Τζίνα Δαβιλά

Ξανά προπονητής στο σπίτι του, στον Άρη Θεσσαλονίκης. Ο κος Παναγιώτης Γιαννάκης που έδωσε ισχυρό βηματισμό για τους γεννημένους του 1959 [1η Ιανουαρίου], ήταν ένα παιδί συνεσταλμένο και ντροπαλό έξω από το γήπεδο χωρίς το θάρρος να παίξει ποδόσφαιρο σε οργανωμένη ομάδα. Ξεκίνησε στον Ιωνικό Νίκαιας στην Ακαδημία Μπάσκετ που είχαν δειλά, αλλά αποφασιστικά  δημιουργήσει οι προπονητές του και επειδή σούταρε καλές μπαλιές, είχε ευχέρεια, ήταν ψηλός για την ηλικία του, του έδωσαν 20 δρχ για να βγάλει φωτογραφίες για το δελτίο ταυτότητας αθλητισμού. Έτσι ξεκίνησε τούτο το διαρκές ταξίδι του «Δράκου» με τον μπάσκετ.

Τον είπαν “Δράκο” γιατί όσο ντροπαλός ήταν εκτός παιχνιδιού, τόσο δυναμικός ήταν εντός. Παρακινούσε, ήταν πολύ επιθετικός, διεκδικούσε ό,τι άνηκε στην ομάδα του, είχε περίσσια αντοχή, αφοσίωση και πάθος για να κερδίσει την μπάλλα για την ομάδα του πάντα με σεβασμό- εξ απαλών ονύχων ο χαρακτήρας του, όπως σμιλεύτηκε από τους γονείς του.

Για τον Παναγιώτη Γιαννάκη το μπάσκετ είναι συναρπαστικό γιατί ενώ δίνει την εντύπωση σε κάποιον ότι μπορεί να κάνει τα πάντα μόνος του, στην πορεία διαπιστώνει ότι πρέπει να έχει παρέες, θα πρέπει να βοηθήσει αυτούς που ίσως δεν είναι τόσο καλοί για να γίνουν συμμετέχοντες στο παιχνίδι και να αποκομίσουν τη νίκη. Απαιτεί πολλές και συνδυαστικές ικανότητες που καλλιεργούνται με το χρόνο και ο παίκτης είναι σαν χορευτής πάνω σε σκηνή.

Το μπάσκετ μοιάζει με τη ζωή: νομίζεις ότι μπορείς να τα κάνεις όλα μόνος σου, αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Δίνει μαθήματα για το πώς μπορεί κάποιος να κάνει επιτυχίες στη ζωή ξεφεύγοντας από το μέτρο, μέσα από τις συνεργασίες, μέσα από τις τεχνικές προσποίησης που ταυτόχρονα το μυαλό είναι σε εγρήγορση γιατί δεν πρέπει να ξεχνά τον στόχο που είναι η μπάλα και η νίκη, ενώ την ίδια στιγμή ακόμα και όταν μένει κάποιος ακίνητος σκέπτεται πώς μπορεί να ξαναπάρει την μπάλα, ψυχολογεί τον συμπαίκτη και τον αντίπαλό του χωρίς να καταργεί τους κανόνες του παιχνιδιού. Για αυτούς τους λόγους το μπάσκετ θα μπορούσε να είναι σχολικό αθλητικό μάθημα μιας και χρειάζεται και λίγο χώρο. Συνδυάζει πνευματική οξυδέρκεια, αθλητική υποδομή και σκαλίζει τον χαρακτήρα, τον ψυχικό και τον πνευματικό κόσμο του αθλητή.

Θεωρεί δύσκολη τη δουλειά του προπονητή με βασικότερο αντίπαλο τα μυαλά των παιδιών, των γονιών, αυτών που περιτριγυρίζουν το σπορ, και λόγω της δημοφιλίας του και λόγω του γεγονότος ότι όλοι έχουν μια άποψη ελαφρά τη καρδία. Αυτό έχει διοχετευθεί τόσο πολύ στα μυαλά των παιδιών, ισχυρίζεται,  ώστε νομίζουν ότι μπορούν να πετύχουν τα πάντα χωρίς να ξεπεράσουν τα όριά τους. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης για τα όρια, τις αντοχές και τη δυναμική των ανθρώπων και των αθλητών παρομοιάζει τους ανθρώπους με τα πετρώματα, θυμίζοντας ότι όταν τα πετρώματα συμπιέζονται βγάζουν διαμάντια. Επισημαίνει όμως ότι χρειάζεται να είναι έτοιμος για να αντιμετωπίσει την κάθε εξέλιξη.

Έχει βαθιά πίστη στην αξία της ανθρωπιάς και της συλλογικότητας και τον φοβίζει μόνο το μυαλό των ανθρώπων καθώς οι ίδιοι μεγαλώνουν και μικραίνουν τις αξίες, μεγαλώνουν και  ικραινουν τους φόβους και τις απαιτήσεις τους. Πιστεύει ότι χάνουμε την ομορφιά της ζωής που σημαίνει χάνουμε δεξιότητες πνευματικές ή σωματικές.

Χωρίς να ισοπεδώνει την αξία της νίκης, ομολογεί ότι η νίκη είναι προάγγελος της αποτυχίας γιατί κάνει τον άνθρωπο να πετά στα ουράνια ξεχνώντας να πατά στη γη. Η ήττα μυρίζει πολύ άσχημα αλλά ένα δέντρο για να αποκτήσει βαθιές και μεγάλες ρίζες χρειάζεται και την κοπριά που επίσης μυρίζει άσχημα. Για να φτάσεις στη νίκη χρειάζεται πάθος, πίστη, αφοσίωση και να θέλεις να κάνεις τον συμπαίκτη σου καλύτερο. Πιστεύει ότι η ομαδικότητα βοηθά να μάθει κάποιος από τα λάθη των συμπαικτών του και χτίζει φιλίες.

Δεν του αρέσει ο τρόπος που αντιδρούν οι φίλαθλοι στις κερκίδες και θα ήθελε όλοι να κατανοήσουν ότι το σπορ είναι πάνω απ’όλους και όλα και ότι η εξυπνάδα, το θάρρος και η αποφασιστικότητα των αντιπάλων πρέπει να χειροκροτείται γιατί δίνεται κίνητρο στην ομάδα σου να γίνεται καλύτερη. «Ο αντίπαλος πάντα είναι ο καλύτερος προπονητής» τονίζει.

Ευχαριστεί για την συνάντηση τον Νίκο Γκάλη επισημαίνοντας ότι έψαξε και ευτυχώς βρήκε την υγιή ομάδα που θα αναδείκνυε τα προσόντα του που θα επέτρεπε να κάνει πιο σημαντική την ικανότητά του. Ο ίδιος θεωρεί ότι είναι ένα τρομερό ταλέντο, που μάγεψε τον κόσμο κάνοντας ακόμα πιο δημοφιλές το μπάσκετ και νοιώθει ευτυχής που συμμετείχε σε κάποιες από τις “παραστάσεις” που έδωσε ο Γκάλης.

Χρωστά στους γονείς τους αξίες που τον έμαθαν όπως ο σεβασμός, η αλληλεγγύη, η υπομονή και η εργατικότητα και δεν ξεχνά ότι δεν τον εμπόδισαν να ασχοληθεί με το μπάσκετ σε μια εποχή όπου μεσουρανούσε το ποδόσφαιρο. Ως μαθητής ήταν επιμελής και δεν επέτρεπε στον εαυτό του τόσο οι καθηγητές του όσο και οι προπονητές γου να τον επιπλήξουν για την ανεπάρκειά του. Γι’αυτό πάντα έκανε λίγο παραπάνω απ’ό,τι του ζητούσαν .

Η Πατρίδα μας –λέει – είναι ένα χρυσωρυχείο ανθρώπων, χάνουμε τη ζωή μας κάνοντας σήμερα λιγότερα απ’ό,τι κάναμε χθες. Η μάχη είναι με τους εαυτούς μας αλλά παρασυρόμεθα από την ευκολία που επιθυμούμε να έχουμε για ό,τι κάνουμε καθώς δεν κατανοούμε ότι οι δυσκολίες μας εξελίσσουν. Ο λαός μας –συνεχίζει- έχει τεράστιο ταλέντο αλλά δεν πρέπει να είναι επιεικής με τον εαυτό του.

Νοιώθει χαρούμενος για ό,τι έχει ζήσει και για τους ανθρώπους που έχει κοντά του, για την πορεία του στο μπάσκετ αποφεύγοντας να χρησιμοποιήσει τον όρο περήφανος που θεωρεί εγωιστικό.

Ακούστε εδώ την ραδιοφωνική συζήτηση με τον Παναγιώτη Γιαννάκη που ακολουθεί και που μεταδόθηκε από τον Παλμό της Δωδεκανήσου και την εκπομπή “Πρόσωπα και Τραγούδια” με την Τζίνα Δαβιλά στις 2 Νοεμβρίου 2017.