Έχει στήσει τον πάγκο με το λιγοστό της εμπόρευμα σε έναν χωμάτινο παράδρομο  της παραλιακής οδού. Όλες κι όλες πέντε έξι σανίδες, ίσια ίσια για να μη χαλάει η πραμάτεια  από τις βροχές του χειμώνα και τους ήλιους του καλοκαιριού.

Το χειμώνα πουλάει χόρτα στους διερχόμενους μαζεμένα από το βουνό και το καλοκαίρι ρίγανη και τσάγια επίσης από τη συλλογή της φύσης.

Και χειμώνα και καλοκαίρι φορά πάντα ένα μαύρο τσεμπέρι στο κεφάλι. Την κοιτάς και σου μεταδίδει μια θλίψη λες και την ξέχασε κι αυτός ο θεός ακόμα.

Όποια μέρα κι αν περάσεις από εκεί θα την βρεις όρθια, ή ελάχιστες φορές καθιστή στο αδειανό καφάσι, εκτός τις Τετάρτες.

Ξεσηκώθηκαν, άκουσε στις φυλακές και  ξεμύτισαν μαχαίρια. Ήρθαν και της φέραν  τα χαμπέρια: ο γιος της θανατώθηκε. Περίμενε και επίσημα να το  πληροφορηθεί από τα  μέσα ενημέρωσης.  Η ζωή της κόπηκε στα δυο, της έφυγε η γη κάτω από τα πόδια. Δεν έχει πού να ακουμπήσει, από πού να κρατηθεί, με ποιον να μοιραστεί τον πόνο της. Το αρχικό θόλωμα του μυαλού της δεν άργησε να μετατραπεί σε σάλεμα.  Λένε ότι τις νύχτες τριγυρνά στις ραχούλες και φωνάζει το όνομα του. Ο χώρος που είχε το στέκι της πνίγηκε στα χόρτα από την διαρκή ανανέωση της φύσης.

Η αγάπη!… αυτό το τόσο όμορφο συναίσθημα, είναι και το πιο ευπαθές σημείο  του καθενός μας. Για την αγάπη μπορεί κανείς να μετακινήσει βουνά, χωρίς αυτή ένα φύσημα του αέρα είν’ αρκετό για να παρασύρει τον κάθε έναν από εμάς.  Κοιτάς την καρδιά του άλλου και είσαι ανήμπορος να κάνεις κάτι, να  τον βοηθήσεις. Και για τη ραγισμένη την  καρδιά δεν υπάρχει γιατρειά, δεν υπάρχει σώσμα, δεν χωρά “μπάλωμα”.

Καθημερινές ιστορίες για αναπόφευκτα  προδιαγεγραμμένα, θάνατοι χωρίς ουσία  πια, δρόμοι που έγιναν ξερά ποτάμια έτοιμα να μας πνίξουν.

Δημήτρης Κατσούλας

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr