Δημήτρης Κατσούλας

 Από νωρίς, σχετικώς, το βράδυ του Μ. Σαββάτου – γύρω στις 21:00 – προσήλθαμε στην εκκλησία παρέα με τους φίλους μας. Κατάμεστος από πιστούς ο χώρος τόσον εκτός του ναού όσον κι εντός αυτού, με μια γαλήνια ησυχία ν’ απλώνεται παντού. Φθάνει η στιγμή κατά την οποία ο πατήρ Βλάσιος εμπρός στην Ωραία Πύλη με το τρίκηρο στο αριστερό του χέρι και με το θυμιατό στο δεξί ψάλλει το «Δεύτε λάβετε φως…»,  σκορπίζοντας το θυμίαμα προς τις εικόνες και το εκκλησίασμα συνοδεία γυναικείας χορωδίας στο ψαλτήρι κι ακολουθεί το «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος». Η λειτουργία συνεχίζεται έως τις 00:45 περίπου, χωρίς κάποιος από τους πιστούς να εκδηλώσει το παραμικρό ίχνος κόπωσης! 

Και …τσαφ τσουφ τα φιλιά, και να οι αγκαλιές οι λαχταριστές κι απλόχερες, και να τα βουρκωμένα μάτια από χαρά και συγκίνηση, και να και οι ανταλλαγές των ευχών: «Χριστός Ανέστη, κοριτσάρα μου, μονάκριβή μου Deema, Χριστός Ανέστη ανεξάντλητε πόθε μου Μάριον, Χριστός Ανέστη Γιώτα μου, ομορφιά μου Νίκη, Χριστός Ανέστη, φίλε μου Πετρή, Χριστός Ανέστη!». 

…Και θα μου πεις: «Αβίαστα και μέσα απ’ την καρδιά σου βγαίνουν αυτές οι ευχές, όταν τριγύρω επικρατεί η αλαζονεία, υπερισχύει το «εγώ» έναντι του «εμείς», οι πόλεμοι πάσης φύσεως μαίνονται, η πλάση ταρακουνιέται, την πίστη κάτι αγύρτες έχουν βαλθεί να την κλονίσουν, εσύ επιμένεις στις …αρχέγονες συνήθειές σου;». Απαντώ: Δεν παρασύρομαι από τους εφήμερους εορτασμούς οι οποίοι διαρκούν όσο καίει μία λαμπάδα, ούτε εορτάζω μόνον σήμερα όπου η ημέρα το καλεί κι αφού παρέλθουν οι συγκινησιακά φορτισμένες Άγιες Ημέρες προσγειώνομαι στην καθημερινότητα. Όχι, διότι εάν πιστεύεις φίλε μου αυτά, ξεχνάς ότι η εκκλησία ομιλεί περί «Ανεσπέρου Φωτός», περί άσβεστης φλόγας, κατά την οποία θανατώνεται κάθε τι το παλαιό και την θέση του καταλαμβάνει το καινούργιο. Η ανακαίνιση επεκτείνεται παντού τόσον στον νου όσον και στις καρδιές, στις αντιλήψεις, σε όλο μας το «είναι». 

Ο χρόνος φέτος για τον εορτασμό του Πάσχα στα πάτρια εδάφη – την  Μεσσηνία, όπως συνηθίζω ν’ αποκαλώ – δεν ήταν επαρκέστατος. Εξ άλλου, το σπίτι φίλου γκαρδιακού κάπου στα Μεσόγεια Αττικής είχε ετοιμαστεί και μας ανέμενε προκειμένου να συνεορτάσουμε τις μέρες της Λαμπρής. Με είχαν «τρυπήσει» στα τηλέφωνα τόσον ο φίλος όσον και η γυναίκα του η Γιώτα: «…Θα είμαστε μόνοι μας κι εμείς, τα παιδιά μας, εκτός του ότι υπηρετούν στην Καβάλα, δεν μπορούν να πάρουν άδεια για φέτος, δυσαναπλήρωτα κενά λόγω ελλείψεως προσωπικού – νοσοκομειακοί, βλέπεις – η εγγονή μας που είναι πρωτοετής στην Καλών Τεχνών θα είναι μαζί μας, περάσαμε και μια λαχτάρα με κάποιο πρόβλημα υγείας που μας έκοψε τα ύπατα, αλλά δόξα σοι ο Θεός, όλα ξεπεράστηκαν, ρυθμίστε το να βρεθούμε Δημήτρη, πολύ σας πεθυμήσαμε». Εδώ που τα λέμε, κι εμείς νοιώθαμε την ανάγκη να βρεθούμε κοντά στην ελληνική φύση, στα ελληνικά ήθη κι έθιμα που τολμώ να πω ότι είναι μοναδικά ίσως στον κόσμο που εορτάζονται με τόση δύναμη πίστης, ευλάβεια, ταπεινότητα, κατάνυξη, ζωντάνια και λαμπρότητα.

Το κτήμα του φίλου – όπου και η μόνιμη κατοικία του λίγο έξω από το Λαύριο – είχα να επισκεφθώ από τις 22 Μάη 2021, είκοσι περίπου ημέρες μετά από εκείνη τη φωτιά ανήμερα την Μ. Παρασκευή στις 30 Απριλίου, η οποία – ευτυχώς – κατέκαψε περιβάλλοντες χώρους και στέγαστρα καθώς και χαμηλή προς μεσαία βλάστηση χωρίς ν’ απειλήσει άμεσα και σπίτια. Όμως, όπως είχα τότε διαπιστώσει ιδίοις όμμασι, μια απέραντη μαυρίλα πιο μαύρη κι από αυτόν τον ίδιο τον θάνατο σκέπαζε σε μεγάλη έκταση την γύρω περιοχή έως σχεδόν κοντά στην θάλασσα. Και… μια μυρωδιά που σκορπιζόταν απαίσια λες κι ο θάνατος είχε επικαθήσει παντού. Σαν να είχα βρεθεί στην κόλαση θυμάμαι, προσεπάθησα να εμψυχώσω τον φίλο προτείνοντάς του να παραμείνει εκεί και να το παλέψει, μη ελπίζοντας φυσικά σε καμία κρατική βοήθεια από την επίσημη Πολιτεία ούτε ακόμα και γι αυτόν τον περιστερώνα του που καταστράφηκε ολοσχερώς ούτε και για ένα μεγάλο μέρος των ζωντανών του που κάηκαν, όπου και – δυστυχώς – η παρουσία της κρατικής μηχανής έλαμψε δια της απουσίας της, ακόμα και γι αυτά τα υποσχόμενα περί αποζημιώσεων. 

Και, ω του θαύματος! Μέσα σε δυο χρόνια, χωρίς την παραμικρή παρέμβαση ανθρώπινου χεριού, χωρίς την κρατική μέριμνα με τους χάρτες αναδάσωσης που καταρτίζονται –αν καταρτισθούν ποτέ και κατόπιν εορτής σ’ αυτές τις περιπτώσεις–, ο τόπος στρώθηκε καταπράσινος μ’ ένα τεράστιο χαλί παντού απλωμένο ως κάτω στην θάλασσα. Πώς τα κατάφερες τόσο σύντομα, τόσο εύστοχα κι αποτελεσματικά και μεταμόρφωσες αυτό το πεθαμένο χρώμα σε ολόδροση πηγή ζωής, πώς αναθάρρησε τόσο γρήγορα η φύση μέσα σε μόλις δυο χρόνια, ρώτησα τον φίλο. Χαμογέλασε ο Πετρής. «Όχι εγώ, Εκείνος που στέκει εκεί ψηλά και μας θωρεί, ο Θεός έβαλε το χέρι Του και ξαναζωντάνεψε η φύση, φίλε», μου απαντά. «Ο Θεός, που ποτέ δεν εγκαταλείπει τους καταφρονεμένους και νοιάζεται για την πλειονότητά τους, ο Θεός που κατευθύνει τα πάντα από τον ταπεινό Του θρόνο και η φύση που έτρεξε και κρύφτηκε με τους σπόρους της κάτω από τη φωτιά που έβραζε στην ανοιξιάτικη γη καθ’ ον χρόνο υπόβοσκε  κατατρώγοντας ό, τι έβρισκε μπροστά της», συνέχισε ο Πετρής. 

Δεν αντιλέγω, δεν ισοπεδώνω φίλε μου όλους τους επιστήμονες γης όπως περιβαλλοντολόγους, τοπογράφους-μηχανικούς, δασοπόνους, δασάρχες, Τεχνικούς Δασικής Προστασίας και άλλες ειδικότητες που συνεισφέρουν στον δασικό πλούτο σκοπόν έχουσες την προστασία και αναβάθμισή του, αλλά – όπως έχει αποδειχθεί εν τέλει – όπου επεμβαίνει ανθρώπινος παράγων σαν αυτόν «Πρώην επιτυχημένου δημάρχου» ως συντονιστή ή εμπλέκονται φορείς με σκοπό την «Κατάρτιση σχεδίων επαναφοράς της καμένης γης στην προτέρα της κατάσταση» με τους λεγόμενους δασικούς χάρτες και τα project σε  συνεννόηση με κυβερνήσεις που προωθούν ίδια συμφέροντα  φροντίζοντας για την …συνομοταξία τους και μόνο, τότε ξεγυμνώνονται ολόκληρα βουνά και Εθνικά Πάρκα τα οποία στην συνέχεια καλύπτονται με ανεμογεννήτριες Ομίλων {βλέπε διαδικασίες  εγκατάστασης φωτοβολταϊκών στο Εθνικό Πάρκο Δαδιάς Έβρου που κάηκε τον Ιούλιο 2022 με σκοπό να διέλθει η «ανάπτυξη» ως καταγγέλλεται},τότε λοιπόν επικρατεί το απροχώρητο κι επέρχεται η στασιμότητα, και μάλιστα εις το διηνεκές επειδή παντού υπεισέρχεται το γραφειοκρατικό τέρας και το συμφέρον, του απαντώ. Η σθεναρά κι ανυποχώρητη επωδός μας πρέπει να είναι: Μη βιάζετε την φύση, διατηρήστε την παρθένα πάση θυσία, ξεδιάντροποι εσείς καιροσκόποι και επιβήτορες κάθε ευκαιρίας! 

Κι ο φίλος Πετρής, σε μια βόλτα μας στην ακροθαλασσιά συζητώντας θέματα της καθημερινότητας: «…Κι εσύ κατακαμένη Εύβοια, ποντάρεις ακόμη στα vouchers των 150€ εγχώριου κοινωνικού τουρισμού που σου προσφέρουν εδώ και ενάμισι χρόνο με κλήρωση και βάσει οικονομικών κριτηρίων τα οικονομικά επιτελεία, προκειμένου να διασκεδάσεις την πλήξη σου και ν’ αναστήσεις την καρβουνιασμένη σου γη, ελπίζοντας πως έτσι θ’ αποκτήσεις και τα γαλόνια στους ώμους σου μ’ εκείνη την πολυδιαφημιζόμενη επενδυτική …επωμίδα», καταλήγει μ’ αναστεναγμό ο φίλος, συνοδεύοντάς τον από μια πικρή δόση χιούμορ, έχοντας στραμμένη την κεφαλή του Βορειοανατολικά, ενθυμούμενος εκείνον τον Αύγουστο-φονιά του 2021, τρεισήμισι μόλις μήνες μετά από τον δικό του πύρινο εφιάλτη που έζησε, με τις πληγές να παραμένουν ανοιχτές έως και σήμερα και κανένας υπεύθυνος να μην είναι σε θέση ν’ απαντήσει: έως πότε ακόμη;  

Αλήθεια, οι πυρόπληκτοι και ξεριζωμένοι από τις εστίες τους Ευβοιώτες, πού θα στρώσουν Πασχαλιάτικο τραπέζι σήμερα; Μήπως στα πριμοδοτούμενα από την κυβέρνηση ξενοδοχεία που τους διέθεσε τότε, μήπως σε φίλους που περιέσωσαν την τελευταία στιγμή ό, τι μπόρεσαν από τα σπίτια τους κι ακόμα τα επισκευάζουν ή θα προστρέξει αρωγός η Πολιτεία μοιράζοντάς τους κάποιες μερίδες φαγητού στα πρόχειρα καταλύματα που καθιερώθηκαν ως μόνιμη κατοικία τους, αισθανόμενοι ξένοι στον τόπο τους; Τι απαντάτε κύριε Μητσοτάκη και κύριε Μπένο ως επιβλέποντες της ανασυγκρότησης της περιοχής που υποσχεθήκατε;

 Χριστός Ανέστη! Χρόνια σας Πολλά, κάθε τι το Καλό και Αληθινό να επιδιώκετε.