Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

Αλεξάνδρα Καρακοπούλου

…κάπως έτσι θα μπορούσε να αρχίζει η προσωπική μου «προσευχή» κάθε φορά που απολαμβάνω ένα εξαιρετικά φρέσκο, με ελαφρά τραγανιστό φύλο σπανακόπιτα. Αυτή η «ιερή» ελληνική πίτα που όμοιά της δεν έχει σε καμία άλλη κουζίνα του κόσμου τούτου, αποτελεί το μήλον της έριδας σε πολλά ελληνικά τραπεζομαζώματα.

Από παιδί θυμάμαι πως τις «τσάκιζα» τις σπανακοπιτούλες. Με τις δικές μου ιδιαίτερες διατροφικές συνήθειες και το μάλλον «συντηρητικό» γούστο στο φαγητό, πρέπει η πολυαγαπημένη μου πίτα να έχει και την σωστή αναλογία υλικών.

Ας είναι καλά όλοι αυτοί οι διαλεχτοί και προικισμένοι άνθρωποι στο άμεσό μου οικογενειακό περιβάλλον, που γνωρίζουν καλά τα «κουσούρια» μου και μου κάνουν τα χατίρια, με σκέφτονται. Ναι, το ξέρω πως ζω στην Βιέννη τα μισά ακριβώς χρόνια της «επιτυχημένης» ( θα τολμήσω να δηλώσω ) ύπαρξής μου και πως η Ελλάδα είναι απλά ένα τσιγάρο δρόμος… αλλά άλλη η γεύση της αυθεντικής σπανακόπιτας και άλλη η εξωτική της βερσιόν σε άλλη γη σε άλλα μέρη…

Έτσι λοιπόν, όταν έφτασε στα χέρια μου το πολυπόθητο αεροστεγώς κλεισμένο πακετάκι με την σπανακόπιτα από Ελλάδα, η χαρά που είχα δεν περιγράφεται. Αμέσως άνοιξα το πολύ καλά συσκευασμένο δεματάκι (σε πλαστικό διαφανές σακουλάκι εξωτερικά και με ασημόχαρτο καλυμμένο), έβαλα μερικά κομμάτια σε ένα πιατάκι και καθισμένη αναπαυτικά στον μαύρο βελούδινό μου καναπέ, τα «αποτελείωσα».

«Μα καλά», θα πείτε οι περισσότεροι από εσάς, «πόση σημασία έχει πια ένα κομμάτι σπανακόπιτα;». Φανταστείτε την απάντησή μου… μεγάλη σημασία. Κάθε μπουκιά της μου φέρνει εικόνες από χρωματιστά ελληνικά οικογενειακά τραπέζια, πασχαλινά γλέντια, αξέχαστα ξενύχτια που κατέληξαν μπροστά στο ψυγείο του σπιτιού να ψάχνω για το τελευταίο κομμάτι, ατελείωτες ώρες στην θάλασσα όπου το μόνο σωτήριο έδεσμα  της στιγμής για να πάψω να γκρινιάζω ήταν ένα λαχταριστό κομμάτι σπανακόπιτα. Τόσες μπουκιές, τόσες αναμνήσεις…

Ακόμη και ο Ζαν Πιέρ, τακτικός θαμώνας του μοναδικού μας ελληνικού φούρνου εδώ στην κατά τα άλλα αυτοκρατορική πόλη, μοιράζεται την τρέλα αυτή. Τώρα μάλιστα παίρνει τηλέφωνο πριν εμφανιστεί για να κάνει ρεζερβέ την αγαπημένη του πίτα, πριν «εξαφανιστεί».

Όλα αυτά που μου θυμίζουν την μικρή μου πατρίδα όταν μου λείπει πολύ, εκτός από την αγαπημένη μου θάλασσα και το μαγικό μου χωριό, τα περιέχει ένα κομμάτι σπανακόπιτα. Όχι, δεν έχω χάσει τα λογικά μου, απλά ότι είναι συνυφασμένο με όμορφες στιγμές, αγαπημένες εικόνες και νοσταλγία για μια εποχή που ήταν λίγο πιο ανέμελη, χωρίς πολλές ευθύνες και εμπόδια που πρέπει να ξεπεραστούν το συντομότερο δυνατόν, ζωγραφίζει ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη μου.

Γιαυτό σας λέω, πριν μάθω να την φτιάχνω μόνη μου, έτσι ακριβώς, «παραδοσιακά», όπως αρμόζει, προτιμώ να έχω μια γλυκιά δικαιολογία και να την ψάχνω εκεί που ξέρω πως είναι και με περιμένει…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr