Δημήτρης Κατσούλας

Όλοι είναι καταδικασμένοι να πεθάνουν σε έναν κρύο και θεοσκότεινο θάλαμο. Το  πότε, ουδείς το γνωρίζει. Κατά την τελευταία επίσκεψη των θεραπόντων ιατρών με επικεφαλής τον καθηγητή της ογκολογικής δεν δίνουν περιθώρια πάνω από μια,  δυο το πολύ εβδομάδες. Ανάμεσα τους κι εγώ. Θεωρώ όμως τον εαυτό μου προνομιούχο για τη θέση του κρεβατιού που κατέχω κοντά στον τοίχο ο οποίος έχει έναν μικρό φεγγίτη με ένα κάγκελο στη μέση σκεπασμένος με ένα κουρτινάκι όπου μέσω αυτού βλέπω τον έξω κόσμο.

Βλέπω τα δέντρα που φιλιούνται από το φύσημα του βοριά, μερικούς οικοδόμους που προσπαθούν να στήσουν μια σκαλωσιά κάπου στο βάθος μια πολυκατοικίας, το περίπτερο που στιγμή δεν σταματά να έχει δουλειά, τα καρότσια με τα μωρά κουκουλωμένα ως τα αυτιά και την μύτη όπου τα πηγαίνουν βόλτα οι  μανάδες τους, ακόμα και μια πόρνη που γύρισε χαράματα στο σπίτι της κι έβαλε μπουγάδα για να πλύνει τα εσώρουχα της.

Όλες αυτές τις εικόνες τις μεταφέρω στη συντροφιά μου, τους μελλοθανάτους. Να βλέπατε μόνο με πόση δίψα τις ρουφούσαν, πώς τα μάτια τους αν και γουρλωτά έλαμπαν, λες και ήταν το τελειότερο φάρμακο που περίμεναν για να σωθούν. Το ελιξίριο τους.

Το απόγευμα πέρασε από τον θάλαμο ο καθηγητής με το ιατρικό του επιτελείο. Έδωσε εντολή αύριο να με διώξουν από εδώ, και προς αναγνώριση της καλής συνεργασίας που είχα μαζί του στις ακτινοβολίες να με πάνε αλλού για να τελειώσω ανθρώπινα.

Φαντάζομαι, τι καυγάδες έχουν να γίνουν για τη διεκδίκηση αυτής της θέσης του κρεβατιού μου όπου μέχρι πρότινος κατείχα.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr