Νίκος Βασιλειάδης

Το φθινόπωρο, ακόμη και αν μας ξεγελά με τις ανταύγειες του καλοκαιριού που μας προσφέρει δείχνει να έχει εγκατασταθεί για τα καλά στην συνείδησή μας. Πολλοί θα πουν πως νοσταλγούν το καλοκαίρι, το φως, τον εκτυφλωτικό ήλιο, την ζεστή γαλήνια θάλασσα που αγκαλιάζει το διψασμένο για δροσιά ανθρώπινο σώμα. Άλλοι αισθάνονται όμορφα γιατί δεν αντέχουν την ζέστη, αυτή την βασανιστική ιδρωμένη ατμόσφαιρα που σε κυριεύει. Προτιμούν τις απαλές ανάσες του βοριά, την πρωινή ψυχρούλα, τις ξαφνικές μπόρες που μπορούν και ξεπλένουν τους βρώμικους δρόμους.

Όπως και νά’χει ο καιρός αλλάζει και μαζί του αλλάζει και η διάθεσή μας. Αρχίζουμε να μαζευόμαστε να κλεινόμαστε πιο πολύ, ο κάθε ένας στις δικές του ασχολίες. Η αυλαία μαζεύεται. Τα φώτα χαμηλώνουν, η μουσική από τα ανοιχτά παράθυρα των σπιτιών παύει να ηχεί, ο κόσμος αραιώνει στους δρόμους. Τα πεζοδρόμια είναι υγρά, πνιγμένα στις σκιές. Σε λίγο θα ανοίξει μπροστά σου η αυλαία της χειμωνιάτικης ατμόσφαιρας – του αέρα που εξαναγκάζει τα δέντρα να χορέψουν σ’ έναν βίαιο χορό, της ομίχλης που ξετυλίγει αργά το απόκρυφο της πέπλο, του σιγόβροχου που χτυπάει συνθηματικά στο περβάζι του παραθύρου ή σε κάποιους ξεχασμένους τσίγκους στις ταράτσες μιας παλιάς πολυκατοικίας. Ο καιρός ψυχραίνει και ακόμα και το πιο γαλήνιο τοπίο θα παραδοθεί σιωπηλά στο κάλεσμα της νύχτας, της ομίχλης, του ανέμου. Τα χρώματα θα παραδώσουν υπνωτισμένα τη σκυτάλη στις αργόσυρτες αποχρώσεις του μαύρου και του άσπρου, το γκρίζο θα κυριαρχήσει παντού πάνω τους με τις σκιές να βρίσκουν την ευκαιρία να λικνίζονται στον ρυθμό από τον παφλασμό της βροχής στους δρόμους ενώ το φως από μια κακοσυντηρημένη λάμπα θα τρεμοπαίζει σε κάποια απόμερη γωνιά γεμίζοντας σκέψη σου με αλλόκοτες εικόνες.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr