Ο Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας του Παν/μιου Αθηνών

Συνειδησιακά

Αναλαμβάνω τις ευθύνες μου

Αυτές τις μέρες θα πυρπολήσω το Εγώ μου

και το νεκρό τοπίο

θα το γεμίσω με προτομές

ανθρώπων που αγάπησα στη ζωή μου

Νίκος Μοσχοβάκος, Ζεύξη ασωμάτων

Το πολιτικό σύστημα, ή έστω κάποια κόμματα, ή έστω κάποιοι από τους ηγέτες τους, έχουν βρει μια μανιέρα για να παρουσιάζουν «προσωπεία» ως πρόσωπα.

Απορίες:

*Άλλο διαγραφές κι άλλο προγραφές;

Σε ποια από τις δύο αυτές επιλογές κρύβεται η περίσσια κομματική/πολιτική υποκρισία;

*Άλλο ελιγμοί σλάλομ κι άλλο ελικοειδής πολιτική γραμμή;

Σε ποια από τις δύο αυτές επιλογές κρύβεται η περίσσια κομματική/πολιτική αμηχανία;

*Άλλο φυσική ευγένεια και ηπιότητα κι άλλο φόβος αποκάλυψης καλά κρυμμένων μυστικών;

Σε ποια από τις δύο αυτές επιλογές κρύβεται η περίσσια κομματική/πολιτική «ισορροπία» ως αυτοσκοπός;

*Άλλο προσωποκεντρικό κι άλλο προσωπικό κόμμα;

Σε ποια από τις δύο αυτές επιλογές κρύβεται άλλοτε η περίσσια πολιτική (ατομική;) ανασφάλεια κι άλλοτε η κομματική (ιδεοληπτική;) αλαζονεία;

Και οι ερωτήσεις πέφτουν βροχή:

—Ποια η πολιτική οριοθετική γραμμή ανάμεσα στην (έντιμη) διαπραγμάτευση και τον (ανιστόρητο) συμβιβασμό;

—Δημόσια πρόσωπα – δημόσιες υποθέσεις – δημόσιο συμφέρον: πώς ορίζεται η πολιτική ευθύνη όταν οι  υπουργοί μοιάζει να είναι “πολιτικά ανεύθυνοι”;

—Πόσο μακριά βρίσκεται η Κεντροαριστερά ως τεχνητός συγκυβερνητισμός από τον πολιτικό αριβισμό, τον κομματικό παραγοντισμό και τον κρατικό παρασιτισμό;

—Μπορείς να (δια)κυβερνήσεις μέσω τρίτων;

—Η σωτηρία της χώρας είναι μόνον οικονομικό πρόβλημα; Τι γίνεται στους άλλους τομείς (π. χ. αξιακό σύστημα);

Και κάποια ερωτήματα ειδικά για την Αριστερά:

1.Πότε θα παραλάβουν τα Νόμπελ Οικονομίας οι “αριστερο-καπιταλιστές” οικονομολόγοι που λύνουν εδώ και χρόνια (μετά βέβαια το 2009) το ελληνικό δημοσιονομικό πρόβλημα;

2. Ο αριστερός ευρωπαϊσμός (Παπαγιαννάκης) μήπως τελικά καθιστά την Αριστερά περισσότερο ανεκτική και ελκυστική; (Αν ναι, να τον αποκαταστήσουν πολιτικά)

3. Για να ποζάρουνε ως ευαίσθητοι(;) αριστεροί θελήσανε ορισμένοι να γίνουν  αρεστοί στις συντεχνίες;

4. Οι βουλευτές της (μη πλέον) κυβερνώσας Αριστεράς με ποιον ακριβώς (και πως;) διαβουλεύονται;

5. Ποιοί από την ηγετική ομάδα εξακολουθούν να τολμούν να ισχυρίζονται ότι εκφράζουν (μετά από 4 χρόνια διακυβέρνησης) το ήθος της Αριστεράς;

Επειδή οι απορίες είναι ατελείωτες νομίζω ότι η σημερινή διπλή κρίση (προσφυγικό-κορονοΐός) αποτελεί μία ευκαιρία για έναν πολιτικό και κοινωνικό αναστοχασμό των αριστερών (κι όχι μόνον των αριστερών κομμάτων) με κεντρικό θέμα: “Όχι άλλα ιδεολογήματα, όχι άλλες μισοαλήθειες, όχι άλλα τσιτάτα…προχωράμε μπροστά και δεν κοιτάμε πια πίσω”.

Ίσως μ’αυτό τον τρόπο θα πείσουν και τη νέα γενιά, η οποία έχει κουραστεί να βλέπει να μαλώνουν οι επώνυμοι αριστεροί για το ποιόν δικαίωσε η Ιστορία, ενώ γνωρίζουν την απάντηση:”Κανέναν από αυτούς”.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr