Ο Ευάγγελος Μπιτσαξής είναι Δικηγόρος και μέλος του Δικηγορικού γραφείου epmb.gr. με ειδίκευση στο Ποινικό Δίκαιο και  σε Διεθνείς υποθέσεις, καθώς έχει εκπροσωπήσει πολλούς διάδικους στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Για μένα η απόφαση ήταν αυτονόητη. Με το που μου δόθηκε η ευκαιρία εμβολιάστηκα. Δεν το σκέφτηκα δευτερόλεπτο. Όταν υπάρχει ένα επιστημονικό εργαλείο, που περιορίζει στο ελάχιστο την πιθανότητα να νοσήσεις σοβαρά, οποιαδήποτε συζήτηση είναι μάταιη. Το ίδιο έπραξε η οικογένειά μου, οι φίλοι μου και όλοι στο εργασιακό μου περιβάλλον. Εμβολιαστήκαμε και πήγαμε παρακάτω. Κάποιοι ταλαιπωρήθηκαν από τις παρενέργειες, κάποιοι το έκαναν με φόβο, αλλά το έκαναν. Μπορώ πλέον να πηγαίνω στην δουλειά, να βλέπω τους δικούς μου, και να πηγαίνω σε σπίτια φίλων, χωρίς ιδιαίτερο άγχος. Η ζωή συνεχίζεται, με προφυλάξεις μεν, χωρίς όμως την φοβία της ΜΕΘ. Για μένα ήταν δεδομένο. Για εκατομμύρια Έλληνες επίσης. Για μερικά εκατομμύρια όμως άλλους συμπατριώτες μας, καθόλου δεδομένο. Είναι όλοι ψεκασμένοι; Είναι αντικοινωνικοί; Είναι συνωμοσιολόγοι; Είναι ακροδεξιοί; Ή μήπως όλη αυτή η στάση, εκφράζει μια και αποτυπώνει ένα κοινωνικό ρεύμα, το οποίο δεν πρέπει να μας αφήνει ασυγκίνητους;

Είναι δύσκολο να προσεγγίσεις μια τάση και μια νοοτροπία, την οποία όχι μόνο δεν καταλαβαίνεις, αλλά σου φαίνεται ακραία και αντίθετη με τα προσωπικά σου πιστεύω. Είναι δύσκολο να καταλάβεις τον ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ, όταν ψηφίζεις ΝΔ, και αντίστοιχα δεν μπορείς να καταλάβεις τον ψηφοφόρο της ΝΔ, όταν είσαι ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορείς να νοιώσεις πως είναι να υποστηρίζεις τον Ολυμπιακό όταν είσαι Παναθηναϊκός. Αδυνατείς να μπεις στην ψυχολογία του ψηφοφόρου του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, όταν ψηφίζεις ΟΧΙ.

Ζούμε σε μια κοινωνία με έντονο μίσος, και χωρίς διαλλακτικότητα στην αντίθετη- την άλλη- άποψη. Μια περιήγηση στα κοινωνικά δίκτυα αρκεί. Γράφει κάποιος, ότι είναι υπέρ των εμβολίων, και ακολουθεί από κάτω οχετός. Αναρτώνται φωτογραφίες από τις πορείες κατά του εμβολίου, και γίνεται πάρτυ από τα σχόλια. Με αφορισμούς όμως και γενικεύσεις, δεν είναι δυνατόν να ερμηνεύσεις κοινωνικά φαινόμενα. Αφορμή για τις συγκεκριμένες σκέψεις, αποτέλεσαν οι πορείες που έγιναν τις τελευταίες ημέρες κατά του εμβολίου. Χιλιάδες άνθρωποι, αποφάσισαν να σηκωθούν, να πάνε στις πλατείες, και να διαδηλώσουν κατά του εμβολίου. Μια πρώτη, και απλοϊκή προσέγγιση, είναι ότι μαζεύτηκαν όλοι οι τρελαμένοι να πάνε να ενώσουν την τρέλα τους. Οι προσεγγίσεις όμως δεν πρέπει να είναι τόσο απλοϊκές. Σε μια κοινωνία, που έχει περίτρανα αποδείξει, ότι διαθέτει εκατομμύρια ευήκοα ώτα σε πάσης φύσεως λαϊκίστικες σειρήνες, δεν μπορείς να σφυρίζεις αδιάφορα. Έχουμε δει ναζιστικά μορφώματα να αγγίζουν διψήφια ποσοστά. Έχουμε ζήσει Υπουργό Οικονομικών που τζόγαρε την χώρα για τις προσωπικές του εμμονές. Έχουμε δει κόμμα να συγκυβερνάει, με βασικό πυρήνα επιχειρηματολογίας, ότι μας ψεξάζουν. Έχουμε δει ιερείς να παρασύρουν μάζες ανθρώπων, με μεσαιωνικά κηρύγματα μίσους.

Το βέβαιο είναι ένα. Ότι μια πολύ μεγάλη μάζα του λαού είναι αντιδραστική. Η παρατεταμένη οικονομική πίεση, η έλλειψη οποιασδήποτε ελπίδας για το μέλλον σε συνδυασμό με την έλλειψη κριτικής σκέψης και επαρκούς παιδείας, οδηγούν σε ένα μείγμα εκρηκτικό. Δεν είναι ο κορονοιός. Ούτε το εμβόλιο. Χτες ήταν τα μνημόνια, σήμερα είναι το εμβόλιο, αύριο θα είναι κάτι άλλο. Όταν η σιωπηλή πλειοψηφία συνεχίζει τις ζωές της προσπαθώντας να επιβιώσει αλλά και να δημιουργήσει, πάντα βρίσκει απέναντί της μια φωνασκούσα μειοψηφία (που ενίοτε μπορεί να είναι και πλειοψηφία), που τις φταίνε τα πάντα. Το πολιτικό σύστημα, οι εκάστοτε κυβερνώντες, οι ξένοι, η πανδημία, το εμβόλιο, το καπιταλιστικό σύστημα, και οτιδήποτε μπορεί ο καθένας να θεωρεί ότι φταίει για τα δεινά που περνάει.

