Ο  Αντώνης Διαματάρης είναι Ομογενής Έλληνας της Αμερικής, Αρθρογράφος, Επιχειρηματίας, πρώην Εκδότης, Πρόεδρος και Διευθυντής της Εφημερίδας “Εθνικός Κήρυξ” που κυκλοφορεί καθημερινά στην Αμερική, νυν Σύμβουλος του “Ε.Κ” και πρώην Υφυπουργός Εξωτερικών. 

Οταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος τόλμησε να αναγνωρίσει ως αυτοκέφαλη την Εκκλησία της Ουκρανίας, η Ρωσία αντέδρασε με βίαιο τρόπο. Θεωρούσε, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων και από τον πόλεμο που της κήρυξε, την Ουκρανία τσιφλίκι της.

Ο χρόνος κυλούσε και κανένα από τα άλλα Πατριαρχεία, ούτε καν η Αρχιεπισκοπή Αλβανίας, δεν ακολουθούσε την απόφαση του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Η επιρροή των Ρώσων πάνω τους ήταν μεγάλη.

Την δύσκολη αρχή κάνει ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόδωρος ο Β’, ένας σεμνός και ταπεινός ιεράρχης, αλλά γενναίος και με καρδιά πάλλουσα από πατριωτισμό, αν και γνώριζε ότι θα πλήρωνε κάποιο τίμημα από τους Ρώσους για την απόφασή του αυτή. Οπως και πλήρωσε.

Προχθές, το Τάγμα των Αρχόντων του Οικουμενικού Θρόνου, σε αναγνώριση της γενναιότητας και χριστιανικής συνείδησης που επέδειξε στην εκτέλεση  των καθηκόντων του, του απένειμε το Βραβείο Αθηναγόρα για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα σε μια μεγάλη εκδήλωση στο Μανχάταν. Ηταν μια δίκαιη και άξια τιμή και αναγνώριση.

Δεν απογοήτευσε. Αντίθετα, η ομιλία που εκφώνησε θα μείνει στη μνήμη.

Ηταν ένα αληθινό κήρυγμα, ανθρωπιάς και πίστης. Μίλησε με αγάπη και συγκίνηση για τα παιδιά «του» στην Αφρική «που δεν έχουν δυο παπούτσια να φορέσουν». Μίλησε για την πίστη μας, για τον Θεό.

Το σημαντικότερο όμως σημείο της ομιλίας του, αυτό που κατ’ εξοχήν θα μείνει στη μνήμη με την ευχή και την ελπίδα να γίνει παράδειγμα προς μίμηση, ήταν οι πρώτες 11 -εκτός κειμένου- πρώτες του λέξεις.

Είπε: «H καρδιά μου είναι ελληνική και γι’ αυτό θα μιλήσω Ελληνικά».

Μέχρι τότε -κι εκείνος ήταν ο τελευταίος, φυσικά, ομιλητής- είχαν χρησιμοποιηθεί από τους προηγούμενους ομιλητές ελάχιστες μόνο ελληνικές λέξεις.

Εκείνος μίλησε εξ ολοκλήρου στην Ελληνική, αν κι αυτό είναι συζητήσιμο.

Είναι όντως απορίας άξιο γιατί οργανώσεις, όπως π.χ. των Αρχόντων, μια κορυφαία και ισχυρή οργάνωση, με πλούσια προσφορά, που αποτελείται από μορφωμένα κατά κανόνα μέλη, ταγμένη να υπηρετεί έναν θεσμό όπως το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αποφεύγουν όπως «ο διάβολος το λιβάνι», να κάνουν, μερική, διευκρινίζω, χρήση της ελληνικής γλώσσας.

Προσέξτε, δεν υποστηρίζω ότι θα πρέπει να γίνεται αποκλειστική χρήση της ελληνικής γλώσσας, εκτός από ιδιαίτερες περιπτώσεις, όπως έκανε π.χ. ο Οικουμενικός Πατριάρχης που εκφώνησε το μαγνητοσκοπημένο μήνυμά του προς τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας εξ ολοκλήρου στην Ελληνική.

Δεν πρέπει όμως να γίνεται εν μέρει χρήση της Ελληνικής, να δίνεται το στίγμα, η ταυτότητα του οργανισμού; Μα δεν πρόκειται για ελληνικό  οργανισμό; Δεν φέρουν ιστορική ευθύνη οι εδώ ηγέτες της Εκκλησίας, κι άλλοι, να το κάνουν αυτό;

Επίσης, την Παρασκευή το βράδυ η οργάνωση των Αρχόντων τίμησε τον Αρχοντα Μάικλ Ψαρό με τον βραβείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Νικόλαου Μπούρα. Ηταν κι αυτή μια δίκαιη τιμή και αναγνώριση προς έναν ομογενή που, όπως και ο Μπούρας, κυριολεκτικά έσωσε, σε διαφορετικές περιπτώσεις, την Εκκλησία μας.

Το διαφορετικό, το αξιοσημείωτο, στην ομιλία του Ψαρού, η ιστορικότητα των αναφορών του, επικεντρώθηκε σε δύο σημεία: Στις περήφανες, γεμάτες ευγνωμοσύνη συγκινητικές αναφορές του στον ρόλο που έπαιξαν στη ζωή του οι μετανάστες γιαγιά και ο κουρέας παππούς του. Ηταν ένας ύμνος, μια κατάθεση ψυχής.

Αλλά, επιπλέον, έκανε και κάτι που σπάνια γίνεται στις μέρες μας σε τέτοιες συγκεντρώσεις: Μίλησε με γνώσεις και με πάθος για τα εθνικά μας θέματα, από την Αγία Σοφία και την Θράκη μέχρι το Αιγαίο και την Κύπρο.

Θα μου πείτε, μα αυτά είναι αυτονόητα.

Θα έπρεπε να είναι. Αλλά δεν είναι.

Μπορούν όμως και πρέπει να γίνονται. Είναι θέμα ηγεσίας. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, πόση μεγάλη διαφορά θα έκανε αν ο Ψαρός έμπαινε μπροστά.

Χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας. Και αναγνώριση της πραγματικότητας.

Και η πραγματικότητα είναι ότι είμαστε Αμερικανοί, βέβαια. Αλλά παράλληλα είμαστε και Ελληνες. Θέλουμε δεν θέλουμε αυτό είμαστε.

Δεν υπάρχει λόγος να προδίδουμε τους γονείς και τους παππούδες μας. Δεν υπάρχει λόγος να απαρνιόμαστε τον εαυτό μας. Και δεν απαιτείται να μιλάμε τέλεια τα Ελληνικά.

Ελληνική ψυχή απαιτείται. Οπως με τόση περηφάνια και αγάπη κήρυξε ένας ταπεινός ηγέτης που υπηρετεί την πιο φτωχή ήπειρο, από την οποία όμως μας έφερε την αξία της ανθρωπιάς, της αγάπης, και του πατριωτισμού.

Κι όπως ενός ομογενή, που πατάει γερά στη γη, που γνωρίζει ποιος είναι και ποιο είναι το χρέος του σε αυτούς, πάνω στους ώμους των οποίων στηρίζεται.