Σαράντα μέρες από τον όλεθρο στο Μάτι. Είναι και αυτό, το μνημόσυνο για τους νεκρούς στο Μάτι.

Τους ανυπεράσπιστους ανθρώπους που έλιωσαν στην κόλαση της φωτιάς χωρίς καν να καταλάβουν το γιατί και το πώς.

Και μέσα σε αυτή την ολέθρια ανάμνηση που στοιχειώνει τις νύχτες το μυαλό σου αναρωτιέσαι για το πόσο εύθραυστος μπορεί να είναι ο άνθρωπος, πόσο εφήμερος.

Γεννιέσαι εκεί που γεννιέσαι.

Μεγαλώνεις και κάνεις χίλια όνειρα.

Περιμένεις πάντα την κατάλληλη ευκαιρία, κάνεις όσες βελτιώσεις μπορείς στην ζωή που έχεις σχεδιάσει – περισσότερο φαγητό, περισσότερα ρούχα, λιγότερος κόπος και βάσανα – ελπίζοντας σιωπηλά στο μέλλον.

Όμως δεν περιμένεις και ελπίζεις μόνο.

Συνεχίζεις να καταστρώνεις σχέδια και να οργανώνεσαι- αν και στην πραγματικότητα δεν είσαι τίποτε παραπάνω από έρμαιο της τύχης.

Θέλεις να τα καταφέρεις να βρεις την κατάλληλη θέση, έτσι ώστε η ζωή να σε φέρει λίγους πόντους πιο ψηλά από την τωρινή σου θέση.

Γιαυτό και ξέρεις πολύ καλά, τί να πεις ή τί να κάνεις, να κάνεις το σωστό όταν βρεθείς στην κατάλληλη στιγμή.

Και όμως όλα εξαρτώνται από το αν ζήσεις, ή αν μείνουν – που δεν θα μείνουν – σταθερά τα πράγματα, γιατί μέσα σε μια ώρα ο κόσμος μπορεί να ΄ρθει ανάποδα.

Τι έχει να προτείνει η φιλοσοφία στον άνθρωπο;

Να δουλεύεις, να τρέφεσαι, να διασκεδάζεις, να αναπαράγεσαι;

Ίσως και από καιρό σε καιρό να κάνεις κι έναν πόλεμο, να ρίχνεις καμιά βόμβα, να μισείς, να σκοτώνεις, να σκοτώνεσαι…

Μπορεί η φιλοσοφία να είναι σε θέση να απαντήσει σ’ αυτή την πολύ απλή ερώτηση: πώς μπορούμε να υπερβούμε το σώμα μας που είναι φτιαγμένο για να επιθυμεί και το μυαλό μας που λειτουργεί για να νικά στο παιχνίδι του ανταγωνισμού;

Τι να συμβουλεύσει τον άνθρωπο, τον πάντοτε ανικανοποίητο και του οποίου η ύπαρξη δεν διαφέρει σε τίποτε από ένα σμήνος από ταπεινά ανυποψίαστα μυρμήγκια που ξαφνικά παρασύρονται από έναν κουβά νερό στην άκρη ενός πεζοδρομίου και χάνονται στο πουθενά.

Εκείνη τη μέρα που οι φλόγες θέριζαν το Μάτι το ρήμα “ζω” άλλαξε έννοια.

Σήμαινε τη μοίρα όσων είχαν κατορθώσει να φτάσουν ως τη θάλασσα, να γλυτώσουν τις ζωές τους.

Για όλες τις εκφάνσεις ύπαρξης από εκείνη την μέρα σε τούτον τον κόσμο το ρήμα “υπάρχω” είναι πλέον αρκετό.”

Υπάρχω για όλους αυτούς που κατάφερναν να σταθούν στα πόδια τους κοιτάζοντας και πάλι το μέλλον μπροστά τους, όπως προσπαθούν πια μετά από εκείνη την μέρα να το φανταστούν, εκτιμώντας ότι το δικό τους μέλλον μοιάζει πια με μαύρη τρύπα.

Μπορεί η φιλοσοφία να μην αλλάζει τον κόσμο, αλλάζει όμως τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα…

Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr