Ο Κωνσταντίνος Μεϊντάνης  είναι Απόφοιτος Κλασσικής Φιλολογίας του ΕΚΠΑ,  καθώς και του King’s College και Birkbeck Collegeτου Πανεπιστημίου τού Λονδίνου. 

Ώρες περισυλλογής καθώς περπατώ μέσα στον Κήπο. Η δροσιά του ανασασμού των φυλλωμάτων, το αργοστάλαγμα του φωτός τού αποσπερνού από κλαδί σε κλαδί, η νοσταλγική αναθύμηση, πάντα αξεδίψαστη και επίμονη, άλλων κήπων, στη Βιέννη, στο Regents’ Park του Λονδίνου νωρίς ένα απόγευμα κοντά στο York Gate, πρώτο φιλί με την Kashia, απροσδόκητα και διστακτικά δοσμένο -και να γίνεται πάλι θαρρείς ο καιρός εκείνη η στιγμή, 13 Ιουλίου του 2001- αισθήματα που δεν ξέρουν πια πώς να μας αφήσουν…

Και κάπου-κάπου, ο ήχος της Πρωτεύουσας πιο πέρα, αυτή η μισάνθρωπη κακοφωνία που μάς πληγώνει, που μάς εξευτελίζει. Μια μικρή χελώνα, με την αργόσυρτη σιγουριά της, τρύπωσε μέσα στα δροσερά χόρτα, καθώς την παρατηρούσα.

Ώρες περισυλλογής, ειρμός των σκέψεων αυθόρμητος, δίχως προφάσεις στοχαστικότητας, δίχως εξωραϊσμούς συμβιβασμών. Είναι κάποιες φορές που νοιώθεις την ελευθερία ολόγιομη μέσα σου, αρκεί μόνο να σηκώσεις το βλέμμα στο γαλάζιο τ’ ουρανού. Α, αυτό το Γαλάζιο καθώς σμίγει με τις πρώτες σκιές μέσα στην αμφιλύκη του δειλινού…

Ήρθε στη σκέψη ένας στίχος του Tennyson, καθώς αντίκρυσα πίσω από τις φυλλωσιές το κτήριο του Κοινοβουλίου, καθώς την ίδια στιγμή άκουσα τον απότομο ήχο της κόρνας του φρενιασμένου εποχούμενου Νεοελλαδίτη που όταν βουλεύεται το κάνει κυρίως για να βολεύεται, κι η Ιστορία του Ιερού τούτου Ελληνικού χώματος διακριτικά τον ειρωνεύεται, ξεγυμνώνοντας τη στέγνια της ψυχής του και την ακοσμία του νου του.

Ο “Οδυσσέας” (Ulysees) του Tennyson, σε ένα μικρό βιβλίο με ποιήματα που αγόρασα το καλοκαίρι του 1998 στο βιβλιοπωλείο Heffer’s στο Cambridge. Πέρασαν είκοσι και πλέον χρόνια ήδη. “Unequal laws upon a savage race”. “Άνισοι νόμοι πάνω σε μια βάρβαρη φυλή.” Φυλή αγρίων. Πικρή είν’ η αλήθεια, ακόμα και μέσα στη δροσερή αμφιλύκη.

Σε λίγο, ο Κήπος θα έκλεινε. Πάντα η ευτυχία δεν έχει διάρκεια. Η πραγματικότητα όμως, κάθε στιγμή, ασταμάτητα ανελέητη. “Unequal laws…”. “Άνισοι νόμοι…”

Αλλά – μιλά πάλι ο ποιητής, μέσω του Οδυσσέα του:

“Come, my friends,
‘Tis not too late to seek a newer world.
(…)
Tho’ much is taken, much abides; and tho’
we are not now that strength which in old days
moved earth and heaven; that which we are, we are;
one equal temper of heroic hearts,
made weak by time and fate, though strong in will
to strive, to seek, to find, and not to yield.”

[                  “Ελάτε, φίλοι μου καλοί,
Τόσο αργά δεν είναι ν’ αναζητήσουμε
Έναν κόσμο νεότερο.
(…)
Παρ’ ότι ο καιρός πήρε πολλά μαζί του,
Τόσ’ άλλα είναι που ακόμα απομένουν·
Κι αν πια δεν είμαστε
Εκείν’ η δύναμη που τις παλιές ημέρες
Γη και ουρανό κινούσε·

αυτό που είμαστ’, είμαστε·
Δοσμένες του ίδιου πόθου ηρωικές καρδιές,
Που αποδυνάμωσαν ο χρόνος και η μοίρα,
Μα δυνατές στη θέληση,
Ν’ αγωνιστούν, να γυρέψουν, ν’ ανακαλύψουν
Και όχι να υποταχθούν”] *.

Δεν ήμουν στην πόλη της Νιότης (και ίσως ποτέ δεν έζησα στην Πόλη την αληθινή της Νιότης), στο κιαροσκούρο δοσμένος του λονδρέζικου ουρανού. Μήτε σ’ εκείνης της Βιέννης τ’ απομεσήμερα, “στο χαραυγή της πρώτης νιότης”. Έπεφτε τώρα σταχτί το μαγιάτικο σούρουπο πάνω στην αχνοτρέμουσα αττική γης…

“Μα δυνατές στην θέληση/ ν’ αγωνιστούν”, ψιθύρισα, δίχως σχεδόν να το σκεφτώ. “Αυτό που είμαστ’, είμαστε·/…ηρωικές καρδιές,/ που αποδυνάμωσαν ο χρόνος και η μοίρα,/ μα δυνατές στη θέληση…”

Θέλει θάρρος, αγαπητέ μου Alfred, και γαλανό ουρανό, και ποίηση πολλή, για ν’ αντιπαλέψεις την γλυκόπικρη σαγήνη του κάθε Δειλινού…

28 Μαΐου ’19.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr