Η πολιτική  δεν μένει πιά εδώ. Ξενιτεύτηκε πριν χρόνια στη λήθη και τη θέση της σφετερίστηκαν η αμνησία και η διαχείριση. Πάνε κοντά 20 χρόνια που πάψαμε να μιλάμε, να σκεφτόμαστε και να απαιτούμε πολιτικά. Το σχέδιο, το όραμα, το μέλλον, η αλληλεγγύη, είναι λέξεις και έννοιες που τείνουν να απαλειφθούν και από τα λεξικά .

Είναι όλα στα πλαίσια της διαχείρισης. Της πολιτικής, της οικονομίας, των σχέσεων.
Έχουμε όλοι  διαβρωθεί από  αυτή τη λογική. Διαχειριστές αναζητούμε κι όχι ταγούς. Έχουμε πειστεί ότι το κράτος είναι ΑΝΩΝΥΜΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ και πρέπει να λειτουργεί με όρους οικονομίας και μόνο. Το κοινωνικό  πρόσωπο που οφείλει να έχει, το παραβλέπουμε κοντόφθαλμα.

Το πολιτικό σύστημα κατάφερε να παραχαράξει την ουσία της πολιτικής και την αλλοίωσε σε συνομωσιολογία και μπακαλοτέφτερο.
Δεν υπάρχει Σύνταγμα, νόμοι και θεσμοί. Μόνον τακτικισμοί και εφήμεροι λογαριασμοί. Έχεις 180 κουκιά να τα καταφέρεις; Έχεις 120 κουκιά να το μπλοκάρεις ; Πόσες ψήφους  χάνεις με την αξιολόγηση; πόσες παίρνεις με τις μετεγγραφές; Με τους ένστολους;
Τι μπλόφα ετοιμάζει ο Κυριάκος; Τι υπολογισμούς κάνουν στην Κουμουνδούρου; Θα μιλήσει ο Καραμανλής; Θα βήξει ο Παπανδρέου ;

Μας εκμαύλισαν  στην λογική της συναλλαγής , της ίντριγκας και του παρασκηνίου.
Ολόκληρος λαός αγωνιά καθημερινά να ερμηνεύσει τους χρησμούς και τις αρλούμπες πολιτικών που ζορίζονται. Για την προσωπική τους διάσωση βέβαια.  Σκεφτόμαστε  παρα-πολιτικά , παρα- σκηνιακά, παρα-σιτικά. Βούτυρο στο ψωμί της στρατευμένης δημοσιογραφίας. Όρος επιβίωσης των συμφερόντων και των καρτέλ.

Ο θεσμός της Προεδρίας έγινε κλοτσοσκούφι  κάθε ευκαιριακού βολευτάκου. Οι εργασιακές σχέσεις σφαγιάστηκαν στο βωμό των μνημονίων. Οι κοινωνικές παροχές έγιναν βορά στην φορολογική αμνηστία εφοπλιστών και λοιπών κυβερνητικών δυνάμεων. Η εξαθλίωση βαφτίστηκε σταθερότητα , και τα δεκανίκια μοχλοί  ανάπτυξης. Η δικαιοσύνη νομοθετεί και οι πλατείες απονέμουν δίκιο.

Και οι ολοένα φθίνοντες εχέφρονες πολίτες, συνθλίβονται  ξανά στις Συμπληγάδες της πόλωσης.

Τα κόμματα πλειοδοτούν σε λαϊκισμό . Καμιά έκπληξη  για όσους δεν εθελοτυφλούν τουλάχιστον. Ενός Πολάκη,  χίλιοι Μπαλτάκοι έπονται. Η νοοτροπία που αποκρύπτουμε  γίνεται πρωτοσέλιδο με τον Άδωνι.

Κυβέρνηση σε αναμονή η ΝΔ που χαϊδεύει ύπουλα τις ελπίδες των απελπισμένων.  Διαγραφή, μείωση, επιμήκυνση, πάγωμα, αποτρίχωση, απολέπιση, οστεοπόρωση και κάθε λέξη του Μπαμπινιώτη για να αντιμετωπιστεί ο βρόγχος του χρέους. Πώς μπορείς να εμπιστευτείς μια ανεμοδούρα; Δεν είναι υπεύθυνη πολιτική στάση το στρίβειν διά του αρραβώνος.  Έχεις λύσεις; Πέσε στη μάχη . Αλλιώς  πέσε
στα προφιτερόλ της κρατικής επιχορήγησης. Θυμηθείτε  πως το 1981 ο Παπανδρέου πήγε δεμένο τον Ράλλη  στις κάλπες.

Και με τους υπόλοιπους όμως τα ίδια και χειρότερα. Μα είναι δυνατόν να προσμένουμε τη λύση από το παρελθόν; Πρόσωπα που είναι στην ενεργό πολιτική από το 1974 είναι δυνατόν να δώσουν τη νέα προοπτική που χρειάζεται ο τόπος;

Φερέλπιδες νέοι όπως ο 70χρονος Σ. Λυκούδης; Γυρολόγοι, μπιστικοί  του συστήματος που αλλάζουν κόμματα και τατσόπουλοι που βατεύουν τμήματα γυναικείου πληθυσμού; Ανεξάρτητοι που είναι ανάλγητοι, αναίσχυντοι, ανερμάτιστοι  κι αδίστακτοι;

Η απόγνωση και τα αδιέξοδα δεν είναι καλοί σύμβουλοι. Ας μην ολισθήσουμε παρακάτω. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να γευθούμε τα ευρωπαϊκά καλούδια τύπου Λεπέν και Γκρίλλο.

Ούτε κι όμως να ποτίσουμε δέντρα μπολιασμένα με κυβερνητικό αμοραλισμό. Σχηματισμοί – σημαίες ευκαιρίας μόνο ως Δούρειοι  Ίπποι  μπορούν να εκληφθούν για την Δημοκρατική παράταξη. Κι όσο οι καιροί απαιτούν συνεργατικές λύσεις και χειραφετημένες διαδικασίες , φαντάζει αστείο ένα νέο κόμμα με πεφωτισμένο ηγέτη. Έναν μαέστρο πολυεργαλείο και αναμάρτητους ακαδημαϊκούς followers. Πόσο εύκολα η κοινή λογική εγκλωβίζεται σε βελούδινες ρήξεις.

Μετά το 1974, ο επόμενος ιστορικός σταθμός ίσως είναι τώρα. Δεν αρκεί ο επαναπατρισμός οιουδήποτε Εθνάρχη. Απαιτείται η παλιννόστηση της πολιτικής στη χώρα μας.

Σωστά και σταθερά. Όπως μονοσήμαντα γίνεται. Από την αρχή.
Όταν διαπιστώνουμε ότι όλα πήγαν στραβά, ας αναρωτηθούμε: Τι έφταιξε;  Το πολιτικό σύστημα  και το περιβάλλον που το εξέθρεψε. Το ισχύον Σύνταγμα  είναι το κάδρο που τους συντηρεί στην ίδια εικόνα.

Ένα νέο Σύνταγμα λοιπόν. Μια καινούργια περιβάλλουσα αρχών και δημοκρατικής λειτουργίας κανόνων και θεσμών. Θεσμικά αντίβαρα σε κάθε πρόθεση αυθαιρεσίας των κυβερνώντων.

Ο λαός μας λέει πως το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι. Αυτό πρέπει να αλλάξουμε λοιπόν. Τα ημίμετρα και τα φτιασιδώματα σπρώχνουν τα προβλήματα κάτω απ το χαλί και θα τα ξαναβρούμε μπροστά μας τεράστια κι ολέθρια. Ας ξανά σχεδιάσουμε τη Δημοκρατία μας από την αρχή.

Ο κος Γιώργος Πίτσος είναι Πολιτικός Μηχανικός.