Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

 Αννίκερις: 2019

* Ο Αννίκερις ήταν φιλόσοφος ο οποίος πίστευε ότι η ηδονή εξαρτάται και από τις σχέσεις του ατόμου με το περιβάλλον του. Η πραγματική χαρά και η απόλαυση επιτυγχάνονται μέσα στην κοινωνία με τους φίλους, τους οικείους και τους συγγενείς. Φίλους τους οποίους θα πρέπει να επιλέγουμε όχι μόνο με βάση τις δικές μας ανάγκες αλλά εξαιτίας της αγαθότητας και της φυσικής στοργής. Η χαρούμενη διάθεση της διδασκαλίας του αναπτύσσεται σε αντίθεση με την πεσιμιστική διάθεση άλλων φιλοσόφων. Τέλος δεν πίστευε ότι ο «λόγος», η λογική δηλαδή από μόνη της μπορεί να μας εξασφαλίσει από το λάθος.

•  Το γαλαζοπράσινο είναι το εκ Θεού χρώμα του Ιονίου πελάγους. Ένα απίθανο χρωματικό κράμα που σπινθηρίζει στο ηλιόφως και φανερώνει τα ενδότερα. Τις μεγάλες κάτασπρες κροκαλωτές πέτρες του βυθού,τα αυγόσχημα βότσαλα,τους ξενερισμένους αθερινούς, το γόνο και τα αφρόψαρα. Ένα θαύμα. Ενώ το Αιγαίο με τους ανέμους και τα κύματα θυμώνει,ηρεμεί και ξαναθυμώνει και πρέπει να το καλοπιάνεις,να πηγαίνεις «με τα νερά»του , το Ιόνιο εκπέμπει τη νηνεμία,την άπνοια,σαν αγκαλιά που σε περιμένει να τη χαρείς άφοβα.Πόσο τυχεροί είμαστε που γεννηθήκαμε,μεγαλώσαμε και γερνάμε σε τέτοια χώρα.

•  Βρέθηκα με τη Μαρίνα στους Παξούς και τους Αντίπαξους για να αισθανθώ από κοντά το γαλαζοπράσινο θαύμα. Πέρασα καλά, δε λέω, ευγενικοί οι άνθρωποι, όμορφη και ήπια ενδοχώρα, αλλά…τα σκάφη…ο βιασμός του νερού.. η ανασφάλεια του κολυμβητή. Οργίστηκα.

•  Προφανώς είμαι υπέρ της ευημερίας του νησιού και των αγαπητών Παξινών συμπολιτών μας. Δεν είμαι αριστοκράτης οικολόγος που αδιαφορεί για το εισόδημα και την ευτυχία των οικογενειών των νησιωτών Ελλήνων. Κάθε άλλο. Χαίρομαι αφάνταστα με τις επιτυχίες τους στο τουρισμό και όχι μόνο. Θέλω να απολαμβάνουν το βίο στον υπέροχο τόπο τους και θέλω το Κράτος να εξασφαλίζει επί τόπου όλα τα δημόσια αγαθά. Σχολεία, περίθαλψη αθλητισμό, πολιτισμό, τα πάντα. Τι να τα κάνω τα νησιά μαραζωμένα, χωρίς κατοίκους, χωρίς ακμή; Θέλω την ανάπτυξη, τις δουλειές, την άνθηση της τοπικής οικονομίας. Στο κάτω κάτω η ακμή της τοπικής οικονομίας είναι προϋπόθεση της ευημερίας όλης της χώρας.

•  Σε όλα όμως υπάρχει ένα όριο που επιβάλλει η πανάρχαια ελληνική αξία.Το μέτρο. Σε όλα πρέπει να τηρούνται κάποιοι κανόνες. Η ανάπτυξη δε σημαίνει αναρχία, ασυδοσία, μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δίνετε.

•  Χιλιάδες σκάφη κάθε πιθανού και απίθανου μεγέθους κατακλύζουν και την τελευταία ίντσα θαλάσσιου χώρου της ακτογραμμής των Παξών. Ιστιοπλοϊκά που τα χαίρεσαι γιατί έχουν καύσιμο τον άνεμο, cruisers, κότερα πολυτελή με κοιλαράδες και μουρόχαυλες γκόμαινες που τους σερβίρουν ποτά Ρωσίδες και Μολδαβές, εκδρομικά σκάφη, πλοία της γραμμής,και βάρκες όλων των διαστάσεων. Τις νοικιάζουν σε κάθε πικραμένο χωρίς δίπλωμα γιατί κάτω από 30 ίππους επιτρέπεται λένε. Μπουκάρουν στις παραλίες δεν τηρούν απόσταση από την ακτή και όποιον πάρει ο χάρος.
Το γαλαζοπράσινο θολώνει. Η οσμή του πετρελαίου είναι διάχυτη. Το χειρότερο όμως είναι το πλήθος ρυπαρών κηλίδων από τα απόβλητα των σκαφών που ρυτιδώνουν τη θάλασσα με τις γνωστές φουσκάλες και τους αφρούς της βρώμας. Κανένας έλεγχος κανένας κανόνας. Τι να προλάβει το Λιμενικό με τα ελάχιστα μέσα του. Απόλυτη ατιμωρησία λες και δε νοιάζεται κανείς. Το τίμημα της ανάπτυξης θα πουν πολλοί.  Δεν μπορείς να τα έχεις όλα δικά σου. Αν τους ζορίσουμε θα πάνε στη Τουρκία. Ένα δυο νεκροί το χρόνο από τις προπέλες στις παραλίες είναι μικρή απώλεια συγκριτικά με το εισρέον ζεστό και μετρητό χρήμα.

•  Ε, λοιπόν, διαφωνώ. Ε, λοιπόν, όχι. Το γαλαζοπράσινο είναι και δική μου πατρίδα και δεν μπορεί ο καθένας να το βιάζει με τις βρώμες του. Δεν γίνεται να κολυμπάω και να τρέμω τον ίσκιο μου. Αν συλληφθεί ο εγκληματίας ρυπαντής ή ο άσχετος που το παίζει καπετάνιος  να τον πάρει ο διάολος κι αυτόν και το σκάφος του. Να τηρεί τις κανόνες της φιλοξενίας  και της ασφάλειας, όπως το κάνει στη πατρίδα του. Γιατί στο τέλος της γραφής αν το περιβαλλοντικό κεφάλαιο καταστραφεί γιατί να πάω στους Παξούς; Υπάρχει και η μαρίνα Ζέας.

•  Ο βαρκάρης Σπύρος που μας πήγε στους Αντίπαξους, Αντιπάξους το λένε εκεί, έχει να πάει στην Αθήνα  30 χρόνια μας είπε. Έχει όμως μια ξαδέρφη που ζει στην Αθήνα «και του λέει πως είναι». Έτσι αισθάνεται ότι παρακολουθεί τις εξελίξεις. Ξέρει όμως και την τελευταία πέτρα στα νησιά του. Κινητή τοπική γεωγραφία στα τοπωνύμια. Να το Σαρακήνικο, η Καμάρα, ο Ερημίτης, η Βρήκα και και και. Το έδειξα τις κηλίδες. Ναι μου λέει «σαπουνάδες από τα κότερα είναι πολλά». Προς τους Αντιπάξους είδαμε ένα εντυπωσιακό σε πολυτέλεια κότερο αγκυροβολημένο αρόδο στη μυθική παραλία του νησιού. Είχε μια άγνωστη σημαία. Ποιανού είναι αυτό ρε Σπύρο ρώτησα. Δεν ξέρω μου λέει και προφανώς αναφερόμενος στις ελίτ του κόλπου διευκρίνισε. «Είναι κάτι τύποι που έχουν δικό τους κράτος και βάζουν τη δίκη τους σημαία». Α, μάλιστα του απάντησα.

•  Παρά ταύτα αξίζουν μερικές μέρες στους Παξούς. Παστιτσάδα, σοφρίτο, ψάρι Bianco, ωραίες βόλτες, ψώνια, τοπικό λαδάκι, παγωτό. Και βέβαια εκεί οι θαλάσσιες σπηλιές, εκεί η «άγρια», κατά την ορολογία Σπύρου, νότια ακτή των Αντιπάξων, η Καμάρα απαράμιλλο φυσικό μνημείο, τα φιόρδ στα δύο νησάκια, το Μογγονήσι, ο Γάης, η Λακκα, ο Λογγός, οι παραλίες με το βότσαλο.