Ο αντιεμβολιαστής του σήμερα μπορεί να αρνείται το εμβόλιο για διάφορους λόγους. Μπορεί να υπάρχει ιατρικό υπόβαθρο. Μπορεί παρακινούμενος από έντονα θρησκευτικά πιστεύω. Άλλος παρασυρόμενος από θεωρίες συνομωσίας. Άλλο από απλό ανθρώπινο φόβο, βλέποντας περιπτώσεις ακραίων παρενεργειών. Άλλοι περιμένουν τα εμβόλια να εξελιχθούν, με μια ελπίδα ότι όλο αυτό θα τελειώσει σύντομα. Η άρνηση στον εμβολιασμό δεν έχει ούτε εισοδηματικό, ούτε ηλικιακό, ούτε κοινωνικό ούτε ιδεολογικό πρόσημο. Και δεν σημαίνει και υποχρεωτικά άρνηση στην πανδημία. Έχω γνωρίσει προσωπικά πολλούς που αρνούνται να εμβολιαστούν, αλλά δεν αρνούνται την πραγματικότητα, και παίρνουν τις προφυλάξεις τους.

Τον ακραίο αντιεμβολιαστή δεν τον αλλάζεις. Όσες απαγορεύσεις και να θεσμοθετήσεις, όσο και να του δυσκολέψεις την καθημερινή ζωή, ακόμα και την δουλειά να του στερήσεις, το πιθανότερο είναι ότι όχι μόνο δεν θα τον μεταπείσεις, αλλά θα τον κάνεις και πιο φανατικό.

Ο αντιεμβολιαστής βιώνει τον αγώνα του κατά του εμβολίου, ως πόλεμο κατά του συστημικού κατεστημένου. Αδιαφορεί για τους θανάτους. Και αν τύχει να συμβούν σε κάποιο κοντινό του πρόσωπο θα τους ερμηνεύσει ως δολοφονία του συστήματος. Δεν τον αγγίζουν οι οικονομικές συνέπειες, οι περιορισμοί και τα Lockdown. Τα θεωρεί εκβιασμούς του συστήματος, και τα βλέπει ως μέσα υποταγής. Δεν μπαίνει καν στην λογική ότι η συμπεριφορά του είναι αντικοινωνική. Την θεωρεί επαναστατική, και αντιμετωπίζει, σχεδόν με λύπηση τους εμβολιασμένους.

Όλες αυτές τις συμπεριφορές και τις νοοτροπίες δεν τις αλλάζεις εύκολα. Η εναντίωση σε ένα αόρατο και εχθρικό παγκόσμιο σύστημα που επιθυμεί την υποταγή και το κέρδος, είναι μια όμορφη φενάκη, που σε κάνει να δικαιολογείς τα προβλήματά σου. Είναι η μετάβαση από το φταίει ο άλλος, στο φταίει το σύστημα.

Όσο επιτείνεται η υγειονομική κρίση,  με τις άμεσες και έμμεσες κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις, τόσο θα πληθαίνουν οι αντιδραστικές φωνές. Και η κοινωνία οφείλει να μην τις αγνοεί. Όταν τελειώσει η πανδημία, ο αντιεμβολιαστής θα βρει νέο forum αντίστασης και αντίδρασης. Θα μουτζώνει την βουλή, θα συγκεντρώνεται στις πλατείες και θα οραματίζεται ουτοπίες στις οποίες ο λόγος του θα έχει σημασία και ισχύ.

Η περιγραφή ενός φαινομένου είναι κάτι εύκολο. Το δύσκολο είναι η αντιμετώπισή του όταν έχει συνέπειες στην ζωή όλων μας. Θα πίστευε κανείς ότι όσο η τεχνολογία εξελίσσεται και είναι καθολικά προσβάσιμη, θα περιορίζονταν οι αντιδραστικές φωνές. Όχι μόνο δεν περιορίζονται, αλλά αντίθετα βρίσκουν βήμα και γίνονται πιο έντονες.

Όσο και αν ακούγεται κλισέ, η μόνη ελπίδα είναι στις γενιές που έρχονται. Εκεί πρέπει να δοθεί το βάρος. Με αναβάθμιση του σχολείου και του πανεπιστημίου. Με ενίσχυση της κριτική σκέψης, με διάβασμα και ίσες ευκαιρίες, θα μπορούσαμε να δούμε την κοινωνία μας σε είκοσι χρόνια καλύτερη από σήμερα. Οι σημερινές γενιές, έχουν διαμορφωθεί. Δεν τις αλλάζεις, ούτε και τις πείθεις. Η έμφαση πρέπει να είναι στις επόμενες. Και όλο το βάρος να πέσει εκεί.

Ας επικεντρωθούμε λοιπόν, στο πως θα διαμορφώσουμε τις συνθήκες για λιγότερους «αντιεμβολιαστές», στο μέλλον, και στο μεσοδιάστημα, ας μάθουμε να συνυπάρχουμε αρμονικά, με όσους ζουν σήμερα ανάμεσα μας. Και αν πείσουμε και κανέναν να δει την ζωή και τον κόσμο διαφορετικά, τότε θα έχουμε βάλει και ένα λιθαράκι σε μια πιο ανθρώπινη και με λιγότερο μίσος κοινωνία.