Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007

Νίκος Σταθόπουλος

Βρισκόμαστε μέσα σε μια πρωτοφανή, στα χρόνια μας, κύρτωση του ανθρωπογεωγραφικού τοπίου. Εκατομμύρια άνθρωποι, που ζούσαν βίο αβίωτο σε κοντινές και μακρυνές χώρες, έχουν εγκαταλείψει τις εστίες τους και έχουν φτάσει με κάθε μέσον κοντά στα σύνορα της Ελλάδας, επιδιώκοντας να περάσουν στην Ευρώπη, για μια ασφαλέστερη και καλύτερη ζωή. Η διπλανή μας χώρα που τους φιλοξενεί, προκειμένου να εξυπηρετήσει τις δικές της επιδιώξεις, από την Παρασκευή τους προωθεί κατά κύματα σε όλο το μήκος από τα ανατολικά σύνορά μας, προκειμένου να μπουν με κάθε τρόπο στο έδαφός μας. Οι επιπτώσεις που θα είχε ο εγκλωβισμός τόσων ανθρώπων στην χώρα μας, θα ήταν συγκλονιστικές. Αυτή η κύρτωση, που μεταθέτει ολόκληρους πληθυσμούς από έναν τόπο σε άλλον, συμβαίνει στην μεγάλη κλίμακα της Ιστορίας και, όποτε ενεργοποιείται, συνθλίβει τις ζωές των καθημερινών ανθρώπων. Τις ζωές αυτές, που βιώνονται στην μικρή κλίμακα. Σε αυτήν την κλίμακα που συμβαίνει η καθημερινότητα, η μάθηση, το παιχνίδι, η επιστήμη, η τέχνη, ο έρωτας, το γλέντι, το χιούμορ, τα σπορ, οι εκδρομές, τα οικογενειακά τραπεζώματα, η επαγγελματική δραστηριότητα και η δημιουργία. Οι κοινοί άνθρωποι, αυτοί που δεν πάσχουν από την ψυχοπαθητική μεγαλομανία που κινεί κάποιους πολιτικούς, οικονομικούς και στρατιωτικούς ηγέτες, αυτά αποζητούν, σε όλη την γη, ανεξάρτητα από φυλή, θρησκεία και εθνικότητα. Μπορεί κανείς να το διαψεύσει;

Μιλούν ορισμένοι υπέρ των ανοιχτών συνόρων. Στο όνομα ποιας λογικής θα οφείλαμε να επιτρέψουμε να αλλοιωθεί η πληθυσμιακή σύνθεση της χώρας, να γονατίσουν οι υποδομές υγείας και παιδείας, να δημιουργηθούν -αναπόφευκτα- εστίες παραβατικότητας και εν δυνάμει θύλακες εθνικής επιβουλής; Πού τελειώνει η ελευθερία των ντόπιων ανθρώπων και πού αρχίζουν τα δικαιώματα αυτών που έρχονται από άλλες πατρίδες; Ποιό είναι το όριο της φιλοξενίας και σε ποιο σημείο αρχίζει να υπερβαίνεται; Το απαραβίαστο των συνόρων είναι αδιαπραγμάτευτο. Δεν νοείται κυρίαρχη χώρα που θα αδιαφορούσε, σε περίπτωση που η γειτονική της επιβουλευόταν την ακεραιότητά της. Δεν είναι ζήτημα νομικών κανόνων, πρόκειται για την κοινή λογική και το εθιμικό δίκαιο. Εδώ όλοι θυμόμαστε, ότι στην Μάνη και άλλες περιοχές, μέχρι πρόσφατα γινόταν φονικό, αν ο ένας γείτονας πήγαινε να ιδιοποιηθεί ένα μέτρο γης που ανήκε στον άλλο.

Η ιστορία έχει δείξει πολλές φορές τους υπερφίαλα φιλόδοξους επικεφαλής, να υπολαυλίζουν το ένστικτο της αγέλης σε αυτούς που τους ακολουθούν. Τους βοηθάνε σ’ αυτό τα παπαγαλάκια τους, οι κολαούζοι opinion leaders και βρίσκουν ακροατήριο: Τους λιγότερο ψαγμένους ανθρώπους, τους πιο ανασφαλείς, αυτούς με την χαμηλότερη  αυτοπεποίθηση, που νιώθουν καλά να ανήκουν στην αγέλη. Αυτούς, που τους δίνει ικανοποίηση να φωνάζουν τα συνθήματά της και να την υπερασπίζονται. Δεν λειτουργεί η κρίση τους, αντιδρούν μόνο με το ένστικτο, το αγελαίο. Κάθε τι διαφορετικό και ξένο, το αντιμετωπίζουν ως απειλή και σαν τέτοια, το εξοστρακίζουν ή το εξολοθρεύουν. Χρειάζεται να το υπενθυμίσουμε αυτό, γιατί τα φαιά παπαγαλάκια δεν σταματάνε το ξενοφοβικό κήρυγμα μέρα-νύχτα, μεγαλοποιώντας και γενικεύοντας μεμονωμένα περιστατικά. Κι έτσι, οι Έλληνες βρισκόμαστε τώρα αντιμέτωποι με ένα ερώτημα δύσκολο, ωσάν δίλημμα αρχαίας τραγωδίας.

Από τη μία, πρέπει ασυζητητί, να προστατέψουμε τα σύνορά μας. Για τα γιουρούσια των άμαχων που παροχετεύονται τις τελευταίες μέρες με σύστημα, ώστε να εισβάλουν στην Ελλάδα κατά κύματα, ορθά εφαρμόστηκε αντιμετώπιση πλήρους αποτροπής. Αυτή είναι η μόνη ενδεδειγμένη στάση στην μεγάλη κλίμακα, την κλίμακα της Ιστορίας. Είναι προς τιμήν του κυβερνώντος κόμματος και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ότι συμφωνούν στην πολιτική των κλειστών συνόρων. Αυτή η πολιτική δεν έχει να κάνει με ξενοφοβία, αλλά με πραγματισμό: Οι γείτονες εξ ανατολών έχουν πασιφανώς επεκτατικές βλέψεις. Η εισβολή στο βόρειο τμήμα της Κύπρου και η άρνηση αποχώρησής τους, ακόμα και μετά σχεδόν μισόν αιώνα, είναι αδιάψευστη μαρτυρία. Στο Ιντιλίμπ, σήμερα, επαναλαμβάνεται μια παρόμοια ιστορία. Η ηχηρή παρουσία τους στην Λιβύη, το Σουδάν, τη Σομαλία, την Αλβανία και άλλες χώρες, επιτείνει την εντύπωση.

Από την άλλη, όσο κι αν προσπαθούν εκείνοι που θέλουν τον κόσμο αγέλη, ο απλός πολίτης που ζει στην μικρή κλίμακα, καταλαβαίνει ότι οι “εισβολείς”, στην τεράστια πλειοψηφία τους, δεν είναι παρά τρισκακόμοιροι, δυστυχείς, ταλαιπωρημένοι και κατατρεγμένοι άνθρωποι, που κάποιοι αετονύχηδες τους ξεγελάνε και εκμεταλλεύονται την ελπίδα τους για μια ειρηνική, κανονική ζωή, στην πολιτισμένη και χορτάτη Δύση. Το δίλημμα που χρειάζεται να απαντηθεί έμπρακτα είναι δύσκολο, διότι συμπλέκει την μεγάλη με την μικρή κλίμακα. Σε πόσους και ποιους δίνεται άσυλο ή δικαίωμα παραμονής; Η λύση που θα εφαρμοστεί μεσοπρόθεσμα, θα μας χαρακτηρίσει: Θα καταφέρουμε να εντοπίσουμε, ως κράτος και ως κοινωνία, το δυσεύρετο όριο που διαχωρίζει τον πατριωτισμό και τον ανθρωπισμό, από τον εθνικισμό, την ξενοφοβία και τον ρατσισμό;

  GREEK RESTAURANT – NEW YORK 253-17 NORTHERN BLVD

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr