμούς κίνησης/αντίδρασης και παύσης της μαζικής διαμαρτυρίας).Η εργασία αλλάζει βίαια μέσα στην πανδημία. Με πρόσχημα την επιδοτούμενη αεργία «καταργείται» η απασχόληση και εγκαινιάζεται η «απασχολησιμότητα». Και φυσικά πίσω από αυτή την μετάλλαξη  καταργείται ο κατώτατος μισθός, η αξιοπρεπής αμοιβή της παραγωγής.

Ξεχάστε 8ωρα, υπερωρίες, ρήτρες συλλογικών συμβάσεων. Πάμε σχεδόν για zero-hour contracts τύπου Uber ( θα πληρώνεσαι μόνο για τον χρόνο που σε καλεί η εταιρεία να δουλέψεις) και για ατομικές συμφωνίες μεταξύ υπαλλήλου-αφεντικού. Τα υποκείμενα γίνονται έτσι αυτό που ονειρεύονται ως απόδραση από την μισθωτή σκλαβιά : «ελεύθεροι» επαγγελματίες, επιχειρηματίες του εαυτου, μικρές Εγώ Α.Ε.

Εν ονόματι της ευελιξίας, της «προσαρμογής» στην νέα κανονικότητα, του ψηφιακού μετασχηματισμού και της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, με τους τεχνολογικούς εργάτες του κλικ από τον καναπέ, αναδιαρθρώνονται οι οικονομικές σχέσεις( αλλά και οι κοινωνικές).

Πολλές κυβερνήσεις το έκαναν ήδη κάποιες το σχεδιάζουν : παράκαμψη των συλλογικών συμβάσεων και των συνδικάτων/σωματείων, διευθέτηση του χρόνου εργασίας 10 ωρών ημερησίως με ατομική σύμβαση εργαζόμενου-εργοδότη όπου θα ενσωματώνεται η αύξηση απλήρωτων υπερωριών. Το αντάλλαγμα είναι μια «παραχώρηση» : αυτά θα ισχύουν  6 ή 8 μήνες και στη συνέχεια μειωμένη απασχόληση με ρεπό και περισσότερες ημέρες ανάπαυσης.

Σιγά το νέο, σιγά την αλλαγή θα πουν οι περισσότεροι. Αυτα ήδη συμβαίνουν παντού στον κόσμο. Αυτό ακριβώς πάθαμε : συνηθίσαμε στην ευελιξία με τις ώρες παραγωγής και έτσι ξεχάσαμε το σημαίνον, την πτώση της αμοιβής της εργασίας, την μείωση του αληθινού μισθού. Γιατί όποτε το κράτος ως βραχίονας του κεφαλαίου ρυθμίζει τον χρόνο, απορρυθμίζει τον μισθό. Όποτε επικαλείται ευελιξία, στην ουσία αφορά την υποτίμηση της αμοιβής.

Η πανδημία είναι το τέλειο άλλοθι να συμπιεστεί η εργασιακή αμοιβή και να αυξηθούν τα συμπιεσμένα περιθώρια κέρδους με επενδύσεις σε τομείς που περιέχουν οικονομίες κλίμακος και έξυπνα κόστη πραγωγής( πίσω από τις smart cities κρύβεται το smart money).

Είναι η ιδανική αφορμή να νιώσει ο εργαζόμενος ότι αφού περιορίστηκε ο παραγωγικός χρόνος, αφού περιορίστηκε η κατανάλωση, άρα πρέπει και να περιοριστούν οι επιθυμίες του, ίσως και οι ανάγκες του. Να μάθει να ζει με λιγότερα ώστε να δουλέψουν περισσότεροι.

Αλλά αυτό που δεν «εξηγείται» είναι πως ακριβώς θα γίνει αυτό. Ποιό ακριβώς μηχανικό αυτόματο θα ωθήσει το κεφάλαιο να προσλάβει έστω και έναν επιπλέον εργαζόμενο επειδή πληρώνει ευέλικτα (δηλαδή λιγότερα) έναν ήδη εργαζόμενο (αν δεν τον έχει απολύσει εν τω μεταξύ).

Ποιες δήθεν αυξημένες ανάγκες παραγωγής θα προκαλέσουν ζήτηση εργασίας όταν εχει πέσει κατακόρυφα η δυνητική καταναλωτική ζήτηση, με την μειωμένη αγοραστική δύναμη των εργαζομένων (αφού υποχωρούν τραγικά οι μισθοί).

Το σπιράλ που δεν θέλει να δει καμία εξουσία και καμία ελιτ στο σύστημα είναι το σπιράλ του αυτοεγκλωβισμού του κεφαλαίου στις κρίσεις υπερσυσσωρευσης όταν συμπιέζει τους μισθούς, και τα εισοδήματα των αυτοαπασχολούμενων, επειδή αναδύεται η πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους.

Το κεφάλαιο μεσα στην πανδημία βρίσκεται σε τροχιά μετωπικής σύγκρουσης με την υπερτεχνολογική ανάπτυξη και τους αυτοματισμούς παραγωγής που κάνουν την ζωή φαινομενικά ευκολότερη αλλά την εργασία φθηνότερη. Και η φθηνότερη εργασία σημαίνει τελικά δυσκολότερη ζωή…

SHARE
RELATED POSTS
American Democracy’s “Dynamite”President, by George Sarafoglou – Πρόεδρος «Δυναμίτης», του Γιώργου Σαράφογλου
Διαβάτες στην Ιστορία, του Ηλία Καραβόλια 
Ανοίγουν οι πόρτες εισόδου στις ΗΠΑ, του Αντώνη Η.Διαματάρη

Leave Your Reply

*
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.