Ο Ηλίας Καραβόλιας είναι Οικονομολόγος  με ειδίκευση Γενικής Θεωρίας και Οικονομικής Πολιτικής. Κατέχει Master of Arts από το European Institute of Philosophical  Anthropology.

Η νοερή προεξόφληση των μελλούμενων γεννάει την απορία του πραγματικού πίσω από την σημερινή απειλή του Πούτιν : ”Θα παγώσει η Δύση”.

Τα πυρηνικά αντικαταστάθηκαν με το κρύο. Στην ουσία είναι σαν να ακούμε τον ποιητή (Ρίλκε) που μιλάει για την αρχέγονη ”αρχή του τρομακτικού”.

Χρειάζεται φυσικά να βλέπουμε με ελπίδα το μέλλον. Η αισιοδοξία δεν είναι τύφλωση και μυωπία, είναι ανθρώπινη ανάγκη.

Αλλά η απειλή για παγωμένο χειμώνα και ακρίβεια δεν μοιάζει πλέον να είναι κούφια, ούτε μπλόφα στο συμπεριφορικο παίγνιο των ηγεμονικών δυνάμεων.

Το διαρκές επίπεδο της υπομονής του κοινού θνητού γίνεται βάρος. ”Περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει” λένε οι πάντες.

Και έτσι οι κοινωνίες ακινητοποιούνται, συντεταγμένα, μέχρι να  χωνέψουν ως σωτήρια την κάθε είδους κρατική και ευρωπαϊκή βοήθεια.

Το ευρύτερο όμως σύστημα βρίσκει από τώρα βολικό το ψύχος. «Δεν θα έχει νόημα να αγοράσουμε το Twitter αν οδεύουμε στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο». Αυτό αποκαλύφθηκε ότι είπε πρόσφατα  ο Έλον Μάσκ στην Morgan Stanley για να δικαιολογήσει ότι πάγωσε την εξαγορά, πριν παγώσουν οι οικονομίες.

Το κεφάλαιο δηλαδή φοβάται το ίδιο όσο και ο άνθρωπος. Και αυτό γιατί ο καπιταλισμός στις κρίσεις αυτό-αναπαράγεται μέσα από εκκαθάριση κεφαλαίου ( και εργασίας) με αναδιάταξη δυνάμεων σε γεωπολιτικό επίπεδο.

Αλλά αν κάτι πρέπει να φοβίζει τις κοινωνίες δεν είναι το ψύχος του χειμώνα (φαίνεται ότι θα επιδοτηθούν έστω και μερικώς οι λογαριασμοί καθώς και θα τεθεί πλαφόν στις τιμές).

Αυτό που δυστυχώς έπρεπε να τρομάζει πρωτίστως τις δήθεν κοινωνικά ευαίσθητες ηγεσίες, είναι το πάγωμα του κεφαλαίου.

Η διαφαινόμενη – για άλλη μια φορά στην ιστορία- αναστολή κυκλοφορίας του στις αγορές και στις μάζες.

Και είναι άλλο το χρήμα της κατανάλωσης( από τα έτοιμα) και άλλο το επενδυτικό κεφάλαιο ( σημ : τα  σημερινά μακρο-μεγέθη δείχνουν ότι επισπεύδονται δαπάνες ώστε να αγοραστούν αγαθά πριν γίνουν ακριβά- και αυτό ακριβώς τα ακριβαίνει περισσότερο).

Και φυσικά αυτό το επενδυτικό -και υποτίθεται παραγωγικό -κεφάλαιο παγώνει αθόρυβα παρά τις ανεξάντλητες ποσότητες χρήματος που εκδίδουν οι κεντρικές τράπεζες και μοιράζουν οι κυβερνήσεις (στους ισολογισμούς βιομηχανιών, όχι στις τσέπες μας….)