Ο κ. Αντώνης Διαματάρης είναι Ομογενής Έλληνας της Αμερικής, Αρθρογράφος, Επιχειρηματίας, πρώην Εκδότης, Πρόεδρος και Διευθυντής της Εφημερίδας “Εθνικός Κήρυξ” που κυκλοφορεί καθημερινά στην Αμερική, νυν Σύμβουλος του “Ε.Κ” και πρώην Υφυπουργός Εξωτερικών. 

GREEK RESTAURANT – NEW YORK 253-17 NORTHERN BLVD

Επισκεφθείτε τη νέα ιστοσελίδα μας

visit our new web site

Η Αμερική έχει ήδη ξεκαθαρίσει ότι τα εθνικά της συμφέροντα δεν δικαιολογούν έναν θερμό πόλεμο με την Ρωσία για την Ουκρανία.

Καταφεύγει λοιπόν σε απειλές για την επιβολή «σκληρών οικονομικών κυρώσεων», αμέσως μετά την εισβολή της Ρωσίας. Δηλαδή, κατόπιν εορτής.

Το ερώτημα είναι, τι συμπεράσματα θα βγάλει ο Πούτιν από αυτό;

Πολλοί συμφωνούν στις ιδιωτικές τους συνομιλίες, αλλά λίγοι το δηλώνουν  δημοσίως, ότι δεν έχει και πολύ άδικο ο Πούτιν να θέλει να αποτρέψει το ΝΑΤΟ από το να φτάσει μέχρι την Ουκρανία.

Με την ίδια λογική που η Αμερική δεν μπορούσε να δεχθεί, σε καμία περίπτωση, σοβιετικά πυρηνικά όπλα στην Κούβα.

Οταν η Αμερική βρισκόταν στο απόγειο της δύναμής της, με την αυτοδιάλυση της Σοβιετικής Ενωσης το 1991, θέλησε να ελέγξει την εξασθενισμένη Ρωσία με το να ενσωματώσει στο ΝΑΤΟ χώρες-μέλη της Σοβιετικής Ενωσης.

Τότε η Αμερική θέλησε να τελειώνει με την Ρωσία μία για πάντα. Να την καταστήσει μια περιφερειακή, από μια παγκόσμια δύναμη που ήταν πριν.

Ηταν απαραίτητη η ταπείνωσή της;

Ασχετα από την απάντηση σε αυτό το ερώτημα, που θα απασχολεί τους ιστορικούς για χρόνια, ο Πούτιν φαίνεται αποφασισμένος να «διορθώσει» το λάθος της διάλυσης της Σοβιετικής Ενωσης.

Γιατί το επιχειρεί τώρα; Προφανώς γιατί τώρα αισθάνεται ότι μπορεί να το επιβάλει. Οτι από τη μία μεριά η Ρωσία έχει επαναποκτήσει σε ένα μεγάλο βαθμό την στρατιωτική της ισχύ, και από την άλλη ότι η Αμερική έχει χάσει μέρος της δικής της ισχύος, δημιουργώντας μία σχετική ισορροπία δυνάμεων.

Το δίλημμα, λοιπόν, είναι πώς θα πρέπει να αντιδράσει η Αμερική στη μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων δεκαετιών; Κι ακόμα, πώς θα αντιδράσει η ΕΕ;

Καταρχήν, η Αμερική δεν μπορεί να ανοίξει δύο μέτωπα, το ένα με την Ρωσία και το άλλο ενάντια στην Κίνα, τον ουσιαστικό αντίπαλό της.

Ούτε όμως και μπορεί να δώσει την εντύπωση στον Πούτιν πως μπορεί να ενεργεί κατά βούληση.

Μία άνευ όρων υποχώρηση της Δύσης στην Ουκρανία πιθανόν θα του ανοίξει την όρεξη να καταβροχθίσει κι άλλες χώρες. Θα αρκεστεί στο να εξασφαλίσει τον έλεγχο της Ουκρανίας με την απλή απειλή πολέμου ή θα θελήσει να προχωρήσει περαιτέρω;

Να φτάσει, π.χ., μέχρι και του σημείου να απαιτήσει από πρώην χώρες της Σοβιετικής Ενωσης, που έχουν ενσωματωθεί στο ΝΑΤΟ, να αποχωρήσουν από αυτό.

H απειλή της Αμερικής για οικονομικές κυρώσεις ενάντια σε τράπεζες και σε άτομα του περιβάλλοντος του Πούτιν, είναι σχεδόν άνευ σημασίας.

Οι οικονομικές κυρώσεις δεν σημαίνουν τίποτα για την Ρωσία. Οπως δεν σήμαιναν τίποτα εκείνες που της επιβλήθηκαν μετά την εισβολή της στην Κριμαία.

Ο ρωσικός λαός που θα υποδεχθεί με εθνική υπερηφάνεια τη νίκη του στην Ουκρανία θα είναι έτοιμος να πληρώσει το όποιο οικονομικό τίμημα.

Και βέβαια θα ρίχνει την ευθύνη όχι στον Πούτιν, αλλά στον Μπάιντεν.

Δυστυχώς, δεν υπάρχει εύκολη λύση. Οποια λύση και να δοθεί θα μολύνει την ατμόσφαιρα για πολλά χρόνια.

Αρκεί να μην παραδοθεί η Ουκρανία στη Ρωσία με τέτοια ευκολία και με τέτοια ημίμετρα που θα ανοίξουν την όρεξη του Ρώσου Προέδρου.