Αργά το απόγευμα κι ενώ ο ήλιος έδυε, το χωριό γέμιζε από φαντάρους. Μεγάλη η χαρά και η αγωνία των κοριτσιών να βγουν στην βόλτα καλοστολισμένα, ν’ ανταλλάξουν ματιές, να παίξουν το παιχνίδι του νυφοπάζαρου και του έρωτα.

Κι ενώ σουρούπωνε για καλά, αποτραβιόντουσαν στα σπίτια τους οι κοπελιές και οι φαντάροι τσούρμο για την ταβέρνα του Ηλία, του θείου μου, να πιούν μπίρες, να παραγγείλουν σουβλάκια στη θράκα, να φέρουν τη στροφή τους στο ζεϊμπέκικο, και πριν το χάραμα επιστροφή για τον στρατώνα.

Όλα αυτά συνέβαιναν εκεί γύρω στα 1970 όπου τύχαινε περιστασιακά να εργάζομαι ως γκαρνονάκι στο μαγαζί του θείου.

Εν τω μεταξύ ο θείος πέθανε, έκλεισε και η ταβέρνα. Το “Χελιδόνι σε κλουβί” δεν ξανακούστηκε πια από το τζουκ μποξ.

Εκείνοι όμως οι φαντάροι, αραιά και που έρχονται στο μυαλό μου πηδώντας το συρματόπλεγμα για να παραγγείλουν ούζα, τσίπουρα, μπίρες και κρασί χύμα. Καμιά φορά, καμώνομαι ότι δεν τους θέλω, ότι με ενοχλούν τάχα. Κατά βάθος όμως πολύ τους γουστάρω και τους χαίρομαι να γίνονται σκνίπα στο μεθύσι, σκέτη σταφίδα δηλαδή, στέλνοντας στον αγύριστο σεκλέτια, τις σκοτούρες και τα  φαρμάκια μιας ζωής.

Δημήτρης Κατσούλας

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr