Νίκος Βασιλειάδης

Ένα αιωνόβιο τσίρκο γιορτάζει τον ξεπεσμό του. Σαν ξεθωριασμένο κουφάρι που σβήνει απ’ τις κραυγές του χρόνου. Χωρίς την παύση της ύπαρξης. Καταδικασμένο στο ακατάπαυστο του αθανάτου. Και αν τα πάντα εξηγούνται αιτιοκρατικά, η φαινομενική τεκμηρίωση αυτής της αθάνατης συνέχειας έγκειται στην εκπλήρωση των “πικάντικων” στοιχημάτων για την καλυτέρευση της ζωής μας . Στοιχήματα που ανάγονται στην αιώνια άβυσσο, τη μάχη μεταξύ καλού και κακού, πολύχρωμα παραμύθια σ’ ένα μάλλον υποψιασμένο κοινό. Είναι άραγε τα παραμύθια αληθινά; Ή η αλήθεια τους είναι ένα παραμύθι;

Όπως και να το διαβάσεις κάθε τέτοια εποχή είναι ένα βύθισμα στους κόσμους της εναλλακτικής πραγματικότητας. Αυτής του ψέματος. Αυτής της αυτοσχέδιας ταξιδευτικής μηχανής που παρανομεί ασυστόλως κατά της ανέραστης πραγματικότητας. Του μοναδικού ανθρώπινου επινοήματος, έμφυτου και κατεκτημένου, που μεταφέρει το σάπιο του χειροπιαστού χωροχρόνου σε υποφερτές κλίμακες. Ζούμε μέσα σε ένα παραμύθι όντας βουτηγμένοι στην στιγμή της παρακμής, ή καλύτερα σε ένα όμορφο στιγμιότυπο, εν μέσω ενός αιωνόβιου οδυνηρού κόσμου. Και μόνη μας παρηγοριά η ύπαρξη κάποιου κινήτρου. Κίνητρο, όπως λέμε κινητήριο μόχλευμα κατά της δυσκαμψίας του γύψου της λήθης.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr