Υπόθεση Αθηναίων

Βασικός Σχολιασμός για τις δημοτικές εκλογές στην Αθήνα

Τι θέλουμε οι Αθηναίοι: το λίκνο της δημοκρατίας, παράδειγμα δημοκρατίας που σέβεται τον πολίτη

Την ώρα που βάλλεται η δημοκρατία σε όλο τον κόσμο, το λίκνο της δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια.  Άρα ο Δήμος μας, αλλά και εμείς οι Αθηναίοι, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι, να κάνουμε την πόλη και την κοινωνία μας,  παράδειγμα δημοκρατίας που σέβεται τον πολίτη.

Το πρόβλημα: κανείς δεν τολμάει σήμερα να μιλήσει για οράματα και όνειρα

Δυστυχώς όμως, όλοι μας γνωρίζουμε ότι κανένας δε τολμάει να μιλήσει για οράματα και όνειρα.  Και έχω γυρίσει κάθε γειτονιά της Αθήνας. Κανείς δεν μιλάει για την Αθήνα της δημοκρατίας και της προόδου, της παιδείας και του Πολιτισμού, την Αθήνα του φωτός, όπως αρμόζει στην πόλη μας. Μα πώς να μιλήσεις για την παιδεία και την πρόοδο, σε μια πόλη που έχει φωλιάσει ο φόβος; Πώς να μιλήσεις για τον πολιτισμό και το φως, σε μια πόλη που νιώθεις παντού την αίσθηση εγκατάλειψης; Και πώς να μιλήσεις για δημοκρατία και συμμετοχή σε μια πόλη που πνίγεται και μας πνίγει στην ίδια την γραφειοκρατία της;
Η πραγματικότητα είναι ότι τίποτα δεν σκοτώνει τα οράματα όπως ο φόβος. Τίποτα δεν σκοτώνει την διάθεση για συμμετοχή όπως η αίσθηση εγκατάλειψης. Και τίποτα δεν σκοτώνει τις ιδέες και τις ιδεολογίες όπως η γραφειοκρατία. Γιατί φίλες και φίλοι, κάπου ανάμεσα στην αίσθηση εγκατάλειψης και στο αίσθημα ανασφάλειας φωλιάζει η παραίτηση που διακατέχει ακόμα και τους πιο δημιουργικούς ανθρώπους ανάμεσά μας.

Η λύση: από το σπιράλ παραίτησης / εγκατάλειψης στο σπιράλ συμμετοχής / αναβάθμισης 

Τι πρέπει να κάνουμε ώστε η Αθήνα μας να προετοιμαστεί για τον αναβαθμισμένο ρόλο που θα της άξιζε; Το πώς λύνουμε τα καθημερινά, μάς οδηγεί να κάνουμε πράξη τα οράματά μας. Το πρώτο μας βήμα είναι να μετατρέψουμε το σπιράλ της παραίτησης και της εγκατάλειψης σε σπιράλ συμμετοχής και αναβάθμισης. Σβήνει μια λάμπα και ο Δήμος δεν την αλλάζει. Μέσα στο σκοτάδι γεννιέται η ανομία, τα ναρκωτικά, η πορνεία, οι μικρές και μεγάλες μαφίες.  Η ανομία μάς οδηγεί στην παραίτησή. Δεν πιστεύουμε πια ότι έχουμε κάτι να δώσουμε στην γειτονιά μας. Ότι η γειτονιά μας αξίζει καλύτερα.  Και η παραίτηση οδηγεί στην εγκατάλειψη.  Ή την φυγή.

Καμιά φορά όμως, η λύση είναι όσο απλή είναι να αλλάξεις μια λάμπα. Αλλάζεις την λάμπα, φτιάχνεις το κατεστραμμένο πεζοδρόμιο, καθαρίζεις το παγκάκι και ξαφνικά η γειτονιά αλλάζει προς το καλύτερο. Σε αυτήν τη γειτονιά εκείνη την ώρα πρέπει να φτιάξεις την συμμαχία που οραματιζόμαστε. Μια πραγματική συμμαχία των υπηρεσιών του Δήμου με τον Δημότη, για να προστατευτεί το έργο, για να φύγει η ανομία και να επιστρέψει ο χαρακτήρας της γειτονιάς μας. Αυτό έχει γίνει σε όλα τα μέρη του κόσμου που άλλαξαν προς το καλύτερο.

Πώς ξέρουμε ότι θα δουλέψει στην Αθήνα; 

Εμείς οι Αθηναίοι έχουμε αποδείξει ξανά και ξανά ότι σεβόμαστε ό,τι μας σέβεται. Αγκαλιάζουμε ό,τι μας αγκαλιάζει.  Δείτε το μετρό.  Αψεγάδιαστο.  Το αεροδρόμιο; Επίσης. Δεν είναι τυχαίο. Όταν λοιπόν γίνεται το πρώτο βήμα από την Πολιτεία, από τον Δήμο, από τον όποιο φορέα, τότε και εμείς το ενστερνιζόμαστε και είμαστε εκεί. Και τότε ξεκινά ο δρόμος της ανάκαμψης.

Η δέσμευση: στο δρόμο και σε κάθε γειτονιά μέχρι κάθε τι που δεν δουλεύει, να αρχίσει να λειτουργεί

Δεσμεύομαι για κάτι πολύ συγκεκριμένο: ότι θα βρίσκομαι στο δρόμο, σε κάθε γειτονιά μέχρι κάθε τι που μας πικραίνει να μας κάνει να χαμογελάμε, μέχρι κάθε τι που μας φοβίζει να μας κάνει να νιώθουμε ασφάλεια, μέχρι κάθε τι που δεν δουλεύει να αρχίσει να λειτουργεί και να το αγκαλιάζουμε ως κοινωνία.

Γιατί ο σωστός επικεφαλής βρίσκει αξία εκεί που όλοι νομίζουν ότι δεν υπάρχει – και το κάνει να λειτουργήσει.

Και γνωρίζετε πολύ καλά ότι αυτό είναι που μας χωρίζει από την λογική της συντήρησης. Αυτό μας χωρίζει από την λογική «Δεν δουλεύει, κλείσε το». Δεν δουλεύει η ΕΡΤ, κλείσε την. Δεν δουλεύει η Δημοτική Αστυνομία, κλείσε την. Είναι βρώμικη και εγκαταλελειμμένη η Αθήνα, ιδιωτικοποίησε τα απορριμματοφόρα. Σε πικραίνει το Πολυτεχνείο, κάνε το μουσείο. Οι εύκολες λύσεις. Που στέλνουν αλλού τις ευθύνες.

Ενώ, η προοδευτική λογική τι λέει; Ρωτάει πρώτα αν κάτι χρειάζεται. Αν ναι, τότε το κάνει να δουλεύει. Έτσι έσωσα την εταιρεία μου από τα πρόθυρα χρεοκοπίας. Έτσι κάναμε την ΕΡΤ πλεονασματική σε 6 μήνες. Έτσι στάθηκε στα πόδια της η Λυρική. Έτσι ανοίξαμε και παραδώσαμε στις ομοσπονδίες δύο Ολυμπιακά στολίδια όπως τα Λιόσια και το Κωπηλατοδρόμιο. Πώς έγινε; Δεν είπαμε να πάει αλλού η ευθύνη. Είπαμε η ευθύνη είναι δική μας, όλων μας. Και μετά σου λένε «Ναι, αλλά είμαστε καλύτεροι διαχειριστές». Καμία σχέση. Καλοί διαχειριστές είναι εκείνοι που βρίσκουν αξία εκεί που όλοι νομίζουν ότι δεν υπάρχει