Τα εβδομήντα χρόνια Ελευθερίας και ενσώματης ενότητας με τον πολιτικό Οργανισμό του Έθνους, που γιορτάζουμε σήμερα οι Δωδεκανήσιοι, με κάθε τρόπο που συνιστά Πράξη ικανή να διαρρηγνύει το κράτος του θανάτου, το κράτος της δουλείας και το κράτος της λήθης που ναρκοθετεί εν τέλει την Ελευθερία, ήταν χρόνια που οφείλουμε να τιμούμε, μακριά από την θλιβερή συνήθεια που θέλει τα δικαιώματα να προτάσσονται του καθήκοντος, μια συνήθεια που αποτέλεσε και αποτελεί αιτία της συνολικής εθνικής κακοδαιμονίας μας. 

Αν ο ρυθμός που σέρνει την καθημερινή ζωή του κόσμου ναρκώνει τη μνήμη, το ημερολόγιο που οργανώνει τον χρόνο και ανατρέχει κάθε τόσο στο παρελθόν, δεν μας υπενθυμίζει απλώς πως πάνω από έξι αιώνες η ελληνική ύπαρξη των πατέρων μας ουδέποτε συνθηκολόγησε, ουδέποτε αναζήτησε προσχήματα φυγής στις πληγές, ουδέποτε καταδέχτηκε να ζήσει ως τυχαία, άρριζη ύπαρξη. Πάντοτε, κάτω από το πέλμα είτε της Δύσης ή της Ανατολής, οι πατέρες μας έφεραν την πίστη στην Ιστορία προσμένοντας στην διακεκαυμένη μοναξιά τους, την ημέρα αυτή.
Για τούτο, όσο πιο αφιλόξενος και απάνθρωπος γίνεται ο κόσμος μας, τόσο εντονότερα θα φωτίζεται η μορφή τους, το αδάμαστο πάθος τους που διαμόρφωσε το έπος του Νέου Ελληνισμού, που τόσο εύκολα περιφρονούμε αντί να μας γεννά την μόνη πραγματική περηφάνια: πως ένα αρχαίο έθνος επέζησε και έφτασε ως τις ημέρες μας με πίστη και με θυσίες, ακρωτηριασμένο ίσως αλλά ακέραιο. Κι είναι τούτο όχι αφορμή πανηγυρικών αλλά βαρύ, βαρύτατο αίσθημα ευθύνης.

Κώστας Χατζηαντωνίου