Νίκος Βασιλειάδης

Μερικές φορές αισθάνομαι σαν κρατούμενος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης με αλλοιωμένη – όπως είναι φυσικό – την εικόνα του κόσμου. Μια νόμιμη φυλακή όπου όλοι μας, συνειδητά ή ασυνείδητα διαπράττουμε το μεγαλύτερο έγκλημα της ζωής μας, αυτό της μαζικής πλαστοποίησης της πραγματικότητας. Μέσα μου τότε παλεύει ένα καίριο και αιώνιο δίλημμα: απάρνηση πιστεύω και αξιών και προσαρμογή στην υπάρχουσα πλαστή πραγματικότητα με σκοπό μια ευνοϊκότερη θέση στην δυσώδη αυτή ζωή ή την δια βίου υπεράσπιση ιδεών και αξιών οι οποίες αποσκοπούν σε έναν καλύτερο και ίσως δικαιότερο κόσμο; Η εμπειρία μας από την ζωή συγκλίνει προς το πρώτο σκέλος του διλήμματος. Γιατί καταντήσαμε άνθρωποι διεφθαρμένοι από την πραγματικότητα που αναζητούμε την ευημερία(;) μιας βολεμένης ζωής την οποία είμαστε αναγκασμένοι να προβάλλουμε συνεχώς προς τα έξω. Πάντα μπροστά σε μια κάμερα που μετρά την ζωή μας με bonus τις αριστοτεχνικές γωνίες λήψεις και μας παρακολουθεί χωρίς να κρατά καν τις παραμικρές αποστάσεις.

Μεταμορφώνοντας την ύπαρξή μας σε μια επίπεδη μορφή με νοήματα και αξίες εντελώς “ξύλινα”. Μικρές και πνευματώδεις αναλύσεις της φυλακής μας ερήμην βάθους αναδύουν σχεδόν πάντα μια παιδιάστικη εικόνα κακού και οι οποιεσδήποτε αντιπαραβολές με τον “βολικό” τρόπο ζωής διαφαίνονται περισσότερο ως μια χειραγωγημένη προπαγάνδα παρά μια βαθύτερη διακήρυξη αξιών. Και παντού το “μάτι”, “οι ζωές των άλλων” αλλά από την ανάποδη πλευρά και σε μια εμφανώς πιο πρόχειρη δουλειά. Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από αυτή την φυλακή. Έχω εξάλλου και γω χαραγμένο στο avatar μου το σκούρο μπλε τατουάζ- αριθμό των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Όμως είναι καιρός που σκέπτομαι να αποδράσω. Γιατί πέρα από την νοσταλγική φύση του απαλλαγμένου από το “μάτι” παρελθόντος σημείο που ίσως και να υποδηλώνει μια στειρότητα της σημερινής εποχής, η όλη αυτή διαδικασία του να εκθέτεις και να εκτίθεσαι είναι επώδυνη για την ίδια την ζωή. Άλλωστε η ζωή και πριν μας χτίσει αυτό το “βολικό” στρατόπεδο επικοινωνίας είχε πάντα ένα μοναδικό τρόπο να επικοινωνεί στην εκάστοτε πραγματικότητα δίχως να μας προσδώσει αυτή την ψεύτικη επίπεδη εικόνα, άνθρωποι αδύνατοι στο να χτίσουμε μια οντολογική συμπάγεια. Όπως και στο να αντλήσουμε μια οντολογική απόλαυση.

Μόνο στη Ρόδο-Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, και Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr