Στο σπίτι δεν είχαμε βιβλία, θες από έλλειψη χώρου (ναι, ναι, δεν είναι υπερβολή ), θες το ότι πρωτίστως έπρεπε να κερδηθούν τα αναγκαία ως προς το ζην ή ακόμα και από την απέχθεια του πατέρα ως προς το χαρτομάνι.

Την πρώτη μου βιβλιοθήκη την απέκτησα σχετικά αργά, εκεί γύρω στα έντεκα μου,  πρώτα πλαισιωμένη με Έλληνες συγγραφείς και αργότερα ως Γυμνασιόπαις με το χαρτζιλίκι που αποκόμιζα από τον τρύγο της σταφίδας τα καλοκαίρια ως εργάτης προχώρησα και στην αγορά βιβλίων, πρώτα Άγγλων, μετέπειτα Ρώσων και στη συνέχεια Ιταλών συγγραφέων.

Μέσα από την ανάγνωση – κατά βάση τα καλοκαίρια που ήσαν κενά εργασίας, άραγε και πιο χαλαρά τα πράγματα – άρχιζα να κατατάσσω τους συγγραφείς σε εκείνους που απλά τους διαβάζεις, σε εκείνους που τους μελετάς και σου παρέχουν και τη δυνατότητα εμβάθυνσης όπου ξανά και ξανά επανέρχεσαι στα γραφόμενα τους, και τέλος σε εκείνους που σε συνεπαίρνουν με τη γραφή τους, τους διαβάζεις μονορούφι και λες ” κρίμα που τελείωσε γρήγορα…”. Οι τελευταίοι είναι από αυτούς που σου βάζουν θηλιά στο λαιμό, σε συνταράσσουν, σε ανυψώνουν και σου μένουν μια για πάντα στη μνήμη, πιέζοντας σε μέχρι να γονατίσεις. Αποτέλεσμα : μια γλυκιά αντάρα στο μυαλό που δεν θέλεις ποτέ να τελειώσει.

Είναι το ότι εν τω μέσω της νυκτός θα ξαμολιέσαι πεζή μέχρι το αιματοβαμμένο Χαϊδάρι για να περιποιηθείς το ψαράκι στο ενυδρείο που ασφυκτιά λόγω έλλειψης οξυγόνου και ότι θα συλλέγεις τα βυζανιάρικα εγκαταλελειμμένα τους γατιά από τα απορρίμματα της χωματερής της γραφής. Και… , πού ξέρεις, καμιά φορά ίσως και να αποσπάσεις την υπόσχεση ότι θα είσαι από εκείνους που θα σου έχουν φυλάξει μια θέση μεταξύ των φιλολογικών συναντήσεων τους που πραγματοποιούνται κάθε Πέμπτη απόγευμα, ή ότι θα σου κρατούν ένα τσαντίρι στο κοινόβιο που έχουν εγκαταστήσει στην Ιερά Μονή Δαφνίου, τη θαυματουργή.

Πλησιάζει τέσσερις μεσάνυχτα. Βάζω στο ενυδρείο το βυζανιάρικο γατί που συνέλεξα από τα απορρίμματα των χωματερών πέριξ της περιοχής, απελευθερώνω στο χαγιάτι του σπιτιού μου το παραταϊσμένο ψαράκι του Χαϊδαρίου, και κατευθύνομαι, επιτέλους, ολοταχώς προς την κλίνη μου.

Δημήτρης Κατσούλας

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr