Δημήτρης Κατσούλας

Απόγευμα, μετά τις εξαντλητικές βόλτες μας στο κέντρο της πόλης κι αφού περατώσαμε τις αγορές μας για τις γιορτές – λες και θα επήρχετο πόλεμος – την αράξαμε στην πλατεία να ξεκουραστούμε. Μια κοπελίτσα πλησιάζει το τραπέζι μας παρακαλώντας με να αγοράσω στυλό. Αλλά…, στην εποχή των κινητών με τις τόσες δυνατότητες όπως: σημειώσεις, υπενθυμίσεις, στενογραφίες, φωνητικές καταγραφές και λοιπές, τι να τα κάνω τα στυλό; Τέλος πάντων, για να μη την έχω στο κεφάλι μου βάσανο, βγάζω δύο ευρώ, εντάξει της λέω, δεν χρειάζομαι στυλό. Γέρνει το κεφάλι, σκεπάζονται τα μουτράκια της από τα σαν κατράμι μαύρα μαλλάκια της και μου λέει: «μη με προσβάλλετε κύριε, σας παρακαλώ». Πήρα τα πέντε στυλό επιστρέφοντάς μου εξήντα λεπτά ως ρέστα. Το κοριτσάκι έφυγε, εγώ έμεινα με σκέψεις. Εν τω μεταξύ δίπλα μου είχα και τη μικρή μου Deema η οποία κοίταζε εναλλάξ πότε εμένα πότε τη μαμά της Μάριον με απορία. Απέφυγα να της εξηγήσω περαιτέρω κι ανέλαβε η μαμά τις διευκρινίσεις, αντελήφθην όμως πολύ καλά τι ακριβώς συνέβη.  

Κάποιες αξιοπρέπειες φυτρώνουν έτσι, τόσο απλά και στα καλά καθούμενα για να γίνουν ανακριτές στις πιο φαρισαϊκές φιλανθρωπίες σου.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr