Ένα γοητευτικό ταξίδι πίσω στο 1951 θα επιχειρήσω, ελπίζοντας να μου συγχωρηθούν πολύ νεανικές αναμνήσεις, που -όπως λένε κάποιοι σοφοί- αποτελούν το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής μας. Περίπου τέτοιες μέρες ήταν, λοιπόν, περιμένοντας τα Χριστούγεννα, που ο σεβαστός μας παππούς (μιλάμε για ήρωα των βαλκανικών πολέμων του ’12-13) πήρε από το ένα χέρι την εξάχρονη αφεντιά μου και από το άλλο την -επίσης παιδούλα- αδελφούλα μου, μπήκαμε στο τραμ το πράσινο Αγιασοφιά – Αγιοβασίλη (οι παλαιοί Πειραιώτες θα θυμούνται τη γοητεία του) και μετά με τον ηλεκτρικό, φουλ για τον σταθμό της Ομόνοιας. Θυμάμαι έκανε παγωνιά με ψιλόβροχο, αλλά ποιος το υπολόγιζε αυτό, όταν για πρώτη φορά άφηνε τη φτωχογειτονιά του για να περπατήσει στην Πανεπιστημίου, τη στολισμένη με φώτα και χρώματα για τις καλές μέρες. Μιλάμε για μαγεία. Σε λίγο τρυπώσαμε και οι τρεις στο «Σινεάκ», που είχε την έδρα του στο κλασικό κτήριο του «Ρεξ», και μέσα σε απίστευτη κατάνυξη, κάπου πεντακόσια παιδάκια μαγευτήκαμε πρώτα από «Χοντρό – Λιγνό» και στη συνέχεια από Τσάρλι Τσάπλιν. Στην έξοδο, μια ευγενική κυρία πρόσφερε από ένα μπαλόνι σε κάθε παιδάκι, ενώ από ένα μεγάλο κουτί, ένας κύριος μελομακάρονο πάνω σε χαρτοπετσέτα.

Αυτή η εικόνα είναι τρίτος χρόνος τώρα που επανέρχεται στη μνήμη μου όταν πλησιάζουν Χριστούγεννα. Με τη γιαγιά, θα πάρουμε από το χεράκι τον εγγονό μας, για να τρυπώσουμε στο θέατρο και στην παιδική παράσταση, που είναι πλέον θεσμός! Και όλο στην ίδια σκηνή, μια και ο μικρός μας «μαφιόζος» επιμένει στην επιλογή του. Πριν από δύο χρόνια – στα τέσσερα – μαγεύτηκε από τον «Μαγικό αυλό». Πέρυσι – πεντάχρονος – έδειξε να τρομοκρατείται λίγο από κάποιες σκηνές της παράστασης «Χένσελ και Γκρέτελ», αλλά στο τέλος χειροκρότησε με την ψυχή του και μας έκανε διάφορες ερωτήσεις! Εφέτος, πιστός στο ραντεβού του με την αγαπημένη του Κάρμεν Ρουγγέρη, έχοντας πληροφορηθεί την επιλογή της από διαφημιστικό φυλλάδιο, ετοιμάζεται για «Το βαλς με τα παραμύθια» και φυσικά θα πάμε οι τρεις μας να γνωρίσει τον σπουδαίο Γιόχαν Στράους. Για να καταθέσω την «αμαρτία μου», αυτήν τη φορά τον ρωτήσαμε αν προτιμά κάποια άλλη παιδική παράσταση, από το πλήθος που παίζονται στην Αθήνα, συν εκείνη του Δημοτικού στον Πειραιά. Ο μικρός μας Αλέξης ψήφισε πάλι Κάρμεν Ρουγγέρη και θα σας πω εγώ το γιατί. Διότι αυτή η πολύ τρυφερή κυρία, με τη συμπεριφορά της και το πάθος της να γοητεύει τα τρυφερούδια μας με παραστάσεις ουσίας (μουσικές, ιστορικές, διδακτικές), έχει κερδίσει με το σπαθί της τη δύσκολη μάχη. Άσε που -όπως μας είπε κάποια στιγμή ο μικρός μας- του αρέσει που του ζητάνε την ψήφο του για την επιλογή της παράστασης του επόμενου χειμώνα. Προφανώς αυτό, συν τη μαγευτική φωνή της Κάρμεν, αλλά και το φρεσκοψημένο ποπ κορν στο μπαρ, όπως και το πλήθος των παιδικών εκδόσεων της δημιουργού, αποδεικνύονται ακαταμάχητα!

Τι άλλο; Ετοιμαζόμαστε να καταθέσουμε ακόμη μια φορά τον σεβασμό στη δουλειά της «Κιβωτού» (θεάτρου – μπουτίκ, που δεν έχει καμία σχέση με τις φαραωνικές αίθουσες!). Το μπαλόνι θα το κρατήσει ο μικρός, αφού το βγάλω από την τσέπη μου και το φουσκώσω, πριν φτάσουμε σπίτι για την επόμενη «παράσταση». Αυτήν τη φορά, με πρωταγωνιστές μια γαλοπούλα γεμιστή και ένα υπέροχο τσίζκεϊκ…

Γιώργος Αρκουλής

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr