Πώς είναι άραγε να δίνεις το παιδάκι σου στην πολιτεία, να το καμαρώνεις με την στολή που σου ‘γινε άντρας και τώρα πια πολλά πολλά δεν σηκώνει. Πιο κοντά στον μπαμπά, να λένε τα δικά τους και συ να λαχταράς με το που ακούς στις ειδήσεις μια τούτο και μια το άλλο …Για τα σύνορά μας, τις παραβιάσεις, τις αναχαιτίσεις…

Είναι άντρας πια αλλά και συ μαμά. Και στα μάτια σου ένα αγοράκι θα είναι πάντα. Από το χέρι να το πας στο σχολείο, να το κανακέψεις, να το κάνεις δυνατό, να το καλοταΐσεις, να το συμβουλέψεις, να τον στείλεις στον μπαμπά για αυτά που εσύ πια δεν μπορείς να του πεις…αλλά πάντα μα πάντα στην αγκαλιά σου ένα αγοράκι κατάδικό σου.

Από «μανούλα»  έγινες «μαμά» και κάποτε κάποτε «μάνα». Ειδικά μπροστά σε άλλους. Αλλά εσύ ξέρεις και κείνος ξέρει πως όλο αυτό είναι για τα μάτια του κόσμου. Πως το αγαπημένο του φαγητό θα είναι πάντα από τα χέρια σου. Πως η συγχώρεση για τα πάντα ζει στην ανοιχτή αγκαλιά σου.

Να καμαρώνεις να τον βλέπεις με την στολή. Όποια στολή και να είναι, είτε για λίγο είτε για καιρό, είτε για πάντα αφού το διάλεξε και το λαχταρούσε από μικρούλης… Όλες οι στολές λένε ένα και μόνο πράγμα…τί να λέμε… «Μάθε να τον μοιράζεσαι, εσύ τον έφτιαξες αλλά δεν είναι ολότελα δικός σου, και μην του δείχνεις τον φόβο σου, ποτέ. »

Και μαθαίνεις, μαθαίνεις να φοβάσαι από μέσα σου,  αλλά κλαις κρυφά και σκουπίζεις τα δάκρυα σου ή τα βαφτίζεις κάπως αλλιώς για να μην τα φυγαδεύεις άδικα.

Νιώθεις πως όλα τα παιδιά μέσα σε όλες τις στολές είναι παιδιά σου. Σταυροκοπιέσαι όταν ακούς για ένα παλικάρι που χάθηκε, στο χώμα, στον αέρα, στο νερό… Δικά σου όλα. Σκέφτεσαι τις μανούλες που κλαίνε και τώρα πια αφήνουν όλα τα δάκρυα να τρέξουν. Σου σπαράζουν την καρδιά και ανάβεις κεράκια, λες προσευχές και εύχεσαι, εύχεσαι το δικό σου το παλικαράκι να είναι καλά. Να το φυλάει η Παναγία και όλοι οι άγιοι και τέτοιες μέρες, κοντά στο Πάσχα γίνεσαι ένα με την Μάνα και πονάς μαζί της.

Να μην έρθει κακιά στιγμή Θεέ μου, ποτέ για κανένα παιδάκι.

Λίγο πριν χτυπήσει το τηλέφωνο ήσουν και συ μιά μάνα που έγινε ξανά «μανούλα» και άφησε τα δάκρυά της ελεύθερα… Τώρα ήταν η σειρά μιάς άλλης μάνας να σταυροκοπηθεί για την ψυχή του δικού της παιδιού…

Δεν υπάρχει άδικο και δίκαιο. Μόνο κενό.

Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr