Νίκος Βασιλειάδης

Κοντεύω να ξεχάσω πόσα χρόνια πέρασαν από τότε που πολύ σεμνά έβγαλα το καπελάκι της πολιτικής και το έθαψα στο πιο βαθύ μέρος του συρταριού. Γιατί; Γιατί συνειδητοποίησα και κάποια στιγμή κάποιοι το συνειδητοποιούν πως όποιος ασχολείται με την πολιτική στην ουσία εντρυφεί στην τέχνη της αποτυχίας, μυείται στην τέχνη της αποτυχίας.

Η τέχνη της αποτυχίας είναι το πεπρωμένο κάθε πολιτικού. Γιατί το έργο του δεν είναι ποτέ καλό. Ποτέ αρκετά καλό. Το παρουσιάζει, το φανερώνει, ελπίζει πώς μέσα απ’ αυτό θα τον αναγνωρίσουν, ότι θα τον αποτιμήσουν ευνοϊκά, περισσότερο από ευνοϊκά, ότι θα του αποδώσουν δάφνες. Ότι θα τον ξεχωρίσουν ως τον πλέον σημαντικό ανάμεσα στους πλέον σημαντικούς. Κι όμως το έργο ενός πολιτικού δεν είναι ποτέ αρκετά καλό. Το σχέδιο πάντα χαλάει. Μόλις που εμφανίζει το έργο του κι εκείνο σε λίγο έχει κιόλας ξεχαστεί. Περιφρονείται και τοποθετείται ανάμεσα στη λήθη και σ’ απαξιωτικά μισοχάχανα. Και εκεί τις περισσότερες φορές τοποθετείται και ο πολιτικός.

Εκεί που πάει να πιστέψει ότι η μοίρα θα του γελάσει, το πρόσωπό της αλλάζει έκφραση, παίρνει ένα μειδίαμα που δε φανερώνει τη χαρά, αλλά την ειρωνεία. Και τότε οπισθοχωρεί. Οπισθοχωρεί και εργάζεται. Εργάζεται σκληρά βάζοντας όλα τα δυνατά του για να επιστρέψει, να επανεμφανιστεί με μια νέα πραμάτεια. Με μια νέα σοδειά. Να πείσει ανθρώπους από διαφορετικούς χώρους, να τους πάρει με το μέρος του, να κερδίσει την εύνοιά τους. Πασχίζει για την εύνοια τους με την ιδέα ότι την κρίσιμη ώρα της αποτίμησης του έργου του, η κρίση τους θα μετρήσει. Κι όμως αποτυγχάνει. Αποτυγχάνει και πάλι. Και η αποτυχία μπορεί να γίνει εμμονή να σας στοιχειώσει, παίζει κρυφτούλι στις φυλλάδες κρεμασμένες στα περίπτερα, στην οθόνη της τηλεόρασης έρμαιο κάθε δήθεν ή και πλέον ειδήμονα δημοσιογράφου.

Τη συναντάτε παντού. Έχει ριζώσει στο βλέμμα σας. Στην αναπνοή σας και γίνεται η φύση σας. Οι όποιες νίκες ήταν μικρές. Πολύ μικρές. Τα κατορθώματα ελάχιστα. Για να είμαι δίκαιος, ίσως όχι και τόσο ελάχιστα αλλά ποτέ μα ποτέ επαρκείς. Ή μάλλον όσο μεγαλώνετε και μαθαίνετε να παίζετε καλύτερα το παιγνίδι οι νίκες σας ίσως κι αυτές να μην ήταν τόσο μικρές, σίγουρα όμως ήταν ύπουλες. Αλλά. Δεν ήταν ποτέ αρκετές. Για τους άλλους, γιατί για εσάς σας πρόσφεραν μια ικανοποίηση, σας εφοδίαζαν με μια παροδική ικανοποίηση, σας εμφύτευαν τον απαραίτητο προσωρινό ενθουσιασμό, για να ριχτείτε ξανά στο στίβο και στην αγαπημένη σας τέχνη, την αποτυχία. Αυτό ήταν οι νίκες σας, η απαραίτητη θέληση για να συνθλίψετε και να ξανασυνθλίψετε την πίστη σας μπροστά στο πεπρωμένο της αποτυχίας. Το αναπόδραστο βασίλειο της πολιτικής. Μέχρι να σας αφανίσει. Να σας εξαφανίσει. Να σας κάνει εντελώς ασήμαντους αόρατους μες σ’ αυτή την τόσο χορταστική ασημαντότητα που εσείς αρνείστε πεισματικά να κατανοήσετε. Γιατί τελικά το παιγνίδι δεν είναι να σας αναγνωρίσουν για ότι ή όσα κάνατε, αλλά να αναγνωρίσετε εσείς όσα δεν κάνατε ή δεν μπορείτε να κάνετε ποτέ.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr