Αυτές τις μέρες περισσότερο από κάθε άλλη φορά ο Πάνος Καμμένος μεταφέρει το νόημα του γνωστού ανέκδοτου με τον σκορπιό στην πολιτική: κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τη φύση του.

Ο άνθρωπος που κακώς παραμένει μέλος του υπουργικού συμβουλίου -από τη στιγμή που διαφωνεί με τον Πρωθυπουργό- δείχνει ότι η τριετής και πλέον συμπόρευση του με την Αριστερά δεν τον επηρέασε στο παραμικρό, τουλάχιστον σε ζητήματα ύφους της δημοσίας παρουσίας του. Αντίθετα γίνεται χειρότερος.

Η τελευταία -και μάλλον έσχατη- πρόκληση του Καμμένου κατά του Αλέξη Τσίπρα είναι τυπικό δάγκωμα του σκορπιού:  εμμέσως τον έδειξε ως «ολετήρα» στο Μακεδονικό. Από τη στιγμή που χρησιμοποίησε αυτόν τον όρο για τον Νίκο Κοτζιά  σχετικά με τη συμφωνία των Πρεσπών ο στόχος του ήταν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός στον οποίο ανήκει η επιλογή για αυτή τη συμφωνία.

Με τον τρόπο του επίσης ο -ακόμη -υπουργός Άμυνας έδειξε ότι ετοιμάζεται να κατηγορήσει τον Πρωθυπουργό  για την οργάνωση… αποστασίας στο κόμμα του, καθώς δεν μπορεί να είναι ο Κοτζιάς αυτός που θα πάρει τη θετική ψήφο βουλευτών των ΑΝΕΛ για τη συμφωνία.

Έχουμε, λοιπόν, τίτλους τέλους. Προκύπτει και από την αντίδραση του Αλέξη Τσίπρα που είχε στόχο τον Καμμένο όταν έλεγε ότι δεν θα διστάσει να πάρει τα ρίσκα του και να κάνει αυτά  που πρέπει. Καιρός ήταν.

Η επιλογή του 2015 για διαμόρφωση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας που θα στήριζε την κυβέρνησης της Αριστεράς με τις ψήφους των ΑΝΕΛ είχε νόημα- ή νομιμοποιήθηκε από τις εξελίξεις. Άλλωστε δεν ήταν όλοι οι βουλευτές και τα στελέχη που στήριξαν την κυβέρνηση αντίγραφα του Καμμένου και η ευπρεπής και αποτελεσματική παρουσία του Τέρενς Κουίκ, της Έλενας Κουντουρά το απέδειξαν.

Αλλά από το περασμένο καλοκαίρι είναι μια   ακατανόητη επιλογή. Η τοξικότητα που ούτως ή άλλως μετέφερε στην κυβέρνηση ο Καμμένος προσωπικά- βλάπτοντας την κυβέρνηση σε πολλές περιπτώσεις με τις αντιθεσμικές λειτουργίες του και την αγοραία ρητορική του- συμπληρώθηκε με το θράσος της ακραίας συμπεριφοράς  του στο Μακεδονικό.

Ένα θέμα που ίδιος είδε σαν σανίδα εκλογικής σωτηρίας, αλλά στην ουσία ήταν ταύτιση με την Ακροδεξιά και τους πιο σκοταδιστικούς κύκλους της χώρας.  Σε τι διαφέρει άλλωστε η θέση του στη συμφωνία από τον Γκρουέφσκι, τον Γεωργιάδη και τους Χρυσαυγίτες;

Ο Καμμένος δεν ανέτρεψε στην κυβέρνηση για τους χειρισμούς της στο Μνημόνιο. Αλλά οι  λόγοι για τους οποίους απειλεί να την ανατρέψει τώρα είναι χειρότεροι. Επιστρέφει στο κακόφημο παρελθόν του και καταφεύγει σε ακραία εθνικιστική ρητορεία που βλάπτει ιδιαίτερα τη χώρα, αν ληφθεί υπόψη το υπουργικό του αξίωμα.

Κανείς δεν όρισε τον εν λόγω πολιτικό θεματοφύλακα των εθνικών συμφερόντων στο Μακεδονικό. Άλλωστε δεν έχει ακροατήριο, αν λάβουμε υπόψη τη εκτίμηση ότι δεν θα ξαναδεί τη Βουλή.

Ο Αλέξης Τσίπρας, ως εκφραστής της  Δημοκρατικής Παράταξης έχει κάθε λόγο -αν όχι υποχρέωση- να σηματοδοτήσει με συγκεκριμένο τρόπο το τέλος αυτής της συνεργασίας. Με πρωτοβουλία του, όχι κατά το σχέδιο του Καμμένου. Έπρεπε να το είχε το κάνει το καλοκαίρι. Ας το κάνει τώρα που νιώθει προσωπικά το κεντρί του σκορπιού.

Για να ικανοποιηθεί το φρόνημα των δημοκρατικών πολιτών ο Καμμένος δεν πρέπει να αποχωρήσει από την κυβέρνηση. Πρέπει να εκδιωχθεί…

Ο Γιώργος Λακόπουλος είναι Δημοσιογράφος και Υπεύθυνος της ιστοσελίδας Ανοιχτό Παράθυρο

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr